1 De overgang

Het werd ineens heel stil . Er was alleen een licht geluidloos briesje . Maar dat bleek al voldoende te zijn om het kleine koningskind op te tillen. Heel zachtjes . Heel voorzichtig . Het was alsof de tijd stil bleef staan . Het was allemaal een beetje vreemd, en toch was het écht . Het gekke was, dat hetgeen het kleine koningskind ervoer, niet helemaal nieuw leek . Het leek zelfs een beetje op thuiskomen ... een vertrouwd gevoel dus . Het verwonderde het kleine koningskind dat hij niet echt de ruimte werd ingetrokken . Onder hem zag hij nog duidelijk het opstuivende woestijnzand, en zijn eigen lichaam, roerloos . En een man in een pilotenkostuum met een groot verdriet ,die beurtelings van het kleine lichaampje naar de sterren scheen te kijken . 
Wat had hij die man graag getroost . Het scheen wel alsof diens lijden , het kleine koningskind verhinderde om zijn reis verder te zetten . Ook al was de fysieke pijn van daarnet volkomen verdwenen, de droefheid van dat mensenlijk wezen daar beneden was zo sterk , dat het kleine koningskind erdoor werd aangetrokken, en tegengehouden werd om nieuwe stappen te zetten . Nu ja: ‘stappen’was een groot woord voor iemand die zonet zijn lichaam had verlaten . En toch.... al zag hij zijn eigen lijfje daar roerloos liggen, toch was er nog steeds zoiets als een ‘aanwezig zijn ‘. Later zou het kleine koningskind te horen krijgen dat hij nu enkel nog een : astraal lichaam had . En dat hij vanaf nu deel was gaan uitmaken van de astrale wereld . 
Hij deed zijn uiterste best om weg te komen van het treurige tafereel onder hem. Maar hoe moest dat dan . Hoe ? Als de vos hier was geweest, dan had hij vast een hele boel goede raad voor het kleine koningskind gehad . De vos was zò wijs . Deze gedachte alleen al maakte het prinsje al veel rustiger . Het was eigenlijk zelfs zo, dat het leek alsof de vos nu vlak bij hem had plaatsgenomen . Neen ... het leek niet zo, het wàs zo . 
- Dag vriend, zei de vos . 
- Dag vriend, zei de nieuwe prins, met een groot vraagteken vol verwondering aan het eind van zijn gedachten . 
- Heb je mij geroepen , vroeg de vos . 
Het kleine koningskind was even uit zijn lood geslagen . Hij had wel heel sterk aan de vos gedàcht, maar meer niet . 
- Dus je hebt me geroepen, zei de vos, die blijkbaar de gedachten van het kleine koningskind kon lezen . 
Het kleine koningskind viel nu van de éne verbazing in de andere . Vanaf nu zou hij moeten gaan uitkijken wat hij dacht . Éven dwaalde hij met zijn gedachten terug af naar de aarde ... Stel je voor dat de bewoners op de aarde zouden weten wat de andere dachten, dan zou niemand nog durven te liegen. Eigenlijk best een leuke gedachte, vond het kleine koningskind . De vos glimlachte breed en instemmend . 
- Je hebt gelijk zei de vos . Als iedereen op aarde ervan overtuigd zou raken dat je de dingen alleen maar juist kan zien, als je je hart laat spreken, dan zou men binnen de kortste tijd , een hemel op aarde hebben gecreëerd . En als het je een troost kan wezen, momenteel zijn er al heel veel aardbewoners die met elkaar communiceren zonder daar woorden aan vuil te moeten maken . Dat is telepathie , zei de vos . Dat is niks anders dan het overbrengen van gevoelens , zonder dat je daarvoor moet praten . 
Het kleine koningskind voelde zich steeds meer opgelaten . Het werd steeds leuker, vond hij . Doodgaan was lang niet zo eng en afschrikwekkend, als hij altijd had gedacht . 
- Als ik het goed begrijp, zei de nieuwe prins, laten we als we dood gaan misschien wel ons lichaam achter , maar ons wezen blijft hetzelfde . Alleen heb ik het gevoel dat de mensen op aarde alles alleen maar in zwart wit zien, en dat we nu in een situatie terechtkomen waarin miljoenen kleuren bestaan . 
- Dat is een leuke manier om te vertellen dat iemand die sterft naar een andere dimensie verhuist , zei de vos . 
- Fantastisch ! riep het kleine koningskind uit . Ik hoef maar ergens aan te denken en het is er al. Ik hoef maar te denken aan die verwaande koning die op zijn veel te kleine planeet hopeloos op zoek was naar onderdanen .... 
Het kleine koningskind kon zijn zin niet eens afmaken . Ze waren nu in een soort tunnel terechtgekomen, waarvan de wanden als een gigantisch filmscherm, al de gedachten en herinneringen van het kleine koningskind lieten zien . Hij had nog maar net aan de potserige koning gedacht, of daar verscheen hij al op de wand van de tunnel. 
- Mag ik je welkom heten bij de filmvoorstelling van je eigen voorbije leven, grinnikte de vos, die zich heel erg scheen te amuseren met wat het kleine koningskind nu allemaal ontdekte. 
- Wat bedoel je daarmee, vroeg de nieuwe prins, die er nu echt wel zin in had gekregen . 
- Luister, zei de vos, en hij werd ineens heel ernstig . Op de wand van deze tunnel ga je nu alles terug te zien krijgen wat je in je vorige leven hebt mogen ervaren . Op aarde zouden de mensen dat benoemen met leuk, minder leuk, of helemaal niet leuk... maar hier hebben we daar helemaal geen oordeel over . Die dingen zijn gewoon gebeurd . Niks is goed, en niks is fout . Niemand was goed, en niemand was fout . Vanaf nu bestaan zo’n dingen niet meer . Het gaat er alleen maar om wat je hebt mogen meemaken, en wat je er , voor jezelf hebt uit geleerd . Denk maar eens aan die slang in de woestijn ....
Op de filmwand van de tunnel werd het gevaarlijke beest meteen zichtbaar . Het kronkelde verraderlijk rond de stam van een bladerloze boom, om vervolgens tot de aanval over te gaan, en het kleine koningskind zijn dodelijke beet toe te brengen . Het kleine koningskind keek ademloos toe , hoe hij zichzelf zag neervallen, traag en geruisloos . Het vreemde bij dit alles was, dat hij zich daar helemaal niet triest, of bang of boos bij voelde . Integendeel . Hij had het nodig gehad om dit mee te maken, anders was hij nu niet dood geweest, en had hij misschien nog jaren moeten wachten alvorens al die kleuren om hem heen te zien te krijgen . Of in een andere dimensie terecht te komen, zoals de vos het had genoemd . Nee boosheid kwam bij hem helemaal niet op bij het zien van dit tafereeltje in de woestijn . Hij zou het eerder dankbaarheid willen noemen, en een “vergeven” ... Deze gedachten vervulden hem met een weldoend gevoel, dat over zijn hele wezen gedrapeerd werd als een vederlicht, warm en lichtbrengend donsdeken. En dat bleef maar duren, terwijl hij de film van zijn voorbije leven , verder voorbij zag gaan . Bij het zien van zijn roos, realiseerde hij zich pas goed, hoe uniek alles en iedereen toch wel was . En dat je eigenlijk best in staat was je eigen verantwoordelijkheden op je te nemen . Het volstond alleen, ervoor te kiezen . Zonder dat hij het zich goed realiseerde, was hij al een heel eind verder gekomen in de tunnel. Buiten de aanwezigheid van de vos, merkte hij nu ook andere zielen op . Ze waren soms een beetje wazig, en gehuld in een helder maar zacht licht . Het kleine koningskind ging erbij zitten, en nam de tijd om eens goed om zich heen te kijken . Het leek wel of hij van plan was om iets heel belangrijks te gaan vertellen, en de vos spitste alvast zijn oren, om vooral niets te moeten missen .

 

2 Een voertuig als een ander

- ‘Ik ben dus : dood’ . Zei het kleine koningskind beslist . Het klonk zelfs een beetje dramatisch . ‘Dood dus ‘... herhaalde hij, alsof hij zichzelf wilde overtuigen . ‘En toch lijkt het niet zo ... ik bèn er nog stééds. Ik kan dingen waarnemen . En toch heb ik mezelf daarnet nog zien liggen in het zand, bewegingsloos... als een leeg omhulsel . 
De vos had geamuseerd staan toekijken, en nam nu het woord : 
- Een leeg omhulsel ... dat is helemaal niet zo slecht beschreven, zei hij . Stel, dat je je hele leven in een auto hebt gezeten . Al van bij je geboorte . En voor zover jij je kan herinneren, ben je er nooit uitgekomen . Met andere woorden , die carrosserie is je hele leven de enige verbinding geweest met al de rest . Met mensen, dieren, planten, water, vuur, aarde, lucht ... Wat je zag en voelde gebeurde allemaal via dat metalen geraamte van die auto ,de ramen , en de banden ... Met de tijd heb je geleerd om, om te gaan met dat voertuig . Soms was dat spannend, soms vervelend, maar soms ook storend . Als je een platte band had bvb. Of een steentje tegen de ruit . Maar meestal was je zo vertrouwd met de werking van dat voertuig, dat het een soort verlengstuk van je werd . En met de tijd- die hier dus niet meer bestaat – begon je ermee te versmelten, en de grenzen tussen jullie beiden begonnen te vervagen. Op de duur raakte je ervan overtuigd dat jij die auto was ... wel , dat is wat er gebeurt als je op aarde terechtkomt, en in zo’n mensenlichaam gaat plaatsnemen . Dat fysieke lichaam was overdag je voertuig , je verlengstuk, een hulpje om die platte banden of dat steentje in de ruit te ervaren . Je middel tot communicatie met de andere mensen, dieren... Maar ’s nachts gebeurde het wel eens, dat de deuren van je voertuig ongemerkt open gingen, en jij op eigen krachten de omgeving ging verkennen. En dan gebeurde het wel eens, dat je terechtkwam in die ‘andere wereld’ , de astrale wereld zullen we maar zeggen . Vandaar ook, dat je daarnet, precies nadat je gestorven was, een gevoel had van thuiskomen . 
- Thuiskomen, dat is het , zei het kleine koningskind . Ik kan er geen beter woord voor verzinnen . Thuiskomen . 
Het kleine koningskind keek om zich heen, en merkte dat er meer en meer van die vreemde schimmen begonnen op te duiken . Het leek ook alsof het licht aan het eind van de tunnel steeds dichterbij kwam, en de tunnel zelf begon te vervagen . Hij had de film van zijn leven helemaal bekeken nu , en wat hij het leukste aan dit spektakel vond, was het feit , dat hij nergens voor gestraft zou worden . Want, zoals de vos het had gezegd : niks was goed, en niks was fout . Dood zijn was lang zo kwaad nog niet, vond het kleine koningskind .

Meer nog, hij hij kon het iedereen aanraden .

