Ik ben Ingrid, 31jaar en woon in Tienen. Ik zou jullie een bijzonder verhaal willen vertellen, voor mij althans was het een heel bijzonder verhaal dat velen zou kunnen helpen.

Het begon allemaal in december 2005. Ik was 7 weken zwanger als ik op Maandag de 19de op controle moest bij de gynaecoloog. Zondag had ik enorm veel buikpijn gekregen, met momenten was het echt ondragelijk. Van in het begin had ik ook een lichte bloeding maar toen zei de dokter dat dat normaal was en nu was die bloeding wel iets feller. Ik probeerde mezelf te sussen dat het wel normaal zou zijn, je wil in eerste instantie niet geloven dat er wel iets grondig mis zou kunnen zijn, te meer ik moest de dag daarop toch naar de dokter.

We komen dan toe bij de gynaecoloog en vertelde hem van die pijnen. Toen ik op die tafel lag zag ik aan zijn gezicht dat het niet goed was. Hij zei dat het vruchtje niet gegroeid was en dat het gestorven was in mijn buik. Het verdict was zwaar: ik had een miskraam gekregen. De pijnen waren weeën maar het vruchtje zat nog gedeeltelijk in mijn buik. Hij moest een curettage doen om de baarmoeder helemaal proper te maken. Ik kan u onmogelijk beschrijven wat er toen door mij heen ging. Ik voelde mij ook enorm schuldig, waarom ik, wat was er gebeurd, had ik dit kunnen vermijden? Ik voelde mij ook totaal machteloos: hij was weg en ik kon er niets meer aan doen! Verschrikkelijk! De curettage had de gynaecoloog gepland voor de 22ste december. Nog zolang, nog zolang moest ik met mijn dood ‘baby’tje’ rondlopen. Dat is ook een onbeschrijfelijk gevoel van wanhoop en een immens verdriet.

Net voor de ingreep zei de dokter dat ik moest zorgen om zo vlug mogelijk terug zwanger te worden. Ik dacht bij mezelf: denk jij nu werkelijk dat ik daar op dit moment aan denk. Hij is er nog niet uit of daar moet al een ander in de plaats. Terwijl ik daar op de operatietafel lag rolde de tranen continu over mijn wangen. Ik wou hem niet afgeven, Ik wou hem nooit meer loslaten maar ik moest wel. Er was gewoon geen andere uitweg. Ik vroeg aan de gynaecoloog of ik hem mocht zien, maar hij zei dat je daar niets meer van zag dan gewoon een propje kompressen met daar een klontertje weefsel en bloed. Dat is dan ook een beeld dat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift staat.

Na de curettage voelde ik mij leeg en opnieuw schuldig want wat hadden ze nu gedaan, wat hebben ze met ons kleintje gedaan, ik heb ons kindje laten weghalen. Nochtans wist ik dat hij niet in mijn buik kon blijven. Ik kon het heel moeilijk verwerken, ik bleef met zoveel vragen achter waar ik maar geen antwoord op kreeg. In mijn beleving was hij dan ook aan het slapen en ‘s nachts als een sterretje aan de hemel fonkelde. Elke avond stond ik voor het raam en reikte mijn hand naar boven in de gedachte dat hij met zijn hand de mijne raakte. Dan zei ik dat ik van hem hield, dat ik hem miste en wierp hem een kusje en zei slaap zacht. Meer dan een jaar heb ik dat volgehouden. Het was ook zo moeilijk omdat ik niets tastbaars had van hem. Zo kwam ik op de gedachte om een spiegel te laten graveren waar dan een tekst op staat over hem en over de korte tijd die we samen mochten beleven. Mijn vriendin die goed is in gedichten en teksten maken, heeft voor mij iets op papier gezet waar ik haar toch een paar sleutelwoorden voor gegeven had. Ondertussen had ik hem dan ook een naam gegeven: Beau. We kozen voor een neutrale naam omdat we niet wisten of hij een jongen of een meisje was. Doordat hij voor mij sliep heb ik dan een doudou voor hem gekocht, je weet wel zo’n knuffel die kinderen hebben waar ze altijd mee slapen.

In maart kreeg ik te horen dat ik terug zwanger was. Ik was blij maar tegelijk heel angstig. Er mocht deze keer niets verkeerd gaan. De eerste weken was ik met alles op mijn hoede. Ik was ook heel misselijk en dat was een goed teken wat ik niet had met Beau. De maanden gingen vooruit en ik had een mooi rond buikje.

