Een Cactusbloem is prachtig, en bij Fleur is dat niet anders . . . .

Op 2 juni 2000 om 11u was het zover: onze 2de dochter werd geboren! Na een snelle bevalling kwam Fleur op de wereld. Alhoewel ze zogezegd 2 dagen overtijd was, vroeg de verpleegster me of ze te vroeg geboren was?? Ze had nog veel huidsmeer en daarom die beredenering. Toen was er uiteraard al iets anders aan de gang, maar wisten wij toen veel?! Wisten wij dat zij ons leven ging veranderen? Ja, uiteraard een kind verandert uw leven, maar dat we een speciaal kind hadden gekregen. . . . dat is een ander verhaal!!

Het verliep allemaal vlotjes. Wat hadden we geluk met zulk braaf kind.

Maar na 1,5 jaar veranderde dat. Eigenlijk begon het al iets vroeger, maar daar hadden we toen geen besef van! Toen ze nog geen jaar oud was, kreeg ze lichte beharing onder haar oksels en op haar vrouwelijk deel(tje), ook kreeg ze wat gezwollen borstjes. Tussen de soep en de petatten liet ik dit zien aan de kinderarts. Het was op een vrijdagavond, ik weet het nog heel goed, de dokter maakte dadelijk een afspraak in het ziekenhuis waar ik 's zaterdags moest zijn. Ze werd helemaal binnenstebuiten gekeerd, onderzocht, en na vele onderzoeken kwam er een uitspraak: ze zat in de vroegtijdige puberteit!! Dit had ik nog nooit gehoord!! Waarschijnlijk had ze te veel vrouwelijke hormonen meegekregen bij de bevalling. Alles zou goedkomen. . . . . En dat was ook zo. Na deze nare ervaring ging ons leventje verder. Ze had, en heeft nu nóg een sterk karakter, was soms onhandelbaar en ja ik wilde ze dikwijls achter het behang kleven! De kinderarts zei eens: die zal de kaas niet van haar brood laten halen. Naarmate de jaren voorbij gingen, bleef de situatie eigenlijk hetzelfde (dat dachten we toch). Ik was blij dat ze 2,5 jaar was en naar school kon! Daar was ze een voorbeeld voor de klas!! Maar wanneer ze 1 voet thuis binnenzette, liep het mis. Steeds geruzie, tweestrijd, woede, krijsen, huilen, noem maar op!! Het hield niet op! Dikwijls barstte ik in tranen uit om dat ik haar niet aankon! Mijn tante zei: mijn oudste zoon (is Fleur haar peter) was ook zo, en toen ik op 13 jarige leeftijd eens zijn keel dichtkneep, was het gedaan! sinds toen was hij anders! Er is nog hoop hoor! Nu weet ik wel dat het niet die kneep was die het hem deed, maar waarschijnlijk iets van vorige levens, maar dat kan ik hen niet vertellen. . . . . taboe weet je wel!!

Toen ik eens bij mijn huisarts moest zijn, vertelde ik weer over de problemen met Fleur. Hij zei: je kan zulke kinderen laten testen, maar waar je uiteindelijk toch eindigt is bij medicatie. En dat is niet écht wat we nodig hebben. Dan eindig je bij het begin!!Ik vermoed dat hij wel de alternatieve weg opwilde, maar het niet durfde aan te prijzen. Dit is immers geen tak van de medische wereld. . . . . . Dus lieten we alles maar zijn gang gaan en leefden op hoop.

Ik vond dat Fleur steeds zich jonger voordeed dan ze was. In de laatste kleuterklas vroegen we de juf of ze haar jaartje niet kon dubbelen! We dachten dat ze de eerste klas niet zou halen. Maar de juf vond het niet nodig. En oké, haar eerste leerjaar verliep zoals het moest. In het 2de jaar ging het moeilijker. Rekenen was een probleem. De boeken vlogen thuis door de living. Iedere avond was het ruzie om het huiswerk. Op een bepaald moment deed ik geen moeite meer. Ik gaf het op! We zullen wel zien waar je eindigt, riep ik! En raar maar waar . Ook dàt jaar spaartelde ze door. Maar omdat de situatie thuis soms een hel was, stapte ik naar het CLB. Ze namen haar uit de klas en polsten naar haar manier van doen. Er kwam uit de bus dat ze de thuissituatie met haar zus niet leuk vond. Haar zus, Bieke, is geboren op 30 januari 1997, en vond het natuurlijk niet leuk dat ze zo'n zus had! Ze riep steeds: ik haat u!! Ze deden letterlijk "haartje pluk". Bijten, krabben, stampen, . . . kwam altijd aan bod! En Fleur zei tegen het CLB: ik wil dat mijn zus eens met mij speelt. . . . . .