3 Een nieuwe kijk op zien

Er was ondertussen van alle kanten zoveel licht opgedoken , dat er in de astrale wereld, geen schaduw meer te bekennen viel . Nergens . Alles leek als van een parelmoeren, lichtgevende materie te bestaan . En het prachtige was dat alles niet enkel licht gévend was, maar eigenlijk ook uit licht bestónd . Vandaar ook waarschijnlijk dat de vos dit : de astrale wereld noemde . Want astraal betekent eigenlijk in wezen :‘sterachtig’, en een ster, dat is per defenitie iets wat licht geeft in de nacht ... de schimmen waren aan de zijlijn van het lichtende pad gaan staan, en het kleine koningskind kon hier en daar contouren van gezichten zien . Ineens herkende hij het gezicht van de lantaarnopsteker . Die zag er zo gelukkig uit . Begrijpelijk natuurlijk, want aan dat eindeloze aansteken en uitdoven van zijn lantaarn was nu eindelijk een eind gekomen . Hier in de ‘astrale’ wereld bestond nml. niet zoiets als dag en nacht... alleen maar licht in allerlei gradaties en schakeringen . 
- Waar ik je ook zou willen op wijzen, zei de vos ineens, is dat in tegenstelling tot wat op aarde wél het geval was, de dingen die je ziet ,hier niet kleiner worden, als je’r op een grote afstand van gaat staan . Vanaf nu zal je ook in staat zijn de dingen van alle kanten tegelijkertijd te kunnen zien . 
- Dat lijkt me wel een beetje verwarrend, zei de nieuwe prins. En hij dacht er meteen ook een vraagteken bij ... 
- Dat klopt ,zei de vos, vooral in het begin . Want dan worden dingen die je voordien goed kende, ineens ónherkenbaar . Maar daar wen je snel aan, en alles wel beschouwd , komt dit alles ten goede aan jouw persoonlijke ‘kijk‘ op de dingen . Maar dat is nog niet alles, voegde de vos eraan toe . Hier wachtte hij even, om het kleine koningskind de kans te geven, te reageren . Maar die was er wel gerust in . Niks kon hem nog van zijn stuk brengen . Want hier was alles mogelijk . Dat was nu wel duidelijk . Dus hij zei : 
- Wou jij het niet over kleuren hebben ? En muziek , daar is vast ook één en ander over te vertellen . 
De vos ging er nu ook bij zitten . 
- Hoe wist jij dat ik het daarover wou hebben, zei hij . 
- Telepathie, zei de prins een beetje zelfingenomen . Telepathie . Weet je nog wel : het overbrengen van gevoelens, zonder daar woorden aan vuil te maken . Ik ben nog maar een beginneling in die materie, maar ik ben al uitbundig aan het oefenen zoals je ziet . 
Zo’n antwoord deed de staart van de vos krullen van plezier . Het kleine koningskind was niet enkel een goed leerling, hij gaf ook blijk van humor . Op aarde zou men zo’n antwoord misschien wel als arrogant hebben bestempeld, maar zoals gezegd bestaat er in de astrale wereld niet zoiets als een oordelende gedachte . Dus de vos ging door met datgene waarmee hij begonnen was . 
- Kleuren dus . Zei de vos met een vastberadenheid, die hem zo eigen was . Kleuren . Het zal je vast al wel zijn opgevallen dat de kleuren die je hier te zien krijgt in niks te vergelijken zijn met het beperkte kleurenpalet, dat men op de aarde hanteert . Zij die hier terechtkomen, na een verblijf op aarde als kunstschilder, krijgen nu een veel groter kleurenpalet aangeboden . Hier kan je met je creativiteit pas écht aan de slag. Zonder beperkingen . 
Even moest het kleine koningskind denken aan die ‘té gekke piloot’ die tijdens zijn aards verblijf een carrière als kunstschilder aan hem voorbij had zien gaan, omdat er op aarde juist zovéél beperkingen waren . En wetmatigheden, en regeltjes . Maar vermits er in de astrale wereld geen veroordelende gedachten zijn, liet het kleine koningskind deze gedachten ook weer meteen los. En ging verder met luisteren naar wat de vos hem te vertellen had . 
- Kleuren zijn hier meer dan alleen maar kleuren . Ze zijn niet alleen veel stralender dan de kleuren op aarde, ze zijn bij manier van spreken ook levendiger ... ik zal het anders uitdrukken : hier léven de kleuren . Ze zijn een vorm om te communiceren . Met andere woorden, dat wat we daarnet nog telepathie hebben genoemd, zouden we net zo goed kunnen vervangen door ‘met kleuren’ te communiceren . Iedere kwaliteit waarover je beschikt, of emotie die in je opkomt, of een karaktertrekje van je, kunnen we inkleuren met dat oneindige palet waarover we hier beschikken . Iedere gedachte die je krijgt verraadt zichzelf, door de gekleurde ballonnen , die bij manier van spreken uit je ‘astrale’hoofd opstijgen . Voor mij heb je dus niks meer te verbergen . Dus: kleur mijn dag, en denk eens iets leuks .... 
- Muziek, dacht de nieuwe prins, muziek daar zou je het ook over hebben . 
- Precies , zei de vos hardop , muziek is ook in staat om mijn dag kleuren. Want hier is het mogelijk muziek niet alleen te horen, maar ook te zien. Bepaalde vormen verraden een zekere stijl, en kleuren vertellen ons iets over de emotie in de muziek . 
- Moet er hier dan nooit gewerkt worden, vroeg het kleine koningskind voorzichtig. Want als ik het allemaal zo hoor is alles hier zo ongeveer ‘rozekleur en maneschijn’.... 
- Niet zoals jullie dat op aarde deden . Want geld heeft hier echt niks meer te betekenen . Het énige wat je hier te doen hebt is datgene te creëren waar je zin in hebt . Je kan het zo gek niet bedenken, of je kan het hier laten gebeuren . Je kan je ook kandidaat stellen om nuttig werk te verrichten in de ‘dienstverlening’, want jouw broertjes en zusjes in zowel mensen- als dierenwerelden kunnen af en toe wel een duwtje van ons in de rug gebruiken en apprecieren . 
Het kleine koningskind werd nu wel héél stil . Hij had bij zijn korte verblijf op aarde wel één en ander meegemaakt, dat volgens hem méér dan alleen maar een duwtje in de rug nodig had . Als het aan hem lag , ging hij nu al meteen aan het werk . Nu hij het allemaal zo’n beetje vanop een afstand bekeek, leek het belangrijkste en dringendste werk , de onwetendheid bij de mensen wegwerken . De mensen gewoon laten weten dat het ook anders kan . Dat iedereen in staat is aan zichzelf te werken, zonder dat men daarvoor de verantwoordelijkheden bij anderen moet gaan leggen . En de angst, die momenteel 99 % van de mensen op aarde verlamd... daarvan moest ook dringend werk worden gemaakt. Een liefdesoffensief begon langzaamaan vorm te krijgen bij het kleine koningskind . Hij wou er al meteen aan beginnen . Hij keek de vos aan, en zocht naar de juiste woorden, om hem te vertellen wat hij voelde, maar vermits de vos oog had voor de prachtige kleuren die nu het kleine koningskind omringden, waren er eigenlijk geen woorden nodig . De vos kwam voorzichtig dichterbij, legde zijn voorpoten op de schouders van het prinsje, en gaf hem een lange warme knuffel .

4 Volg de gids

Als je maar weet, zei de vos, dat tijd hier niet bestaat . Dus ... je kan hier dan ook nooit ‘tijd verliezen’ . Je hoeft je dan ook nergens voor te haasten . Hier hoef je nooit het gevoel te hebben dat je op moet schieten . Er is maar één ding dat je hier voor ogen moet houden, en dat is : naar het licht gaan . En de rest komt vanzelf . Onderweg zal je altijd wel hulp kunnen verwachten . Van je gidsen bijvoorbeeld . 
- En wie zijn dat dan wel ? vroeg de nieuwe prins, want hij had er nog nooit één ontmoet . Nu niet, maar ook niet toen hij nog in de materiële wereld rondliep . 
- Gidsen zijn astrale wezens die ervoor gekozen hebben in de ‘dienstverlening’ te gaan, en dus -zoals eerder gezegd- hulp bieden bij mensen en dieren . Maar meestal laten ze zich niet echt zien . Dus is het vrij normaal te noemen dat je er nog nooit eentje te zien hebt gekregen. Met uitzondering dan van de gids die nu voor je neus staat . 
Voor het kleine koningskind viel weer een puzzelstukje op zijn plaats . Maar toch had hij nog een paar vraagjes ... een paar honderdduizend vraagjes . En vraag één was : 
- Zien alle gidsen er dan zoals jij uit ? 
- Ik zou je daar een lang antwoord kunnen opgeven, en een kort . Ik zal beginnen met het korte antwoord . Eigenlijk zie ik er uit, zoals jij wil dat ik er uit zie . Ik verklaar me nader . Een gids is iemand die vertrouwen moet uitstralen . Je moet er kunnen op rekenen . Blindelings . In jouw bestaan op aarde heb je zó’n fantastische band vol vertrouwen opgebouwd met de vos, dat je mij , onbewust een uiterlijk hebt gegeven van datgene wat bij jou als volkomen ‘te vertrouwen’overkomt . En dat is in jouw geval een vos . Het zou ook een koning kunnen zijn geweest, maar jouw ervaring met koningen is niet van die aard, dat je die blindelings zou gaan volgen . Want... zeg nu zelf, niet alle koningen zijn te vertrouwen . 
- Dus ... zei het kleine koningskind voorzichtig, ikzelf ben in staat jou eruit te laten zien zoals ik dat wil . Een soort kleurboek waar je ook bùiten de lijntjes mag gaan ..... En misschien zie jij er bij een àndere nieuwkomer gewoon uit als zijn of haar moeder of grootmoeder, of een biezonder lieve schooljuf ? Of .... zoals een roos ! riep het kleine koningskind nu uit ... 
- Ik zie dat ik jou het lange antwoord kan besparen, zei de vos , want ik merk dat je’t begrepen hebt . Maar het is natuurlijk wel zo, dat de meeste zielen opgewacht worden door overleden familieleden . Wanneer een nieuwe ziel op komst is worden die gewoon verwittigd, en die staan dan allemaal klaar met toeters en bellen om de nieuwkomer te begroeten . 
- Met toeters en bellen ? vroeg het kleine koningskind met enig ongeloof . 
- Dat zou kunnen, dat hangt er van af hoe dat nieuwe zieltje wil dat ze er uit zien . Hoe dan ook, ze zijn er om je al meteen het gevoel te geven dat je welkom bent . En dat alles goed is, zoals het is . In joùw geval, omdat je niet echt nauw verbonden bent geweest met iemand die van de aarde naar de andere dimensie is gegaan... alhoewel dat bij die piloot in aardse normen niet zo erg lang meer zal duren... zal jij aan het eind van de tunnel begroet worden door wezens van , wat ik zou willen noemen, jouw échte familie . Jouw zielegroep zoals die ook wel eens genoemd wordt . En in jouw geval komen die van Arcturus . En deze liefdevolle wezens zullen je dan naar ‘jouw plaats’ brengen . 
- Ik kan bijna niet meer wachten, zei de prins met enig ongeduld .
- Vergeet nooit, ging de vos verder, dat er hier nooit énige reden tot haast is. Alles komt precies wanneer het er de tijd voor is ...

5 Nieuws van Antoine

Het kleine koningskind was er een beetje beduusd van geworden . Hij had er nooit stil bijgestaan, dat hij hier zoiets als een ‘familie’ had . Die idee bleef hem bezig houden. Een waanzinnig idee . Stel je voor... terwijl hij zich had beziggehouden met die piloot, die roos, die koning, die dronkeman en al die andere leuke en minder leuke personnages , had hij een familie waarvan hij het bestaan niet eens kende . Misschien had hij daar vroeger wel een belangrijke functie ingevuld, en had men hem daarom‘Prins’ genoemd ... Terwijl hij zo zat te denken was de vos een eindje verder gaan zitten . Maar nu kwam hij weer dichterbij . Het kleine koningskind zag meteen dat er iets belangrijks zat aan te komen . 
- Luister vriend, zei hij, luister ... ik heb daarnet contact genomen met Ashtar, en hij bleek al op de hoogte van je komst . 
- Ashtar.... herhaalde de nieuwe prins, en wie is Ashtar . 
- Ashtar is degene die de leiding heeft over het commando dat o.a. instaat voor de bescherming en ontwikkeling van de planeet aarde . En voor nog veel meer, maar dat doet er nu even niet toe . 
- Die Ashtar is dus ook zo’n beetje een prins, bedacht het kleine koningskind hardop . 
- Zo zou je het wel kunnen stellen ja, maar eigenlijk is dat niet echt belangrijk Wat wél belangrijk is, is dat hij jou wenst te ontmoeten, en jou bovendien een grote gunst wil vragen . 
Het kleine koningskind voelde zich ineens niet meer zo klein als zijn naam liet vermoeden . Iemand die een belangrijke functie vervulde op inter-gallactisch niveau had te kennen gegeven, dat hij hem, de ‘grote’nieuwe prins dus, een gunst zou willen vragen ... 
- Nederig blijven, dacht de nieuwe prins... vooral niet naast mijn schoenen gaan lopen . Want anders heeft het lesje met die verwaande koning niks te betekenen gehad . 
Het kleine koningskind maakte zich een beetje kleiner, boog het hoofd zelfs een beetje en zei op plechtige toon : 
- Ik luister . 
- Laat ik eerst de situatie schetsen waarin planeet aarde momenteel vertoeft. Sinds jouw overlijden is er in aardse termen al heel wat tijd voorbij gegaan ondertussen . De piloot die jij ontmoet hebt in de woestijn is inmiddels overleden . Voor zijn aard-genoten lijkt hij van de aardbodem te zijn verdwenen . En dat is ook zo. Vóór hij is overleden heeft hij echter een boekje geschreven dat het relaas vertelt van jullie ontmoeting, en de prachtige momenten die jullie samen beleefd hebben in de woestijn . Het boekje is in ontelbare talen vertaald en de hele wereld heeft ondertussen kennis genomen van de belangrijke informatie die jij dus, op de aarde bent komen uitdragen . 
- Ik was me er niet van bewust dat het zo’n vaart zou gaan lopen . Het enige wat ik gedaan heb, is kind te zijn, in alle omstandigheden , zei de prins onschuldig . 
- Precies zei de vos, en voor een kind is het niet belangrijk in welke vorm het iets te vertellen heeft, maar wàt het te vertellen heeft . Voor de mensheid blijkt de uiterlijke vorm echter nog steeds belangrijker te zijn dan de inhoud en dus .... is het spijtige aan de hele zaak , dat de mensen allemaal het boekje wel gelezen hebben, maar dat ze het uiteindelijk tussen alle andere lectuur op hun boekenplank hebben geschoven, waar het nu langzaamaan in de vergetelheid dreigt te raken. Dus : de grote les over hoe je met je hart moet kijken naar de dingen zijn ze ondertussen alweer vergeten . 
- Is het dan werkelijk zo erg met de aarde gesteld, vroeg de nieuwe prins. 
- Als je het dan echt wil weten .... zei de vos , en hij haalde diep adem, als iemand die zijn hoofd voor lange tijd onder water zou gaan houden ....