Op 10 augustus stonden we weer eventjes stil want dat was de datum die was uitgeteld voor Beau. Hij heeft een knuffel gekregen die nu bij zijn andere knuffel en de spiegel staat. Nu is het herdenkingsplaatsje volledig: een mooie tekst op een spiegel, 2 knuffels, 3 gewijde roosjes en een theelichtje. Voor mij is dat heilig. Nu heb ook meer het gevoel dat Beau fysiek bij ons aanwezig is.

Op 19 oktober is onze dochter Nina geboren. Ze heeft het gehaald, wat een opluchting! Ze is een pracht van een kind met hel blauwe ogen. Een jaartje of  2 later zei een kine waar ik op behandeling ging dat je aan haar ogen kon zien dat het een nieuwetijdskindje is. Ik was verrast maar tegelijk heel fier. En dat zo’n kinderen heel wat kwaliteiten hebben. Een paar maanden later ben ik in contact gekomen met P. die contacten kan leggen met gene zijde. Hij wist mij te vertellen dat zij een sterrekindje is en dat er verschil is tussen de verschillende nieuwetijdskinderen. Maar eigenlijk had ik om P. zijn hulp gevraagd omwille van Beau. En dat bleek inderdaad wel nodig te zijn. Beau en ik waren nog altijd verbonden met de navelstreng. Ik kon hem ook niet loslaten en daardoor kon hij niet overgaan. Dat was voor mij een donderslag in heldere hemel. Onbewust hield ik hem hier. Ik dacht dat ik het een plaats had kunnen geven maar niets was minder waar. Het was verschrikkelijk aan de ene kant en een bevrijding aan de andere kant. Ik moest voor de 2de keer afscheid nemen en het was alsof ik net van de operatietafel kwam. Het was nochtans een dikke 2 jaar geleden! En dan een bevrijding want ik wou niks liever dan dat hij het goed had hierboven. P. was echt geweldig, hij heeft eerst de navelstreng doorgeknipt en dan hebben Beau en ik een heus gesprek gehad met P. als boodschapper. Nu weet ik dat hij een jongen was en dat het eigenlijk niet de bedoeling was dat hij geboren zou worden. Hij moest de weg vrijmaken voor de geboorte van Nina. Is dat niet fantastisch: Ik heb dan wel een zoon verloren maar dankzij hem heb ik onze dochter levend en wel op de aarde gezet!! Ik vroeg Beau of Nina wist over wie ik het had als ik over hem sprak en hij antwoordde dat ze contact hebben met mekaar. Ze zorgen ervoor dat hun mama het juiste pad bewandeld en dat ze mij in alles zullen steunen. Als ik hulp nodig had, dat ik het hem maar moest vragen en hij zal er staan. Dit heb ik al verschillende keren ondervonden. Die hele conversatie vloeiden de tranen van mijn gezicht, tranen van verdriet maar ook zeker van geluk. Geluk omdat ik met hem sprak en ook omdat ik ontzettend trots was dat dat onze zoon is. Hij zei ook dat ik niet moest treuren om hem en dat hij zich geen betere mama kon voorstellen. Zo’n mooie, lieve indringende woorden.

Enkele weken later had ik weer contact met hem via een tussenpersoon. Beau is dan achter mij komen staan, heeft mij van achteren omhelst in de hals en zei ‘Dat is mijn moederke!’ Dat was zo innig, zo intens, zo enig. Vandaag heb ik geen verdriet meer, heb antwoorden op al mijn vragen en weet dat hij het daar goed heeft.

Zo, dat was mijn verhaal. Ik hoop dat ik op deze manier een beetje hulp kan bieden aan mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Mensen die ook een miskraam gehad hebben en die geen blijf weten met hun verdriet. Probeer iemand te vinden die je vertrouwt en die contact kan leggen met gene zijde. Praat met het zieltje dat je verloren bent, stel hem de vragen waar je mee zit, je zult zien hoe helend dat dit werkt. Hoe bevrijdend dat je je voelt als je weet hoe het met hem gaat. Op deze manier kan je het dan ook een plaats geven in je leven.

Ik wens jullie veel liefde, licht en kracht.