Toen ze naar het derde jaar ging, verliep de school vlot! Geen "buizen" zoals ze dat hier zeggen, en weer een voorbeeldig kind. Maar plots was er iets in haar dat veranderde. Ik weet nog steeds niet waarom maar. . . . . . alles heeft zijn reden hé.

Hier begint het eigenlijkpas écht : Je zag dat ze niet gelukkig was. Telkens riep ze: ik doe me dood!!! Ik pak een mes en doe me dood!! Ze krijste veel, ze wilde hier niet zijn. Als ik haar iets vertelde en ze luisterde niet, zei ik soms: jij komt van een andere planeet zeker!! (nu weet ik, dat dat ook wel zo zal zijn) Maar iedere keer weer: wilde ze dood!! Dit maakte me zeer angstig! Ik dacht... ze moest dit zo maar eens doen hé!!

Op een avond lag ze in haar bedje. Plots begon ze te wenen. Eerst riep ik dat ze moest ophouden, maar het werd hoe langer hoe ernstiger. Ik hoorde dat het paniek was, geen komedie nee!! Ik ging naar haar toe en ze zei dat er een man was. Helemaal in het zwart gekleed. Met een grote hoed en een lange neus. Ik suste haar en ze kon uiteindelijk de slaap vatten. Maar iedere avond was het hetzelfde liedje. Er kwam bij dat deze man ons dood wilde! Hij wilde dat wij allen uit ons huis gingen want hij wilde hier alleen wonen!! Aangezien we openstonden voor dit alles, liet ik haar het verhaal doen en kreeg haar telkens weer zover om te slapen. Op een keertje zei Fleur: eigenlijk zijn er zo'n 2 mannen. Precies een tweeling. Want ze hebben allebei zwarte kleding aan, een grote hoed, maar de ene heeft zwarte schoenen en de andere bruine en een tatoeage! Eén keertje zelfs was ie op school. . . . .

Dit vond ik toch wel beangstigend. Het was al eens een keertje voorgevallen dat ze mensen had gezien. . . . Enkele jaren hiervoor. Ze was boven en zag in ons bed 2 mensen liggen!! Ze kwam beneden en vertelde me dat ook. Ik vroeg naar details. Het was een ouder echtpaar. De man lag rechts en de vrouw links (net zoals wij slapen). Fleur was geschrokken! Maar de mevrouw was recht gaan zitten en zei tegen haar: je moet niet bang zijn, ik ga jou niks doen. Gelukkig had die "dame" dat gezegd want nu nog steeds is Fleur bang als ze naar boven gaat! Wat had dat moeten zijn indien dat echtpaar. . . . ik wil er niet aan denken!

Omdat wij sowieso naar een kaartlegster gaan, stonden we voor dit alles klaar met een luisterend oor. Och arme die kinderen die met hun verhaal nergens naar toe kunnen, tenzij naar een psychiater!