6 De situatie op aarde

- Ik kan het misschien zo stellen : de koningen zijn nog tien keer verwaander en corrupter als in jouw tijd . Wetenschappers hebben nog steeds niet door dat het hart verstandiger is dan de hersenen, cijfertjes zijn de wereld gaan regeren, oorlogszuchtige generaals vinden de meest gerafineerde wapens uit, en wié je bent, wordt bepaald door de centen die je op je bankrekeningen hebt . Voor de rest zitten ze maar wat te zwaaien met een God die wraakzuchtig en wreed is, en misbruiken ze gevoelige , liefdevolle mensen om er heiligen van te maken, die dan weer een handeltje op gang moeten brengen in kaarsen, postuurtjes en afbeeldingen 
De vos moest even naar adem happen . En ging dan weer door met zijn tirade . 
- En dan heb ik het nog niet over de kinderen gehad . Die worden nog steeds beschouwd als minderwaardig, net zoals vrouwen in sommige culturen . Weet je dat de mens een toestel heeft bedacht om het weer en natuurverschijnselen te beïnvloeden ? Ja mijnheer de nieuwe prins, ze hebben nu de middelen om het overal te laten bliksemen waar zij maar willen . Maar ook aardbevingen, tsunamis en vulkaanuitbarstingen hebben ze in de hand . In laboratoria worden virussen gekweekt, die dan listig via inentingen het grote publiek bereiken . Vliegtuigen spuiten tonnen giftige stoffen in de lucht en op de stranden sterven er duizenden vogels en vissen een niet te verklaren dood ... 
Het kleine koningskind had genoeg gehoord . Hij drukte zijn handjes hard tegen zijn oren om verder onheil niet meer te moeten aanhoren . Dat was het teken voor de vos om te stoppen . Laten we zeggen, om een lange adempauze te nemen... daarna, en met zachte stem ging hij weer verder . 
- Je begrijpt toch wel dat de aarde, en zijn bewoners die het goéd bedoelen het hier niet bij zullen laten . Volgens Ashtar zal het systeem steeds verder in zijn voegen gaan kraken, en het moment dat het niet meer houdbaar is, komt steeds dichterbij . Als dat gebeurt zal er eerst chaos zijn en zullen mensen op elkaar aangewezen zijn. Daarom is het zo belangrijk dat er steeds meer samengewerkt wordt. De mensen zullen het met elkààr moeten doen als er geen systeem meer is om op terug te vallen. Als het geldsysteem instort, als de salarissen niet meer uitbetaald worden, als de supermarkten niet meer vol liggen… Zijn mensen dan bereid de handen ineen te slaan en voor iedereen te zorgen? Dat zal hun grootste uitdaging zijn. Ze hoeven niet in angst te gaan zitten over dit scenario, maar ze mogen gaan visualiseren hoe iedereen elkaar kan helpen. Er zal leiderschap nodig zijn, mensen die verantwoordelijkheid durven te nemen. Er zal compassie en begeleiding nodig zijn, want er zullen ook mensen in paniek raken als ze hun zekerheden verliezen. Er zal een nieuwe samenleving in nieuwe energie gecreëerd worden waarin mensen in overvloed kunnen leven. Wat hen vooral gaat helpen is de idee dat ze allemaal één zijn. Mensen zullen intuïtief gaan weten wat ze moeten doen. Telefoon en internet zijn niet meer nodig omdat mensen op de duur telepathisch met elkaar zullen kunnen communiceren. Dus je ziet : er is niets om bang voor te zijn . Het is allemaal O.K. Maar opdat alles in goede banen zou kunnen geleid worden, zijn leiders nodig ... en daar kom jij weer ten tonele mijnheer het kleine koningskind . Als jij ervoor kiest om zo’n taak of... noemt het missie op je te nemen, willen Ashtar en zijn medewerkers ervoor zorgen dat je een opleiding krijgt om je voor te bereiden op een functie van leiderschap, samenwerking, intuïtie, vertrouwen en compassie . Het commando van Ashtar , bestaande uit wezens afkomstig van de Pleiaden, Arcturus, Sirius en andere leden van de Gallactische federatie, zullen je ten alle tijde bijstaan . Maar voor we zover zijn is het aan jou om te kiezen ... Neem rustig de tijd ...

7 De beslissing valt

Er volgde een lange stilte . Je kon een wolk horen vallen .... Eigenlijk was het voor de prins allang duidelijk . Hij had gekozen . Dat was in zijn vorige aardse verschijning toch wel duidelijk te merken geweest .Maar nu moest hij dus terug kiezen . 
- Het staat er dus niet zo goed voor, daar op planeet aarde, begon het kleine koningskind voorzichtig . 
- Het hangt er van af, van welke kant je het bekijkt, zei de vos . Let wel, er is niemand die jou kan verplichten . Vrijheid van kiezen wordt hier ten allen tijde gerespecteerd, en wàt je antwoord ook moge zijn, het zal altijd het goeie zijn . Jij bent trouwens niet de enige aan wie Ashtar zijn vraag heeft gericht . Momenteel worden duizenden entiteiten vanop Sirius en Arcturus naar de aarde gestuurd . En ieder van hen heeft specifieke opdrachten meegekregen . Je zou er dus niet echt alléén voor staan. Al die nieuwe kinderen die geboren worden, zullen over– naar aardse termen - uitzonderlijke gaven beschikken. Sommigen zullen hard aan de boom schudden. Op aarde noemen ze deze kinderen indigos . Maar er zijn er ook die puur liefde zijn en helemaal vanuit hun hart handelen, denken, en voelen ....Telepathie zal voor hen doodgewoon zijn, net zoals : voelen wat een ander voelt . 
- Ik kan me voorstellingen dat zoiets best leuk kan zijn, maar is dat in de meeste gevallen niet erg belastend ? 
- Dat wel ja ... sommige kinderen zullen het aankunnen, en doorgaan in het uitsturen van liefde, en andere kinderen zullen anders reageren. Vanuit hun frustratie, vanuit : ‘zich niet begrepen voelen’ ... 
- En die gaan dan waarschijnlijk over tot agressie ... gooide het kleine koningskind erussen . 
- Of die kiezen ervoor om terug naar huis te komen .... 
- Hoe erg is het dan gesteld met die aardbewoners . Bij mijn laatste bezoekje vond ik de hele tijd dat die grote mensen soms zo kinderachtig konden gaan doen . Zonder echter écht kind te zijn . 
- Er is ondertussen weinig veranderd, zei de vos , toch niet in positieve zin . Weet jij hoe een eskimos een wolf vangt ? 
- Nu maak je toch wel een sprong die ik niet echt kan volgen , zei de prins 
- Rustig maar, zei de vos, het wordt je zo meteen wel duidelijk . De Eskimo smeert een scherpe dolk in met bloed, bloed van een ander dier, hij legt die dolk buiten, waar het hele zootje bevriest . En daarna smeert hij daarover wéér een laagje bloed, en nog een laagje, enz. Vervolgens plant hij die dolk in de sneeuw, met de punt naar boven . En de wolf ruikt dat bloed . En ’s nachts, dan komt die wolf dichterbij . Want voor dat dier lijkt die dolk wel een ijsje, een lekker aardbeienijsje .En in het donker begint hij te likken aan dat bloed . En hij vindt dat lekker, en hij is hongerig, en hij gaat door met likken .Op een bepaald moment verschijnen de scherpe kanten van dat mes, maar dat heeft die wolf in zijn gretigheid, niet in de gaten . Het dier wordt alleen maar nóg gulziger . Hij voelt bovendien dat het bloed steeds warmer wordt .Maar hij heeft niet in de gaten dat hij zijn tong snijdt terwijl hij aan het likken is . M.a.w. vanaf dat moment drinkt hij alleen zijn eigen bloed . Maar hij gaat door . Want op zijn gulzigheid staat geen maat . Totdat de volgende ochtend die wolf, doodgebloed wordt aangetroffen, door de eskimo’s . 
- En zo gaat het dus momenteel met de mensen ? 
- Ja, ik denk, dat ze, als ze niet oppassen,en zich niet snel bewust worden van hun extreme arrogantie, zichzelf op die manier te gronde richten . 
- Ik doe het ! zei de prins beslist . Ik doe het !! 
En weer kwam de vos dichterbij, legde zijn voorpoten op de schouders van de nieuwe prins, en gaf hem een warme, dankbare knuffel .

8 Een nieuwe overgang

En dat was het moment dat het kleine koningskind voelde waar het allemaal om ging .Hij werd als het ware opgenomen in het zachte licht dat hem de hele tijd had omgeven . Hijzelf werd het licht . Het was een gevoel dat je met woorden niet kon beschrijven. Een uitzonderlijke kracht ging ineens van hem uit . Niets zou hem nu nog kunnen tegenhouden . Toen hij loskwam uit de omarming van de vos, merkte hij dat de vos, niet meer ‘de vos’ was . In plaats daarvan zag het kleine koningskind enkel nog een soort gigantische traan, zo groot als hijzelf, helemaal transparant . Het woord traan was misschien niet meteen zo goed gekozen, want bij een traan ga je meteen denken aan verdriet ofzo ... en daar was nu geen sprake van . Integendeel . Ineens was alles vreugde om hem heen . En vanuit die traan explodeerden als het ware de prachtigste kleuren ... Het grote moment van telepatisch communiceren was aangebroken ... En hijzelf zag er nu ook niet meer uit als het kleine koningskind . Nee... hijzelf had nu ook de vorm van zo’n traan aangenomen . 
Het grote werk kon eindelijk beginnen .

9 Ashtar spreekt tot de zendelingen

- Ik zal het kort houden, zei Ashtar tegen een groepje enthousiastelingen, dat ervoor gekozen had terug op aarde te incarneren . Jullie zijn allemaal onderdeel van de puzzel, met ieder zijn eigen puzzelstukje . Ieder van jullie heeft zijn eigen missie . Dus : leef je eigen missie, focus je erop en heb vertrouwen. De één zal misschien boeken schrijven, de ander zal dan weer iets doen in het onderwijs . In de medische wereld zullen we ook mensen nodig hebben, maar ook kunstenaars, zangers, theatermensen, journalisten en modeontwerpers . Zolang de mensen op aarde nog voedsel nodig hebben om te kunnen leven, kunnen we ook bakkers en beenhouwers met net dat tikkeltje meer bewustzijn goed gebruiken . We hebben jullie allemaal nodig om deze nabije transformatie te volbrengen. Het is 2012, er is geen tijd meer om je eigen missie uit te stellen. Het moet nu gaan gebeuren . Je kan beginnen door je eigen hart te volgen. Laat je op aarde niet afleiden door allerlei ideëen over crisis, bezuinigingen, ziektekostenverzekeringen en energierekeningen. Dit is niet waar het om gaat. Je hebt als mens niet zoveel nodig, bezit is een illusie. Je haalt het meeste voldoening uit je leven als je je eigen hart volgt. 
- En worden wij daar dan gesteund door jullie aanwezigheid ? Vroeg de nieuwe prins, die toch nog even moest wennen aan zijn nieuwe verantwoordelijkheid .Hoe kunnen we weten dat jullie er ook zijn ? 
- Door onze energie te voelen, telepatisch contact, weet je nog wel ? Jij bepaalt zelf hoeveel je daarvan gebruik wilt maken. Wij zijn altijd ter beschikking.
En we houden van iedereen, jullie zijn heel geliefd. En ik zeg het nog eens : heb vertrouwen . Aardse zekerheden zullen wegvallen, maar dat waren toch maar schijnzekerheden. Jullie zullen het nu met elkaar, samen, moeten gaan doen. Je zult op het juiste moment de juiste intuitieve leiding krijgen. Het is aan jullie om deze te volgen. Laat angsten los, dit is de tijd om jezelf te laten zien. Jullie zelf zijn degenen waarop jullie gewacht hebben. Jullie zijn met velen, leef je missie in je eigen omgeving, het hoeft niet groot, het hoeft niet via de politiek, je hoeft niet voor grote zaken te gaan staan, maar doe het wel, leef jouw missie. Wacht niet op anderen. Doe het zelf. 
Ergens vlakbij het kleine koningskind werd een vraag gedacht, in verband met hoe de aardbewoners zouden gaan reageren op deze lading nieuwe kinderen . Ashtar ging gewoon door, alsof de vraag inderdaad gesteld was . 
- De aardbewoners zullen tot de conclusie komen dat huidige systemen niet meer werken, ze zijn alleen te bang om deze systemen los te laten. Er zijn te grote belangen mee gemoeid en mensen willen daar nog geen afscheid van nemen. Problemen zullen dus groter worden tot dat die bereidheid wel ontstaat, of het systeem zal instorten , met een een periode van chaos tot gevolg . De aardbewoners bepalen het zelf. Of ze werken aan hun bewustzijn, en ze stoppen met het misbruik van de aarde, of ze doen het niet .Veel mensen zijn er zich al van bewust, velen nog niet. Milieurampen dragen ertoe bij om de mensen wakker te schudden . Dat zou eigenlijk niet nodig hoeven te zijn, maar voorlopig zijn ze dat wel . Het Ashtar Commando in deze hogere dimensies kan niet veel meer doen dan observeren, beschermen en inspireren, het is aan de geïncarneerde vertegenwoordigers, jullie dus, om zaken in gang te zetten op Aarde. 
Het kleine koningskind probeerde het zich allemaal zo’n beetje voor te stellen . Zijn nieuwe papa en mama , misschien zelfs een broertje of een zusje... Stel je voor dat hij terecht zou komen in een millieu dat nog heel erg vasthield aan oude tradities, zoals dat bij bepaalde godsdiensten nog het geval was.... of dat ze bij hem thuis of op school nog nooit van bewustzijn hadden gehoord, laat staan dat het woord‘nieuwetijdskinderen’ hen iets te vertellen had ....Dan zou hij er toch wel erg alleen voor gaan staan ... Ashtar pikte in op de gedachtenwereld van het kleine koningskind : 
- Het is zo belangrijk dat mensen hun gelijkgestemden vinden en gaan samenwerken, zei hij beslist. Alleen is inderdaad maar alleen. Het is mooi met je missie aan de slag te zijn en later misschien een eigen praktijk te starten, maar verbind je ook met anderen. Gooi elkaar de bal toe. Maak gebruik van elkaars kwaliteiten, ga met elkaar meewerken. Loop letterlijk een dagje met een ander mee. Deel kennis, wijsheid, vaardigheden.Samen kunnen jullie de wereld veranderen, het is nooit de bedoeling geweest dat je dat in je eentje zou moeten doen.... Vindt elkaar, kom bij elkaar, werk met elkaar. Jullie bezitten allemaal een stukje van de waarheid, weinigen hebben het totale overzicht. Leg de puzzel samen en vergroot je inzicht. 
Het kleine koningskind keek om zich heen . Ze waren echt wel met velen . En samen zouden ze niet echt onopgemerkt blijven ... ‘Als ik er maar in slaag, mijn hart te blijven volgen ‘ dacht het kleine koningskind . Dan zal de rest vanzelf wel komen .

10 Eerst Les incarneren

In ‘geen tijd’, werd het kleine koningskind klaargestoomd om zijn volgende incarnatie op aarde zo optimaal mogelijk te laten verlopen . Er werd hem door één van de naaste medewerkers van Ashtar duidelijk gemaakt dat, als je op de planeet aarde terechtkomt in een menselijk lichaam, alles ineens veel zwaarder wordt . Dat lichààm zélf, is er eigenlijk al te veel aan, omdat het voortdurend je drang naar vrijheid beperkt . De ‘gewone’ mens heeft natuurlijk nooit anders gekend, omdat die bij zijn geboorte voorzien werd van een soort sluier, waardoor zijn zicht op zijn ervaringswereld beperkt werd tot wat er zich in de materie om hem heen afspeelde . Voor de nieuwkomertjes zou deze sluier veel dunner zijn, en in sommige gevallen zelfs amper bestaande . Hierdoor is het voor deze ‘collegas van het kleine koningskind ‘ mogelijk , om gedachten te lezen, of zich af te stemmen op datgene wat hun wereldse vrienden voelen... waardoor ze dus hetzélfde voelen . In sommige, en volledigheidshalve moeten we er bij zeggen, in de meeste gevallen zijn de kinderen daar onvoldoende op voorbereid . Stel je dus maar eventjes voor wat het voor hen betekent, om in een theaterzaal te zitten, omringd door honderden mensen die allemaal hun eigen rugzakje met miserie bij zich hebben . Het zal je nieuwetijds- kind maar wezen ... In het beste geval zal het kind er meteen voor kiezen de zaal te verlaten . Maar ja, hoe leg je dat uit aan je papa en mama, voor wie dit een avondje uit betekende, waar ze al zolang naar uitgekeken habben . Vele van deze kinderen zijn echter in staat zijn zich af te schermen, of... wat nog leuker is, hun lichaam te verlaten . Uit te treden , zeg maar .Heb je nooit van die fotoafdrukken gezien, waar van die kleine ronde vlekjes opstonden ? Zo van die vlekjes waarbij je denkt : hé wat jammer, nu is mijn mooie foto verpest . Maar als je goed kijkt zijn het veel meer dan alleen maar vlekjes . Om je de waarheid te zeggen, verraad ieder vlekje de aanwezigheid van een rondreizend bewustzijn . Van een levende of een overledene. Er zijn dan ook een pak gehandicapte kinderen, die met hun aardse lichaam nergens naartoe kunnen, maar met hun bewustzijn toch hele grote reizen maken . En op die manier ook andere mensen weten te raken . Als die ervoor open staan natuurlijk . In het engels wordt dit verschijnsel door de wetenschap : orbs genoemd . In het frans mag het iets meer zijn : ‘des sphères de conscience énergetique ‘.... Als het kind maar een naam heeft ... zeggen die wetenschappers dan .

 

11 Google Earth ...

Het kleine koningskind had er de jongste tijd een gewoonte van gemaakt om regelmatig een aandachtige blik op het leven op planeet aarde te werpen . Het leven daar ging nog steeds zijn gewone gangetje . Oorlogen werden eindeloos uitgevochten . Ouders vonden dat kinderen nog steeds niet aux sérieux moesten worden genomen, en op school zaten diezelfde kinderen zich hopeloos te vervelen. Eén van die kinderen was Germaine . (Een franse naam die je kan opdelen in germe en ainé, wat letterlijk ‘volwassen kiem’ betekent )                                                                            

Ze  oefende een uitzonderlijke aantrekkingskracht op hem uit. Ze had ook wel één en ander gemeen met het kleine koningskind .  Een tijdje geleden, Germaine was toen in aardse termen,  amper een jaar of  7 , gebeurde het dat het kleine meisje ineens een gigantische sprong maakte van de bovenste naar de onderste trede van de trap in het schoolgebouw . De juf was heel erg geschrokken . Ze was ook een beetje boos, want Germaine had zich toch wel erg pijn kunnen doen . Germaine achtte zichzelf niet in staat om uit te leggen wat er precies was gebeurd . Hoe dan ook , de juf zou het toch niet begrijpen . Later op de dag, toen ze even bij oma was, besloot ze om  haar wél uit te leggen wat er die dag op school, precies gebeurd was . Als je net 7 bent , een niet zo makkelijke opgave .

“Vanmorgen” zei ze met een klein stemmetje” was er iets in mij, dat mij overtuigde van het feit dat ik kon vliegen, en dat ik dat vandaag zou gaan bewijzen “. Oma’s mond viel een beetje open van verbazing, glimlachte discreet en maakte een gebaar, dat Germaine duidelijk moest maken vooral door te gaan met haar uitleg . Oma was ook jong geweest, en de verhalen van haar kleindochter waren altijd zo’n verademing in haar soms wel eenzame bestaan .

“Dus” ging Germaine verder, “ wou ik dat - op die schooltrap vanmorgen- eens uittesten . Ik heb mijn ogen heel hard dichtgeknepen, en ik heb mijn eerste testvlucht gemaakt . En net op het moment dat ik sprong, heb ik de wind onder mijn rokje gevoeld, als wou die mij omhoogtillen,mijn rokje ging helemaal open als een soort rode parachute,  en toen ik mijn ogen terug open deed, stond ik al aan de onderste trap, alsof ik zachtjes geland was, net als een vlinder op een bloem ...” Oma zat te genieten . “Fantastisch “ liet ze zich ontvallen . “ dat moet ik één dezer dagen ook maar eens gaan proberen “ ...

“ Zie je , dat mijn oma mij wel begrijpt” mompelde ze tussen haar tanden tegen haar vriendje, dat voor oma helaas onzichtbaar was . “Al die andere volwassenen zouden me uitgelachen hebben” . In haar linkeroor kreeg ze ineens commentaar op het gebeuren . “Als ik jou was, zou ik voorlopig nog een beetje wachten met je vliegexperimenten “ zei  een helder jongensstemmetje , wij zullen je later wel helpen, maar wacht nog maar een beetje . “ Dat stemmetje was er de laatste weken regelmatig, vooral op momenten dat Germaine , op één of andere manier, in nesten dreigde te raken . Het was voor het kleine meisje lang niet altijd duidelijk wat je nu wél, en wat je niét aan volwassenen kon vertellen . Ze wist ondertussen uit ervaring dat je het  tegen je omgeving  best niét hebt over wat je allemaal ziet, hoort en voelt . Volwassenen zijn vaak zo kwetsbaar, dat je hen beter niet te bang maakt .

Maar ja, ze kon het zelf toch ook niet helpen dat ze af en toe , heel sterk één of andere aanwezigheid ervoer . Dan ging ze meestel met een heel stil stemmetje of een soort inwendige stem zitten praten .  Als dat gebeurde, deed ze meestal alsof ze zat of lag te slapen, om op die manier beter te kunnen communiceren .  En als zich zo’n conversatie op school aandiende, deed ze altijd alsof ze vreselijk koppijn kreeg, en dan liet de juf haar een plaatsje innemen achteraan in de klas, waar ze dan , met gekruiste armen op de bank, haar hoofd kon laten rusten . En zo maakte ze ook steeds makkelijker de overgang van de éne naar de àndere wereld . Het werd op de duur zelfs allemaal zo vanzelfsprekend, dat het niet altijd éven evident was om gecoöordineerd te blijven functioneren . Want bij het spelen met klasgenootjes gebeurde het soms dat ze dingen ging waarnemen, die er voor die andere kindertjes niet waren.                                                                                                                                         Een paar jaar later werd het alleen maar nóg drukker om haar heen . Zelfs als ze helemaal alleen was, was er toch nog altijd bezoek van gezichten en schimmen om haar heen . Niet dat ze daar veel last van ondervond . Integendeel zelfs, want meestal kwamen die aanzetten met net dié goede raad, die ze op dat moment nodig had . Nog een paar jaar later was ze zelfs in staat om , rond de mensenlichamen, ook hun gedachten te zien... negatieve gedachten meestal, die eerst zo’n beetje schenen rond te dwalen, maar dan ineens gingen stagneren, en groter werden om uiteindelijk hun eigen bedenker onder de vorm van een soort vergif terug aan te vallen .

Af en toe probeerde ze die dingen ook bij haarzelf te zien . Maar dat lukte niet . Ze haalde er af en toe zelfs een spiegel bij, maar daarin zag ze enkel zichzelf . Het tengere bleke meisje waarvan de huisdokter had verteld, dat ze de neiging tot bloedarmoede vertoonde ....

12 Het grote stempelkussen

Op Landsirius (er bestaat ook zoiets als Vissirius ) was er een heel stel zielen, dat de laatste voorbereidingen aan het treffen was,  voor een nieuwe aardse opdracht . De meeste onder hen hadden al contact genomen met hun toekomstige ouders . In de meeste gevallen waren dat oude bekenden uit vorige levens, waarmee ze nog één of ander af te werken hadden.  Of het waren ouders, die in hun eigen groei al zover waren geëvolueerd, dat ze de nieuwkomers makkelijk zouden kunnen herkennen als sterrekinderen, en hen dan ook als dusdanig zouden gaan behandelen .  Deze kinderen hadden dus gekozen voor de traditionele vorm van incarnatie . Voor het kleine koningskind zou het allemaal een tikkeltje komplekser worden, want hij had er ondertussen definitief voor gekozen om een walk in te worden . En hij had zo’n voorgevoel, dat Germaine, die hij steeds beter leerde kennen, daar voor iets tussen zat .                                                                                                                             Het  groepje dat op het punt stond te vertrekken, zorgde voor behoorlijk wat animatie en vrolijkheid . Ze waren er zich nochthans ter dege  van bewust, dat hun incarnatie niet makkelijk zou verlopen . Ieder zieltje nam andere verwachtingen mee, andere hoop, en andere waarden dan wat tot nu toe , de doorsnee aardbewoners kenmerkte . Ze zouden dat grote verschil moeten zien te overbruggen met een flinke dosis humor, beheersing en onthechting . Ze wisten ondertussen ook wel allemaal , dat ze  binnenkort aan de aarde zouden vastzitten in een fysiek lichaam, en dat het allemaal wel een beetje anders zou zijn dan nu . Een groot gewicht zou op hen wegen . Maar ze hadden er alle vertrouwen in, en waren vastbesloten hun doelstellingen, waarmee ze naar de aarde vertrokken, trouw te blijven .
Ondertussen was Sephir aangekomen . Sephir kwam eigenlijk van Arcturus, maar hij kwam regelmatig langs op Landsirius, om daar de kandidaten voor een nieuwe incarnatie op te leiden . Landsiriusers bleken het erg goed voor te hebben met de aarde en stuurden steeds meer nieuwe kinderen naar deze planeet .