Toen ik weer bij onze kaartlegster was, Jutta is haar naam, haalde zij uit de kaarten dat er nog steeds problemen waren met onze jongste telg!! Ik vroeg nader uitleg. Ze zei me: Fleur is nog niet gegrond. Ze zweeft nog tussen hemel en aarde en daarom ziet ze dingen. Dit heeft tijd nodig. Ze heeft jullie uitgekozen, en komt inderdaad van een andere planeet. Alles zal goed komen. . . . En ze zal zich veel gelukkiger voelen in de puberteit dan nu, dan zal er veel veranderen. Ik vroeg of ze niemand kende waar ik met haar naartoe kon om dingen van vroeger misschien los te maken en te verwijderen. En ja, ik kreeg een naam en een adres!! Toen ik thuiskwam heb ik direct gebeld en onze situatie geschetst. We moesten zo snel mogelijk komen want het was hoogdringend zei ze!! De andere week stonden we in Jodoigne! Dat is een dik uur rijden, maar voor je kind doe je alles, zeker om ze gelukkig te maken. We kwamen binnen bij Mireille, een sjamaan! Wat een lieve vrouw, goh. Toch had ik een beetje schrik voor Fleur. Zou ze niet bang zijn? Zou ze wel willen binnengaan? Maar onverstelbaar gewoon. . . . ze stapte naar boven en ging zelfs op een bed liggen. Wat was ze rustig! Mireille, klopte op een gong en brandde salie. Mijn eerste gedacht was: waar zijn we nu terecht gekomen? Dit wordt niks. . . . Tot ik er enkele minuten binnenzat. Ze voelde aan dat Fleur inderdaard niet volledig gegrond was. Maar vooral dat ze nog veel meedroeg van haar vorige levens!! Ze zag haar kruipen in donkere, smalle gangen! Ze was enorm geschonden geweest door de mannen. Ze had een hels leven gehad. . . . Ik denk dat ze, voor me te beschermen, dingen heeft achter gehouden, want ze had het zelf moeilijk! Ik barstte in tranen uit! Wat hadden ze mijn kind ooit aangedaan!? (nu ik dit schrijf, schiet mijn gemoed zelfs weer vol). Gelukkig kon ze dit vrijmaken. . . . Door dit mee te dragen, riep Fleur steeds dat ze dood wou!! Na een sessie van 1,5 uur gingen we naar huis. Op weg naar huis, keek Fleur naar buiten en plots zei ze me: nu voel ik me goed zeg! Alle slechte dingen zijn uit mijn hoofd! En, . . . . . ze heeft nooit meer gezegd dat ze zelfmoord zou plegen !!!

Het verliep beter met haar. Maar na enkele weken was het terug zo ver. . . . Telkens kwam er iets nieuws naar boven: ze was enorm bang om mij te verliezen!! Ze zei: mama ik heb u uitgekozen, ik wil u nooit meer kwijt! Ik zie u graag! En als ik dood ga, wil ik niet naar een andere familie!!

Die man in het zwart is ze niet meer tegengekomen. . . .

We moesten nog wel terug naar Mireille, uiteraard met veel plezier. Zelfs ik heb het gevoel dat het een tweede moeder voor me is. Het doet zo'n deugd om bij haar te zijn! Ik geef haar een knuffel zonder probleem, terwijl ik dat met véél moeite bij mijn eigen moeder soms doe. . . . Toen we de 2de maal bij haar aankwamen en Fleur naar boven ging, zei Mireille dat ze al enorm gegrond was! Vorige keer zweefde ze nog en nu loopt ze vastberaden de trap op, zei ze! Ja, we hadden al verbetering gemerkt, maar de negatieve dingen onthoudt de mens toch steeds het meest! (toen, nu denken we véél positiever hoor, dat heeft Fleur ons bijgebracht denk ik).

Ik vertelde haar van de schrik die ze had om mij te verliezen. Dat was ook iets van vroeger! En dat zou nog wel even duren. Dat duurt nu nog steeds, en telkens ze me dat zegt, ja daar komen dan bij mij de tranen! Plots kreeg Fleur ook de angst voor 2012!! Ze was bang dat we volledig van de kaart zouden verdwijnen. Ik vroeg Mireille om uitleg en toen ze vertelde dat het alleen beter zou worden, heb ik Fleur daar geen woord meer over horen zeggen!

Mireille vertelde ook dat Fleur heel veel engelen rond haar heeft!! Oh wat was Fleur blij toen ze dat zei!! Er stonden ook 2 gidsen maar ze is nog te klein om daar mee te communiceren.

Zo ging het verder, met ups en downs, maar achteraf gezien zijn we al fel vooruit gegaan. Ook wij als ouder. Vroeger werd ik steeds boos op haar. Nu weet ik dat ze er niets aan kan doen, dat ze zo is, en dat ze hier is met een bedoeling!

Maar in de 4de klas ging het niet vlot met haar vriendinnetjes. Ze werd fel gepest! Wenend kwam ze thuis! Wilde niet meer naar school toe! Ze had ook al tegen de klasgenoten gezegd wat ze zag en wat voor hulp ze kreeg, maar stuitte op onbegrip! Iedereen lachtte haar uit. Dat kan niet. Is ze dan het enige kind op school met zulke gave (eigenlijk ben ik wel jaloers op haar dat ik niet zo'n gave bezit)?