Sephir had  plaats genomen, en richtte zijn gedachten op het leergierige volkje voor hem . “Als jullie maar beseffen”, zei hij met zachte, doch zeer besliste stem, “ dat jullie zich geheel vrijwillig hebben geëngageerd om deze volgende stap te wagen . Zij die jullie ondertussen zijn voorgegaan en dat zijn er velen, hebben allemaal hun eigen informatie bij . Eens ze plaats hebben genomen in een lichaam, kan het zijn dat deze informatie voor een tijdje ontoegankelijk lijkt, maar eens de tijd er rijp voor is, worden deze kinderen of jong-volwassenen, opgemerkt als - naar aardse normen - een beetje vreemd, tot geniaal .                                                                                                  

 Van hieruit sturen wij deze mensjes regelmatig niéuwe informatie door, waardoor het voor hen, in dat eigenlijk veel te kleine lichaampje soms nogal krap kan worden . De informatie die deze kinderen op aarde met mondjesmaat uitdragen, zal er ook vaak voor zorgen dat de andere, meestal volwassen mensen een veroordelende houding gaan aannemen . En wat ik hier ga zeggen, is uiteraard ook voor jullie bedoeld : Vat deze veroordelende houding vooral nooit persoonlijk op, maar besef dat hun programma’s de nieuwe toepassingen nog niet accepteren . Dit zegt iets over hun eigen programma’s, niet over die van jullie . Jullie volgen jullie eigen programma, ieder het zijne, dus heb respect voor al die anderen, ook als zij een andere weg volgen .”                                                  

Het kleine koningskind herhaalde dit in stilte, om het vooral niet te vergeten .” Ik heb respect voor al de anderen, ook als zij een ander programma volgen ... “

Sephir had even gepauzeerd, bekeek het kleine koningskind glimlachend, en knikte bevestigend . Toen ging hij verder .  “ Ik zou het nu willen hebben over wat ze op aarde ervaren als graancirkels . Maar ik wil het eerst nog éven over iets anders hebben, zodat jullie het ontstaan van graancirkels makkelijker zouden begrijpen . De Aarde zoals de mensen die  waarnemen, bevindt zich in een groot magnetisch veld. Dit veld heeft een bepaalde trilling. Immers, alles is trilling . Al hetgeen de mensen  op aarde met hun zintuigen ervaren heeft een trilling . Hoe vaster de vorm of de materie, hoe lager de trilling. Maar daarnaast is er nog veel meer wat zij echter met die zintuigen niét kunnen waarnemen. Aangezien deze ener­gievormen een andere en vooral hogere trilling hebben, zijn deze voor hen niet direct zichtbaar, maar voor sommigen wel voelbaar.  Je zou het kunnen vergelijken met een radio . Voor sommigen op aarde een voorbijgestreefd medium, maar toch nog voldoende populair om de vergelijking die ik nu ga maken, te kunnen doorstaan . Kunnen jullie zich voorstellen , dat al die mensen daar op aarde een radio-ontvanger zijn . En dat ze bepaalde programma’s of frequenties kunnen ontvangen, omdat ze daarop afgestemd zijn . Maar er zijn natuurlijk veel méér zenders . Maar die kunnen die aardse dames en heren helaas niet allemaal ontvangen... wat niet wil zeggen, dat die zenders er niet zouden zijn .  En let nu op ! Want eigenlijk komen wij nu op de proppen . Want wij zijn er wel, maar wij bevinden ons in een trilling die zij nog niet kunnen waarnemen . En dat geldt ook voor onze vervoersmiddelen . Soms zullen ze zich op aarde wel eens afvragen, wat die kleine witte bolletjes zijn, die de lens van hun digitale fototoestellen heeft geregistreerd . Wij weten ondertussen wel beter . Orbs, weet je nog wel . Goed .                                                                                    

 Ik zei daarnet al dat de aarde zich in een groot magnetisch veld bevindt . Dat is niet onbelangrijk als ik je nu zeg, dat we die graancirkels maken aan de hand van een magnetische stempel . Ik zal het anders zeggen : Wij werken met bundels energie, die een frequentie hebben die de aardbewoners nog niet kunnen waarnemen . En we richten deze bundels op verschillende, welbepaalde plekken op aarde . Deze weluitgekiende lokaties hebben namelijk van zichzelf al een frequentie , die hoger is dan de gebruikelijke middenmoot, en daardoor kunnen wij ons makkelijker met deze plekken verbinden zeg maar . Door ons op deze hogere, aardse frequenties aan te sluiten worden wij in staat gesteld, om een langere tijd , dicht bij de aarde te vertoeven . Let wel, niet iedere plek op aarde is geschikt voor dit soort werk . Maar ik kan wel een aantal gebieden in zuid Engeland aanraden . Het zijn voorwaar  krachtige , energetische plaatsen . Als wij zo’n graancirkel op het aardoppervlak stempelen, kan het zijn dat er door het menselijke oog lichtballetjes worden waargenomen . Waar ook aandacht voor bestaat  daar beneden, is het feit dat er zich op het eerste gezicht geen beschadigingen voordoen . Met andere woorden , de  korenaren zullen altijd gebogen zijn , nooit gebroken .  Door de hoge temperatuur die eigen is aan het “stempelen” zetten de cellen van de korenaren nml.uit . Die jongens daar beneden, die het allemaal vanuit hun denkwereld bekijken, hebben dan ook vrij snel gezien, dat er bij de korenaren binnen de cirkels, langere stengels aangetroffen worden, dan erbuiten . En dat er , kort na het vormen van een graancirkel, binnen de cirkels sporen van grote hitte kunnen worden opgemeten. En wat meer is, maar dat kan door de onderzoekers ter plekke niet worden geregistreerd, is het feit dat de aarde, waarop zo’n graancirkel is gestempeld, van al haar herinneringen wordt ontdaan.  Dat wil zeggen dat op die plek, het jaar daarop, sommige gewassen beter of harder zullen gaan groeien dan tevoren . Het klinkt misschien vreemd, maar ook water, stenen en aarde hebben hun eigen herinneringen . Alles is tenslotte energie … “
“Maar wat gebeurt er eigenlijk  precies, als zo’n stempel wordt gemaakt” vroeg het kleine koningskind rechtuit .

“ Luister, eigenlijk wordt er een driedimensioneel beeld gecreëerd via een fotografische projectie . Op de aarde hebben ze daar het woord hologram voor bedacht . En wij sturen dus deze hologrammen de aardse atmosfeer in . En deze “energieën” worden dan weer door andere krachtige, aardse energieën naar het aardoppervlak gezogen . Als was het een magneet, zeg maar ...  en door de botsing van deze hologrammen met de aarde ontstaan de stempels die ze op aarde graancirkels noemen . “
Het kleine koningskind bleef eigenlijk nog een beetje op zijn honger zitten, en vuurde een nieuwe vraag af .

“ Heeft heel dat stempelkussengedoe ook een bedoeling  ?  Ik bedoel ... wat moeten ze’r nu mee, die mensen . De grote meerderheid gaat trouwens nog steeds uit van de overtuiging dat er ’s nachts een legertje snelle jongens met plankjes onder de voeten, stro komt platstampen “.
“Omdat je zo aandringt, maar eigenlijk hoeven ze het daar beneden niet echt te weten . Ik verklaar me nader . Iedereen zal het hele gebeuren op z’n eigen manier ervaren . Het is eigenlijk allemaal samen een soort poging om voor even , samen met het koren, ook het ‘menselijk denken’ plat te leggen . Het gaat om het voelen . Vanuit hun hart . Want door te denken wil de mens ook veel te graag gaan argumenteren . Dat mag natuurlijk wel, maar liefst niet te lang . Trouwens sommige dingen zijn gewoon niet in woorden uit te leggen, omdat er eigenlijk ook geen woorden voor zijn . Vergeet niet dat het evolutieproces van de mensheid een nieuw niveau aan het bereiken is, en dan moeten ze echt wel gaan loskomen van dat steeds weer analytisch functioneren... Dat is een absolute noodzaak, als de mensen willen gaan groeien naar een hoger bewustzijn . Daarbij komt dat er op aarde seeds meer verwarring voorkomt, chaos, angst, onzekerheid en vermoeidheid ... dat is allemaal niet zo fijn, maar noodzakelijk voor de groei die ze doormaken . Uiteindelijk zijn wij er ook nog . Om hier en daar een beetje te ondersteunen . Want in die graancirkels zitten nml. codes . En deze codes worden door het onderbewustzijn herkend als een stukje van ‘thuis’ en ze worden dus opgepikt . Waardoor de mensen een beetje veiligheid, geborgenheid en erkenning gaan ervaren . Waardoor ze dan weer een beetje thuiskomen in zichzelf . Door zo’n cirkels en de codes die erin opgesloten liggen, krijgen ze een soort vertrouwen, en weten ze dat ze’r niet alleen voor staan .... Bovendien heeft elke cirkel een eigen code, maar veel graancirkels hebben wel hetzelfde effect .  Omdat de aardbewoners allemaal verschillende achter­gronden hebben en eigen, unieke programma's, hebben ze dus ook verschillende codes nodig. Bovendien worden de codes ook opgenomen door de Aarde zelf. Immers, ook de Aarde is een levend wezen. Een levende energie....  Zijn er nog vragen ?”

13 Victoria ! Het is een jongen

Voor Germaine was er eigenlijk niet veel , dat haar nog kon verbazen. Het gebeurde steeds vaker dat ze af en toe een soort waanbeelden kreeg, waarbij ze zichzelf van buitenaf kon bekijken . Alsof ze gewoon naast haar eigen lichaam stond . Ze was ondertussen alweer een paar jaren ouder geworden en gelukkig getrouwd met Tony, een piloot bij Air France . Ze hadden één zoontje dat ze Victor hadden genoemd . Victor betekent letterlijk: overwinnaar . Ze hadden die naam gekozen omdat Germaine met haar bloedziekte eigenlijk beter geen kind had gehad . Maar ze had haar angsten overwonnen, en Victor was het resultaat .  Sedert de geboorte van de jonge spruit was het haar al een paar keer overkomen, dat ze haar lichaam verliet .  Vroeger had ze de ervaring gehad van als het ware naast haar eigen lichaam te staan, maar nu leken de gebeurtenissen veel ingrijpender . De allereerste keer was het best beangstigend . Want toen ze haar lichaam daar onder haar , roerloos op het bed zag liggen, raakte ze er meer en meer van overtuigd, dat z’er nooit meer in zou geraken .  Misschien was dit wel ... doodgaan, dacht ze . Ondertussen weet ze wel beter, en is ze erachter gekomen dat ze na elk reisje probleemloos haar lichaam terug komt bewonen . Af en toe heeft ze het gevoel dat er zich ooit nog een extra, en sensationele gebeurtenis zal voordoen bij zo’n uittreding . Iets wat voor haar nieuwe horizonten zou openen . Iets dat haar ineens veel verder zou brengen ... Maar momenteel, beperkten haar uitstapjes zich tot planeet aarde . Zo leerde ze steeds beter om te gaan met haar subtiel lichaam, te reizen aan de snelheid van een gedachte en genuanceerder te spelen met die lichtgevende partikels die de lichamen van levende wezens omgaven . Ze ontmoette bij haar uittredingen ook regelmatig andere wezens, die op dezelfde manier als zij reisden. En het is haar al een paar keer overkomen, dat ze Victor, haar eigen zoontje op haar weg mocht ontmoeten . Een gebeurtenis, die de band met haar zoontje in de materiële wereld nog mooier en intenser maakte . Germaine is verliefd op het leven . Ze houdt zielsveel van haar echtgenoot, ook al houdt hij er een veel nuchterder kijk op het leven op na . Het enige moment dat hij loskomt van de aarde, is als hij zijn brood verdient bij Air France . En dan is er natuurlijk Victor ...  een jongetje, waarin ze zichzelf herkent . Niet alleen toen ze nog klein was, maar ook nu nog . Bij iedere dag die ze mee mag maken, lijkt het wel alsof er telkens een ander boek vol avontuur en wijsheid wordt opengeslagen. Lezen doet ze trouwens amper nog . Dat heeft ze genoeg gedaan toen ze nog klein was .  Neen, nu is ze overgegaan tot actie . Ze leert nu de mensen zelf kennen . Hun psychologie, hun overtuigingen, hun gewoonten ... Ze voelt al liefde voor hen, nog voor ze hen heeft ontmoet . Ze  voelt geen vooringenomenheid. Ze heeft geen verwachtingen . Dus ook geen ontgoochelingen . Ze laat het leven zich aan haar ontvouwen en heeft er niet het flauwste idee van, dat er intussen iemand anders, haar van heel nabij gade slaat . Haar doen en laten... als ze het eten klaarmaakt, of miniatuurvliegtuigjes in mekaar zit te knutselen voor Victor, want die is daar gek op... een voorliefde die hij vast van zijn vader heeft geërfd ... Vlakbij is er iemand die, via haar persoon op zijn beurt de aarde en haar bewoners herontdekt . Soms kan ze zijn aanwezigheid voelen, maar dan verdwijnt die gewaarwording ook weer meteen . Het kleine koningskind begint steeds vaker de dingen op aarde te bekijken door de ogen van Germaine. Dat lijkt hem de ideale manier om zo doeltreffend mogelijk de dingen te ervaren . Het lijkt eigenlijk alsof hij het allemaal door zijn eigen ogen te zien krijgt . Het énige waarvan hij gespeend blijft, is de emotionele wereld van Germaine .

14 De ultieme voorbereidingsronde

Voor ons koningskind gaat het nu allemaal heel snel . Hijzelf en een aantal andere walk-ins in spe, krijgen veelvuldige informatieve sessies te verwerken, omdat het kleinste detail van superbelang kan zijn .  Het feit dat je het lichaam van een ander ‘te leen’ krijgt, betekent nog niet dat je ook meteen toegang hebt tot alle wetenswaardigheden, die bij een aards bestaan horen .  Zo moet hij om te beginnen de taal die hij op planeet aarde zal gaan gebruiken, zo genuanceerd mógelijk leren spreken. Om dit doel te bereiken kan hij momenteel beschikken over een systeem, dat bij wijze van een soort ‘injectie’ en volgens eigen noodzaak, allerlei gegevens in zijn ‘lichaam’ download . Hij kan daarbij kiezen of de op te nemen woordenschat van technische aard moet zijn, of bvb. meer literair . Allemaal dingen die nu moeten gebeuren, want eens op aarde, zal daar geen tijd meer voor zijn . Dit downloaden van gegevens neemt bovendien heel weinig tijd in beslag, zeker als je dat zou vergelijken met de tijd die je voor een gelijkaardige ‘studie’ op aarde nodig hebt . Op aarde wordt de leerstof enkel in de hersenen verzameld . In deze – toch wel bevoorrechte – positie, wordt de informatie door het gehele ‘lichaam’ opgenomen . Maar er is uiteraard nog veel meer dat het kleine koningskind dient te bestuderen . Hij moet nml. ook doordrongen zijn van het verleden van zijn toekomstige lichaam. Hij heeft ondertussen kennis kunnen maken met de hele familie en kennissenkring van Germaine . Hij kent hun gewoontes en hun typische manier om met het leven om te gaan .  Het stemt hem gelukkig te zien , dat zijn toekomstige familie en de meeste vrienden een steun zullen zijn en geen obstakels . 

Er zijn van die momenten dat hij gewoon met hen meewandelt bij hun dagelijkse activiteiten, kwestie van zich nog beter in te leven in de  situatie . Zijn speciale aandacht gaat naar Victor . Daar heeft hij nu al een soort band mee . Niet meteen te verklaren, maar dat komt nog wel. Victor heeft in ieder geval een oude ziel, en is nu al heel erg wijs, althans volgens aardse normen . Voor het kleine koningskind is hij nu al een soort ’oude bekende’... Weldra zal het hem wel duidelijk worden, waarom Victor uitgerekend bij Germaine en Tony is geboren .                

Hij beseft ondertussen ook, dat het lichaam dat hij zal gaan bewonen, hem niet écht toebehoort , en dat er  niet te verwaarlozen aanpassingen zullen moeten gebeuren . Wat momenteel door Germaine nog als ‘vanzelfsprekend’ ervaren wordt, zal hem misschien wel ‘zwaar’ voorkomen , want zo heel af en toe zou het wel eens kunnen gebeuren, dat hij ‘voor éven’ dat aardse bestaan zou willen ontvluchten . Vooral op de momenten dat die wereld van dualiteit daar beneden, hem parten zal gaan spelen . Als je je bevindt in andere werelden, zoals nu op Sirius, bestaan die uitersten als ‘goed’ en ‘kwaad’ niet . Iedereen evolueert hier aan  het rithme van zijn eigen ziel en geest . Iedereen handelt hier ‘voor’ en nooit ‘tegen’ . Iedereen accepteert zichzelf zoals hij is, tot aan de dag van de ultieme hereniging in zich, van het licht en het duister ...
Het kleine koningskind bevindt zich nu in een ruimte waar een serene, amper hoorbare muziek bij al de deelnemers een hoge graad van harmonie teweegbrengt .  De subtiele lichamen van het groepje zweven als in een vrijelijke choreografie door de ruimte waar de luminositeit zachtjes afneemt, waardoor de grote transparant-lijkende bol in het midden steeds helderder licht gaat uitstralen . Op een bepaald moment wordt een soort projectiescherm zichtbaar, waarop nu voor alle deelnemers telkens andere ‘visionaire’ beelden te zien zijn, die iedere keer te maken hebben met wat hen in hun vorige levens overkomen is . Ineens wordt voor het koningskind ook duidelijk in welke mate Germaine en haar familie, ook in zijn vorige levens een rol hebben gespeeld. Alles lijkt met elkaar verbonden . Niks is toevallig . Dus ook niet dat hij binnenkort de moeder zal worden van de kleine Victor .Wat hij binnenkort zal gaan meemaken draagt nu al een gevoel van eenheid in zich . Een eenheid binnen de dualiteit . Prachtig gewoon . Ieder menselijk wezen is aan al de anderen gelinkt, maar is zich daar niet meer van bewust . Dat bewustzijn is als het ware verschrompeld, ingeslapen, en laat in die wereld van dualiteit niet toe te ervaren, dat de mensheid één geheel is . Ook al is het wel zo dat, als ergens een menselijk wezen pijn lijdt, de subtiele lichamen van ieder ander wezen deze sensatie van pijn eveneens ontvangen en ervaren . Geen enkele vreugde, geen enkel golf van verdriet gaat verloren ....           

Opeens wordt er in de ruimte een hologram zichtbaar van een instructeur, die zich richt tot alle aanwezigen . “Het plan is het volgende”, zegt hij met een heldere stem, “ Als jullie de aarde gaan naderen, hebben jullie allemaal een soort ‘dozen’ bij, die jullie moeten opstellen op heel preciese plaatsen . Dozen met uiterst krachtige eigenschappen . Deze dozen hebben namelijk de capaciteit om hele  landstreken te zuiveren, met de bedoeling daar openingen te creëren, een soort doorgeefluiken naar de kosmos . Ze hebben  eveneens de eigenschap om door aardschokken ontstane breuken te herstellen . Het magnetisch veld dat dan ontstaat zal echter niet enkel een beschermende functie hebben, maar ook een functie van ontvanger en uitzender . Dit is beslist door de grote raad van planeten die deel uitmaken van de Gallactische federatie, met de bedoeling de contacten te vergemakkelijken evenals de open geest te stimuleren van de wezens die momenteel op die plaatsen aan het evolueren zijn .  Ik wens er jullie echter ook op te wijzen, dat het installeren van deze ‘doorgeefluiken’ ook zijn nadelen heeft . De poorten die op deze manier geopend zullen worden, gaan uiteraard niet zomaar dicht . We moeten er dus rekening mee houden, dat ook vernietigende energieën hier door zullen kunnen komen, om eveneens te evolueren ... Maar is het niet zo, dat het licht altijd weer schaduw aantrekt, of moet ik zeggen, dat licht aan zichzelf  een schaduwzijde voorstelt waardoor het de mogelijkheid krijgt het te omarmen en er bewust van te worden.
Op het scherm wordt nu voor iedereen een soort landkaart van planeet aarde zichtbaar .  Op  die kaart wordt een licht pulserende lijn zichtbaar, een lijn die  landen en continenten met elkaar verbindt . Een soort ingewikkeld energetisch web waarop de egyptische tempels aangestipt zijn, maar ook de tempel van Angkor Wat in Cambodja, verschillende gebouwen van de Mayas, de tempel van Bourobudur in Java, maar ook een groot aantal totaal onbekende, schijnbaar onbelangrijke plaatsen . De instructeur neemt nu weer het woord :                                                                                                     

“Deze lichtende route heeft allicht toch wel een woordje uitleg nodig .  Sommige van deze schijnbaar onbelangrijke plekjes, zijn verbonden met éénzelfde energie, en hebben bovendien een niet te  verwaarlozen overeenkomstig punt : Zij waren, zijn of zullen zijn : plekken op de aarde, waar het licht van de mensen uit voortkomt . Deze plaatsen hebben door hun eigen geschiedenis heen, een initiële rol gespeeld, die zich momenteel verderzet in verband met de huidige omstandigheden . De mensen die erdoor worden aangetrokken, zijn er uiteraard niet toevallig .  De meesten onder hen, zijn - of zullen zijn – in complete harmonie met datgene wat er vrijkomt van deze plaatsen. Ze kunnen daardoor hun eigen energiëen vertienvoudigen,wat nodig kan zijn  in verband met het doel, waarvoor ze op aarde zijn gekomen . Je kan je dus wel voorstellen, dat er vélen op afkomen... maar uiteindelijk zullen er telkens maar een paar zijn, die de grote opkuis, die hen zal worden voorgesteld , ook zullen uitvoeren. Op deze plaatsen vinden we dus altijd wel een paar specimen die buiten de maatschappij staan en buiten alle normen, maar hun open hart zal jullie vast wel aanspreken ....                                        

Even later stelt de instructeur een korte pauze voor, wat het voor het kleine koningskind mogelijk maakt, zijn reisgenoten nog eens goed te bekijken . Ze behoren allemaal, op één of andere manier, tot een nabij of een ver verleden . Ze hebben allemaal, zonder uitzondering al diverse missies in evenveel levens uitgevoerd en zijn nu klaar voor weer een nieuw avontuur . Bij het uitvoeren vàn die missies hebben ze mekaar ongetwijfeld al diverse keren mogen ontmoeten . Er is er ééntje bij, de grootste van het gezelschap, die een specialist mag genoemd worden als het om godsdiensten gaat . Hij heeft alle geloofsvormen en religieuze overtuigingen tot op de draad bestudeerd . Hun overtuigingen en zijwegen , en vooral wat de aardbewoners ervan gemaakt hebben, hebben voor hem geen enkel geheim meer . Zijn doel bij deze nakende incarnatie is, een middel te vinden om al die ‘voertuigen’ op aarde ervan te overtuigen dat ze mogen ophouden met de ‘grote verdeeltruuk’, maar zich daarentegen mogen gaan  verenigen, ongeacht de weg die ze daarvoor zullen kiezen . Het zal voor hem een psychologische krachttoer worden, gebaseerd op een duidelijke visie, en gestoeld op groot begrip voor de mecanismen die ‘verdelen’, in plaats van ‘samen te brengen’ . Hij zal in zijn taak  worden bijgestaan door de leden van de grote raad der wijzen, die regelmatig met hem in contact zullen komen . Dat zal gebeuren aan de hand van o.a. dromen, intuïtie of signalen die hij al dan niet als dusdanig zal interpreteren . Hij is uiteraard niet de énige met deze opdracht. Er zijn er nog veel in zijn geval . Met dezelfde opdracht en dragers van dezelfde energiën . Ze zullen opereren op verschillende plaatsen van de aarde, en zullen dus mekaar daar hoogstwaarschijnlijk weinig of niet ontmoeten . Het is een zware missie, die ze op hun schouders hebben genomen. Uit te voeren in een toch wel beperkte ‘aardse periode’ .                      

En dan is er ook die andere, die zich tot doel heeft gesteld  een nieuw concept voor de medische wetenschap te verspreiden én een compleet ander idee over het bestaan en ontstaan van het fenomeen ziekte . Zijn missie bestaat erin de mens bewust te maken van het bestaan van  ‘subtiele lichamen’ en erover te onderrichten. Maar ook kennis te verspreiden over nieuwe vormen van genezen, waar vooral het hart zijn plaats zal innemen .  Hij zal hierbij gesteund worden door andere wetenschappers op aarde, die ondertussen al meer dan vertrouwd zijn met de quantum fysica, dank zij hun herinneringen aan de wijsheid der sterren .
Ineens neemt een grote twijfel bezit van het kleine koningskind . Iedere deelnemer aan dit gebeuren, heeft zijn eigen opdrachten . Hij dus ook . Zullen ze elkaar eigenlijk wel herkennen als ze zich op de aarde bevinden, gaan er bepaalde herkenningspunten zijn, of zullen ze gewoon ‘die ander’ worden, die ander waarvoor ze hebben gekozen ...                                                                                                

De instructeur neemt even terug het woord, en richt zich hierbij tot het kleine koningskind.  “Ben je bang dat je jezelf niet meer gaat terugvinden in die ander ? Of dat je jezelf gaat kwijtraken ? Je weet toch, net zo goed als ik, dat de essentie van ons wezen ons altijd vergezeld, waar we ons ook mogen bevinden . De rest is alleen maar wat bagage, die min of meer nuttig kan zijn, afhankelijk van de omstandigheden en noodzakelijkheden . Maar maak je maar geen zorgen. Deze twijfel is normaal . Je begint afgestemd te raken met de gevoeligheden die op aarde regeren, en die langzaamaan gaan leven in jou. Het ogenblik van de grote verhuis, de grote ‘transmigratie’ komt steeds dichterbij, en je gaat  dan inderdaad voor een tijdje over een ànder gezicht beschikken . Een àndere rol in het grote spel. Zoals een volleerd acteur word je geacht in de huid te kruipen vàn dat ander personage ... tot aan het eind van het toneelstuk ... tot op het moment dat het doek opniéuw valt ...