Toen de rapporten werden uitgedeeld, stapte ik naar haar juf en deed mijn boekje open! Ik vertelde wat voor een kind Fleur is! Ik dacht: nu mag je denken wat je wil, maar ik ben het kotsbeu! De juf zei dat ze het begreep en dat ze zo'n vriendin had! Ik was opgelucht en vooral content voor Fleur! Toen ik dit Fleur vertelde zag je haar opflikkeren! Superblij was ze toen ze wist dat ze met haar verhaal bij haar eigen juf terechtkon! 's Anderdaags nam onze dochter haar collectie stenen, pendel, enz. mee! Ze heeft hier immers een zwak voor. Gelukkig is hier in Ekeren een "Heksenwinkeltje"waar ze terecht kan voor allerlei spullen (maar stenen genieten haar voorkeur hoor).

Tijdens de eindtoetsen had ze faalangst, ze was bang dat ze het niet ging kunnen. Ik zei: Fleur vraag de engeltjes om u te helpen. Ze zijn er voor jou en doen dat met veel plezier. En ja hoor, de eindresultaten waren schitterend!! Met haar rapport in de hand bedankte ze de engeltjes voor hun hulp en stapte de grote vakantie in. Zij blij omdat ze nu 2 maanden thuis is, maar onze poes Ploesj was minder enthousiast! Het botert immers niet tussen die 2. De kat is razend bang van haar! Zelfs de poes van de buren is niet met Fleur gediend! Op een keertje stond die aan onze raam te kijken en ik, mijn man, en Bieke stonden aan de andere kant van het venster. Ook Fleur kwam kijken en toen. . . . Fleur deed niks zenne, maar de poes zag haar en begon te blazen en zette haar haren recht!! Naar het schijnt, voelt een kat veel aan, maar ziet ook meer dan een mens! Dat wil ik best geloven, ik denk dat er rond Fleur véél te zien is, haha!!

Uiteindelijk zijn we op goede weg, maar de weg naar onze woning. . . . daar heb ik toch twijfels over of die oké zijn. Wanneer Fleur in onze woning binnenstapt, in de gang, is het meestal om zeep! Ze begint dan lastig te worden. Het is net of er haar iets overvalt!!! Misschien wil toch die man in het zwart ons buiten? Het rare is, hier hebben al vele mensen gewoond. . . Hoe komt dat? We zijn er dan ook over aan het denken om te verhuizen!! Hopelijk is dat ook een positieve stap voor heel het gezin?!

Gelukkig staat heel ons gezin open voor deze situatie en "geloven" we er ook in! Ik, mama, vooral! Ik heb ook een enorme band met Fleur. Dit wil niet zeggen dat ik Bieke niet graag zie, nee integendeel, maar dat is anders! Fleur heeft iets (ja wel meer dan iets waarschijnlijk) en tussen haar en mij is een speciale wisselwerking. Terwijl ik vroeger zo boos op haar werd, kan ik nu veel meer verdragen en toelaten! Ik zou dolgraag verder willen met dit alles, zodanig ver dat ik ook gaves kan ontwikkelen waarmee ik anderen kan begrijpen en helpen. Jutta en Mireille hebben me daarop al gewezen en bevestigd dat dit ooit zover zal komen en dat ik samen met Fleur in deze richting verder ga. Ze heeft mij niet voor niks uitgekozen! Het is haar bedoeling om mij met de neus op de feite te drukken en te zeggen: het is tijd dat je veranderd!! En ik moet zeggen dat het haar al aardig gelukt is!! Ik zou zo zeggen: DOE ZO VOORT ENGELENKONINGIN (zoals ze zichzelf noemt)!

We gaan een mooie tijd tegemoet, dat weet ik. En het zal niet altijd van een leie dakje lopen, dat weet ik ook. Want vele mensen begrijpen het niet. Ik moet niet ver gaan hoor, mijn moeder staat er uiterst sceptisch tegenover!! Ik had al lang naar een psychiater met haar kleindochter moeten gaan! Je voelt ook dat de relatie tussen die 2 niet is wat ze moet zijn! Ook mijn relatie met mijn moeder is veranderd! Spijtig want ik zou het liever anders willen, . . . zoals bij zovele dingen. . . .

Nu zijn we 28 augustus 2010, 21u47 en na 10 jaar weet ik inderdaad dat we een bijzonder leven hebben. Ik ben er sterk op vooruit gegaan en heb dit te danken aan vele mensen. . . . daarom langs deze weg: merci aan allen die het beseffen! Maar in het bijzonder wil ik 1 persoon in de schijnwerpers zetten en dat is mijn jongste dochter. . . . . . .

Bedankt, lieve schat, Bedankt dat je in mijn leven kwam! Ik zie je graag, lieve engel van me. . . . . . . dikke knuffel van mama!!x. . . .

Cindy Van Hees, Ekeren