15 Bugarach, een chacrapunt van de aarde

Vanaf het moment dat Germaine  de ‘buiten-het-lichaam’ ervaringen is beginnen hebben is er veel voor haar gaan veranderen . Voor haar is het lichaam een middel geworden om in de vaste stof te experimenteren waardoor ze er ondertussen ook uitermate van overtuigd is geraakt, dat je af en toe eens van ‘ kostuum’ moet veranderen om de ingeslagen weg verder te kunnen zetten . Je kan bezwaarlijk zeggen dat voor haar alles al duidelijk is, en ze moet uiteraard nog veel leren, want ze heeft het gevoel dat er nog aardig wat deuren open moeten gaan ... maar  al bij al is men er op Sirius best wel gerust in .                                      

Die ochtend  wordt ze wakker met het gevoel, alsof ze de hele nacht lang, gesprekken heeft gevoerd, zonder er zich evenwel iéts van te herinneren . Behalve dan dat ze zich absoluut naar een bepaalde plek moet begeven...  één dezer dagen . Net zoals die keer, toen ze op reis was in Mexico, en er van de plaatselijke bevolking te horen had gekregen, dat uitgerekend op de plek waar ze zich toen bevond, regelmatig bezoek werd opgemerkt van buitenaardsen .  Het was haar toen opgevallen dat die mensen met het grootste gemak, en totaal ontspannen over zulke onderwerpen spraken, daar waar men over zulke dingen in de lage landen en in Frankrijk amper durft te spreken, en als het al eens gebeurde, was dat met de grootste voorzichtigheid alsof men het over iets heel erg verdachts had, en er dus beter aan deed erover te zwijgen .                                                                                                

Germaine bekijkt zichzelf aandachtig in de spiegel. Ze ziet er eigenlijk best vermoeid uit . Bleker dan meestal het geval was . Zou ze die grote klim van de Bugarach wel wagen ? Ze heeft er  al zolang naar uitgekeken . Victor was voor een paar dagen bij oma en opa, dus die was veilig en wel . En als er iets aan de hand was, dan zou ze dat ongetwijfeld wel aanvoelen . Ze heeft zo’n sterke band met dat kind . En de Bugarach beklim je niet alle dagen . Er was haar verteld dat het een biezondere berg was  met een krachtige en zuiverende energie . Hij werd ook vaak ter sprake gebracht als men het had over de voorspellingen van de Maya’s in verband met 2012 . Tony was met haar meegekomen tot in het dorpje zelf, maar voelde er niks voor, zich moe te maken, om iets te zien te krijgen, wat voor hem uiteindelijk dagelijkse kost was . Iets wat Germaine perfect begreep en respecteerde . Hij zou haar in het dorp opwachten, wenste haar veel succes toe, en maande haar aan voorzichtig te zijn . Zij glimlachte dankbaar , keek nog eens in die staalblauwe ogen van hem, en zoende hem geruststellend op het topje van zijn neus . Hij bleef nog een tijdje nagenieten, tot op het moment dat zij, naar hem zwaaiend met haar wandelstok,  achter de bocht verdween .
Het voorspel van de klim is heel erg rustig, bijna een gewone wandeling . Voorbij een meer, door een prachtig bos... om uiteindelijk over te gaan tot ruwer terrein, waar het echte werk kan beginnen . Ze heeft ervoor gekozen deze weg te nemen, die naar verluidt de zwaarste is . Ergens halverwege komt ze op de weg van ‘het venster’ of ‘la voie de la fenêtre’ zoals de fransen het noemen .  Wie voor het eerst deze berg beklimt, kan hier beter rechtsomkeer maken, en de àndere weg kiezen . Die wordt doorgaans aangeraden voor beginnelingen, maar Germaine laat zich niet kennen, knoopt haar jasje om haar middel, en maakt nog een paar extra knoopjes los van haar hemdje van indisch katoen . Er is haar verteld dat de energie op de berg behoorlijk sterk kan zijn, zodat sommigen halverwege moeten opgeven . Naar het schijnt zou de berg zélf beslissen wie naar boven mag en tot waar, maar zo te zien heeft de berg nog geen beslissing genomen . Er wordt niet voor niks gezegd dat deze berg een krachtplaats zou zijn, een chacrapunt van onze planeet, waar zich een soort kosmisch verbindingskanaal- zeg maar vortex- aan het vormen is . Bugarach zou een krachtplaats zijn, net zoals Montségur, maar nog sterker. Er wordt ook beweerd dat buitenaardsen deze lokatie hebben uitgekozen als een soort landingsplaats ....  maar voorlopig is daar momenteel niks van te merken .                         

De warmte wordt drukkend . En de klim steeds steiler en zwaarder . Haar inspanningen worden beloond met de prachtigste landschappen die zich om haar heen laten toveren . Het lijkt wel of de beboste hellingen hun armen hebben  gestrekt van de ene kant tot de andere van  eeuwig groene valleien . Dat alles onder het waakzame oog van de Pyreneëen ... als het ware binnen handbereik . Er is nu een koele wind komen opzetten, die steeds meer van die donkergrijs-blauwe wolken aanvoert . Hier en daar schuift Germaine uit op losliggende stenen . Gelukkig heeft ze eraan gedacht  die wandelstok mee te nemen, want anders zou ze het nu toch wel moeten opgeven . Het wordt steeds kouder . De knoopjes van haar hemd gaan terug dicht, en ze doet haar jasje weer aan . De wind wordt steeds heftiger, en bij wijlen raakt Germaine uit haar evenwicht, wat haar ertoe aanzet voorlopig verder te gaan op handen en voeten . Niet eenvoudig met die wandelstok . Onder haar wordt ze bespied door een afgrond van om en bij de 1000 meter . Ze houdt zich vast aan alles wat zich maar aandient . En dat is niet zo veel .  Ze permitteert zich een korte pauze, bestudeert de te nemen weg vanop een afstand, en stevent dan , meter voor meter af op het  beruchte ‘venster’ . Het is een smalle en niet ongevaarlijke richel, waar ze langs moet . Dit is dus het échte werk . Bijna loodrecht . Halverwege kijkt ze even omlaag . Het angstzweet breekt haar uit . De richel waar ze zich op bevindt is amper een 10 tal centimeter breed  . Het lijkt erop dat dit het einde van haar tocht wordt . Ze durft niet verder, maar ze durft ook niet terug ... Het ziet ernaar uit, dat de berg een beslissing aan het nemen is . Niet te veel nadenken, gaat er door haar hoofd . Want nadenken brengt alleen maar angst met zich mee, en angst verlamt. Dat kan ze nu best missen . Dan maar de berg zijn zin geven, en teruggaan . Centimeter voor centimeter . Ieder plantje, iedere steen, ieder insect wordt gezien en in haar geheugen opgeslagen . Het ‘hier en nu’ was nog nooit zo dichtbij . Eindelijk heeft ze het plekje bereikt dat ze daarnet op het oog had . Ze gaat er neerzitten en overschouwt de omgeving . Een panorama om ‘u’ tegen te zeggen . Ze zegt hardop ‘danku’ voor al die schoonheid, sluit nederig de ogen en staat zichzelf toe vanop deze plek contact te nemen met dat stukje van haarzelf waar ze nu allerlei prikkelingen en tintelingen gewaar wordt .Sensaties die de ‘materiele’ wereld niet in staat is , haar te laten ervaren .

Ondertussen  heeft het kleine koningskind zich even teruggetrokken . Hij hoort de instructeur nog een paar aanwijzingen geven, maar ze dringen niet echt tot hem door . Even rust ... éven ... voor de storm . Het is niet echt een fysieke rust die hij nu nodig heeft, maar een complete innerlijke stilte om, alles wat gaat komen heel bewust te kunnen ervaren . Hij weet dat het vanaf nu allemaal snel zal gaan en wordt ineens overvallen door een gevoel dat hij zich nog kan herinneren uit zijn vorige incarnatie, toen hij afscheid had genomen van zijn roos en zat te wachten op een vlucht vogels, die hem op hun vlucht zouden meenemen naar onbekende bestemmingen . Het is een vreemd gevoel . De eenheid die hij de laatste tijd had mogen ervaren en die hem nu als een vanzelfsprekendheid voorkwam, een eenheid met zichzelf, een eenheid met alles wat er is, had nu plaats gemaakt voor een vreemde gewaarwording van afgescheidenheid ... Het is de  zachte maar zelfzekere stem van de instructeur  die hem terugbrengt naar de realiteit van wat er te gebeuren staat : “Lieve vriend, uw ‘alter ego’ bevindt zich momenteel op een plekje in zuid Frankrijk , op de Bugarach . Een krachtige plaats die momenteel haar werk aan het doen is . Zij beleeft momenteel een leven dat zowel het hare als het jouwe is . Jullie hebben allebei, lang geleden , daar in de buurt een incarnatie gekend, en het is daarom dat we deze lokatie hebben uitgekozen als de meest geschikte plaats voor de grote wissel .  Wees vooral rustig . Alles verloopt zoals gepland . Je zal de plek vrij snel herkennen . Het is een regelmatig voorkomend contactpunt voor zowel onszelf als voor de aardlingen . Tal van sterrekinderen zijn de mensheid komen vereren met een bezoek, vanop deze plek . De aarde leent er zich toe wegens haar magnetisch veld op die plaats, en de ongekende ruimtes onder de grond .  Regelmatig zijn er op deze heilige plekken ruimteschepen gestationneerd klaar om ten allen tijde geactiveerd te worden . “                                                        

Het koningskind gaat nu rechtop zitten . Helemaal aanwezig in het moment . Vanaf nu wil hij geen woord meer missen van wat hem gezegd zal worden . Met gesloten ogen verbindt hij zich met de instructeur, om zich beter voor te bereiden op de laatste fase van zijn interplanetaire reisje . Hij ziet nu zichzelf als het ware op aarde, in een fysiek voertuig dat hem opwacht en helemaal anders is dan dat waarin hij zich nu beweegt . Hij is zich ook meer dan bewust van het feit dat bepaalde gebeurtenissen op aarde een heel ander belang en impact zullen hebben, dan waar hij zich nu nog bevindt . Het hoofddoel van zijn reis is, het om zich heen verspreiden van een energie, die het bewustzijn van zijn omgeving moet wakker schudden . Hij moet er voor zorgen dat de mensen overtuigd raken van de geschenken die besloten liggen in schijnbaar pijnlijke ervaringen . Ze moeten absoluut ophouden met ontzag of afgunst te kijken naar de anderen, vanwege de talenten of gaven die deze meester zijn geworden . Iedereen staat op het punt een waarheid te ontdekken die honderdduizenden jaren aan de aandacht van de mensheid is ontsnapt, een geheim dat diep verborgen is geweest in de illusionaire werkelijkheid van de 3de dimensie . Die waarheid bevat de aard van ware liefde, van wat het is en wat het niet is .  Liefde als een externe focus, iets wat buiten de mens zelf wordt gezocht, zal altijd een gevoel van kwetsbaarheid scheppen, want het ego zal constant bevestiging van iets of iemand zoeken. Liefde is geen zelfopoffering noch slachtofferschap, waarbij je zo veel van jezelf weggeeft dat je geen eigen identiteit meer hebt.  Al deze wijsheid vervult het koningskind met een kracht zonder voorgaande . Het lijkt wel alsof al zijn cellen erin ondergedompeld worden . Hij gaat nu terug staan, vervuld van een uitzinnige vreugde , en begeeft zich naar een immense, doorschijnende koepel,  alle nuances van blauw van zich afstralend . Samen met de anderen stapt hij door een portaal, en komt terecht in een grote ruimte waar een aantal vreemdsoortige toestellen staat te blinken .  De instructeur neemt even het woord ...
“We vertrekken over weinige ogenblikken . Er heeft al een heel team plaatsgenomen in het moederschip, en jullie zijn de enigen die nog ontbreken .”                                                              

Even later schuift een ruimteschip de fluweelblauwe lucht in, met aan boord een hele equipe wezens waarvan het hart gevuld is met vreugde en liefde .

Voor aardbewoners is het niet echt makkelijk , zich iets voor te stellen bij een moederschip. In dit geval is het in grootte te vergelijken met een  groot dorp, of een kleine stad op aarde . Er zijn tuinen voorzien, met watervallen en bloemen met de meest exotische geuren en kleuren. Er zijn plaatsen  waar je uit kan rusten, maar ook een bibliotheek, vergaderruimtes, een soort restaurant, en ook kamers waar het mogelijk is  via uittredingen uit het fijnstoffelijk lichaam, contact op te nemen met nabestaanden op aarde . Kortom er is aan alles gedacht om zowel lichaam, als ziel en geest te verwennen.  Op bepaalde plekken is er ononderbroken een zachte muziek te horen . Speciaal uitgekozen om net datgene toe te voegen wat sommigen op dat moment nodig hebben .  De kennis van de kracht en mogelijkheden van het geluid wordt al geruime tijd op deze planeten gebruikt , en heeft voor  de reizigers allang geen geheimen meer .                                                                                  

Op aarde leeft men nog steeds in de overtuiging dat het voor zo’n ruimteschip jaren vergt om aan de snelheid van het licht , de aarde te bereiken . Een toch wel naïeve overtuiging, die het koningskind een glimlach ontlokt, als hij eraan denkt dat ze momenteel de aura van planeet aarde zijn binnengevlogen . Het enorme tuig begint aan zijn landingsprocedure . Het begint heel sterk vaart te verminderen, deels veroorzaakt door de veel lagere frequenties waarin ze nu terecht komen. Het hele team aard-reizigers maakt zich klaar om over te stappen in een ander, veel kleiner type van voertuig . De uitdrukking : ‘de tijd is rijp’, heeft voor het koningskind nog nooit eerder zo’n diepgaande betekenis gehad ...

16 De binnenaarde

Germaine richt langzaam haar hoofd op, en opent haar ogen . Het is ondertussen gaan deemsteren boven de Bugarach . Vlakbij hangt een dreigend onweer . Om de haverklap schiet een felle bliksemschicht door  de wolken, waardoor ze telkens  voor even  haar complete entourage in ogenschouw kan nemen .  Het is vast door het geluid van het eindeloos dondergerommel dat ze terug wakker is geworden .  Als ze niet maakt dat ze een aanvang maakt met de terugweg, ziet ze straks geen steek meer voor de ogen . Vooral  het stuk  in het bos zal nu al bijna donker zijn . Het liefst was ze nog een beetje blijven zitten, om te bekomen van die vreemde droom die ze daarnet gehad heeft . Of was het weer één van die ‘uit het lichaam-momenten’ die de jongste tijd steeds frequenter voorkomen, en haar de meest fascinerende dingen laten ervaren .  Dit keer was ze afgedaald in een soort kamers die gesitueerd waren onder de grond... net onder de Bugarach . Er hing een warme, klammige sfeer en er was geen geluid te horen . Ze had een hele tijd haar ogen  op de grond gericht, om vooral niet uit te glijden, maar nu nam ze de tijd, om de ruimte om haar heen eens goed te bekijken. Ook al was er geen enkele lichtbron voorhanden, toch zag ze duidelijk  tegen één van de wanden een tekening, een soort fresco . Hierop was de afbeelding te zien van een man in een vreemdsoortig gewaad gehuld, die zijn handen liet rusten op het stuur van een voor haar totaal onbekend soort voertuig . Ineens leek het alsof alles om haar heen doordrongen werd van een niet te beschrijven levendigheid .  Alles begon te bewegen, te draaien . Het was zo overrompelend, dat Germaine dreigde alle controle te verliezen . Als het ware opgenomen in een  gigantisce duizeling,  kreeg ze de indruk deel te gaan uitmaken van een soort spiraal, die haar steeds verder meenam, en haar uiteindelijk projectecteerde binnen in het fresco, waar alles nu tot leven was gekomen . Ineens werd alles terug stil om haar heen . Een vreemdsoortige stilte . Ze stond roerloos naast een wezen, dat zijn handen liet rusten op het stuur van een soort ruimtetuigje, en de ogen gericht had op , wat we op aarde doorgaans een dashboard zouden noemen . Gedurende een voor haar niet te bepalen tijd schoten ze door de ruimte, en overvlogen de prachtigste landschappen, maar vooral, een hele reeks pyramiden. De ‘interplanetaire piloot’ hield haar geamuseerd in de gaten . Onder normale omstandigheden had ze nu de ene vraag na de andere afgevuurd, maar nu stond ze daar, woordenloos... bijna wezenloos te kijken naar de dingen die haar overkwamen . Ineens was er een hevige lichtflits.... en kwam ze tot de ontdekking , dat ze nog steeds op de Bugarach zat, met een onweer binnen handbereik .                         

De weg naar beneden is, indien mogelijk , nog zwaarder en vermoeiender dan het klimmen . Het gaat allemaal met muizestapjes, en ze houdt zich vast aan haar wandelstok alsof hij het is, die haar de weg wijst ... Ze is zo gefocust op de weg, dat ze achter haar  tegen de ondertussen zo goed als zwarte hemel, niet het grote ovale licht ziet, dat ondertussen is opgedoken, en steeds dichter  de aarde nadert ...

Het kleine voertuig heeft er niet de minste moeite mee door de materie heen te komen, het lijkt zich met het grootste gemak , onzichtbaar of zichtbaar te kunnen maken, of groter te worden, of ineens veel kleiner... allemaal afhankelijk van de gedachten van degene die het tuig bestuurt . Het boort zich een weg door een gigantische rots, en komt terecht in een  ondergrondse ruimte . Met de grootste behoedzaamheid komt het tuig neer op een bodem, alsof die ervoor bedoeld is . Er is niks dat trilt, niks dat schokt . Het heeft haast iets van een tedere aanraking . Een luik schuift open en de passagiers stappen uit . Ze hebben nu een soort ruimtepakken aan, in een soepele en lichtblinkende stof, bedoeld om hun lichamen te beschermen tegen de schadelijke stralingen van de aardse atmosfeer waaraan ze vanaf nu zullen worden blootgesteld.                                                                                          

De landingsruimte geeft niet meteen een gastvrije indruk . Ze ligt er koud, duister en omzeggens levenloos bij . De instructeur doet teken hem te volgen . En het kleine groepje zet zich in beweging in de richting van een opening in de rots, van waarachter een zacht licht hen verwelkomt . De reizigers stappen door de opening en ontdekken daarachter een iets kleinere zaal, die verlicht lijkt door de muren zelf . Deze zijn gaaf, gepolijst en  lichtgevend. Dat is geen mensenwerk, zoveel is duidelijk ... lijken ze met z’n allen in koor te denken . In het midden van de ruimte hangt een kleine bol tussen hemel en aarde, zoals je die ook terugvindt in bepaalde informatie-zalen op Venus . In tegenstelling met de ruimte van daarnet, is het hier wél aangenaam vertoeven . Een zachtheid, een warmte een levendigheid omarmt de harten van de nieuwkomers.                                                                    

Ineens komen een zestal wezens als het ware door de muur gestapt . Er is in ieder geval geen opening te bespeuren . Ze zijn gekleed in lange gewaden, dichtgehouden door een riem. Ze zien er een beetje zoals de aardbewoners uit, maar hun huid heeft een totaal andere, niet nader te bepalen kleur. Eén van hen neemt het woord.        

“Mag ik jullie welkom heten . Wij zijn lang geen onbekenden meer voor jullie instructeur, maar op onze vraag heeft hij ons bestaan altijd geheim gehouden . Waarvoor onze dank. Wij zijn hier om jullie bij te staan bij jullie opdracht. “ Dit wezen dat hen welkom heet, getuigt van een uitzonderlijke minzaamheid, en hij straalt ook een grote goedheid uit . Bij zijn gezellen is hetzelfde soort energie waar te nemen . Eén van hen, waarvan de huid olijfkleurig is, neemt het nu van hem over .                  

“ Eigenlijk zijn wij niet echt aardbewoners te noemen, ook al is de aarde onze woonplaats. Wij leven op lokaties waarvan de mens niet het minste vermoeden heeft . Vroeger, zo lang geleden dat er op aarde  zelf geen sporen meer van te vinden zijn, leefden wij eigenlijk op het aardoppervlak. Onze beschaving, kende een technologie, waarnaast de huidige evolutie op aarde niks te betekenen heeft. Het hart van de mensen is echter ondertussen steeds koeler en harder geworden, en zijn honger naar macht heeft ondertussen al zijn cellen doordrongen... tot in zijn ziel helaas... We kwamen er snel achter dat deze situatie de dood van onze beschaving betekende, als er niks was om hen hierin tegen te houden .  De aarde zou opnieuw moeten geconstrueerd worden, om terug een plaatsje te krijgen tussen de andere planeten van dit zonnestelsel... en dat zou zo’n lange tijd in beslag nemen, dat er in het geheugen van de mensheid, niet het minste spoor meer van wat eens was, terug te vinden zou zijn . Om dit rampzalig scenario te omzeilen, hebben wij samen met  de grote raad der wijzen besloten een groot deel van onze kennis veilig te stellen, door de binnenaarde te komen bewonen.  De planeet aarde heeft een groot aantal verborgen ondergrondse ruimtes . We hebben de aders van de aarde leren kennen, en zijn slagaders die ons brachten tot bij haar hart .  Ook hier is een zon en een hemel, die onze aanwezigheid  toestaan zolang dat nodig is. We hebben dus het aardoppervlak gelaten voor hen waarbij de honger naar macht zo groot is geworden, dat wij  onszelf beloofd hebben, nooit meer tussen te komen bij hen hierboven, zolang hun hart zich blijft bewegen op de stroming van het ‘willen’ de ‘angst’ en ‘het ondergeschikt maken’ .  Wij hebben er evenwel nog alles voor over, jullie te helpen bij alles wat nodig zal blijken, volgens het pact van de planeten horende bij de alliantie. Momenteel is de aarde toe aan een kantelmoment zonder voorgaande.  Dit hele gebeuren heeft onze uitgesproken aandacht, en vraagt de medewerking van alles wat leeft in het solaire systeem. Terwijl het mensenras doorgaat met oorlogje spelen, omdat ze denken te moeten geloven in het belang van een ‘eigen land’een ideaal of een religie, worden andere allianties gesmeed, of ontbonden die totaal niks te maken hebben met de ‘zogezegde belangen’ van de aardbewoners. Die wezens, die aan de oppervlakte van planeet aarde wonen, zijn zich niet in het minst bewust van wat er momenteel gaande is. Hun interesses zijn benauwend banaal, en hebben zelden of nooit te maken met een ideaal of inzet voor het geheel. De mens weet allang niet meer, wat hem ertoe heeft gebracht op die manier te handelen en blijft dus naar hartelust manipuleren of gemanipuleerd worden . “                                                              

Het wezen dat deze woorden uitspreekt heeft niet de minste vorm van misprijzen in zijn stem. Integendeel . Hij constateert , op een nuchtere wijze, de historiek van de aarde en haar bewoners . Dan neemt een ander het van hem over .                                                                                                 

“ En ik kan jullie verzekeren dat hij gemanipuleerd wordt. Want hij heeft er niet het flauwste idee van dat er  ‘gedachten’ zijn  die teren op zijn energie en met andere woorden schaamteloos parasiteren . Deze gedachten zuigen hem leeg, en herleiden hem tot een gevangene, afhankelijk van dat beetje energie dat zij hem verschaffen. Als ze daarboven eindelijk gaan beseffen dat ze voor zichzelf moeten gaan denken, zullen we eindelijk kunnen gaan spreken van een eerste  stap in de goede richting .   Zoals jullie allicht weten, hebben wij altijd contact gehouden met de sterren en planeten van ons zonnestelsel.  Op dit moment zijn we meer dan ooit bereid jullie te helpen, want ook onze levensomstandigheden worden momenteel in vraag gesteld . Denk vooral niet, dat we hierbij gedreven worden door egoïsme. We weten maar al te goed, dat de grootste lessen niet geleerd kunnen worden, met de hulp van anderen, maar door te leren van onze eigen fouten .”                                      

In ons groepje bevindt zich een entiteit gespecialiseerd in de geheime historiek van planeet aarde en onze gastheren inspireren hem blijkbaar om ook even het woord te nemen .                             

“Vanaf het eerste moment dat jullie deze ruimte binnekwamen, had ik al door dat jullie, wat wij doorgaans : “intra-terrestrials” noemen...  zijn  , en dat jullie leven zich situeert in wat sommige aardbewoners : de holle aarde hebben genoemd . We hebben al vaak over jullie en jullie geschiedenis gehoord en we weten o.a.  dat jullie nog een zekere band onderhouden met zij die aan het oppervlak leven, in jullie zoektocht naar de grote geheimen in verband met de transformatie van de materie . In verband met de alchemie hebben jullie toch nog een zekere link met sommige aardbewoners. Op dat vlak zijn jullie echt wel meesters, en zij die hierboven het lood, dat hun ziel bezwaard willen transformeren in goud, behoren tot jullie trouwste leerlingen, ook al zijn ze zich geenszins bewust van jullie fysieke aanwezigheid . “                                                                                                   

Een derde holle-aardbewoner die de hele tijd al naar de lichtgevende bol heeft staan kijken, en er waarschijnlijk informatie heeft uit opgepikt, neemt nu ook het woord .  “ De aardbewoners hebben er eigenlijk geen enkele herinnering meer aan, over de door hen gepleegde feiten, die ervoor hebben gezorgd dat de meest groene lokaties van hun planeet, nu tot een ware woestijn zijn geworden . Heel diep in hen blijft enerzijds de angst regeren, en hun dorst naar macht, maar anderzijds  zit er ook een sterke behoefte in het diepste van hun hart dat er naar hunkert de vrede te zien openbloeien . En daarmee bedoel ik niet enkel de vrede onder de mensen, maar ook deze van het universum en de sterren, deze goddelijke vrede die eindeloos is en sluimert in elk wezen .”                                  

Dat is het moment dat hij zichzelf onderbreekt . Er volgt een korte pauze, waarbij hij de nieuwaangekomenen, stuk voor stuk met zijn blik begint te scannen . Bij het koningskind blijft hij hangen , en doet hem teken hem te volgen . Ook de instructeur gaat mee . Het drietal komt in een smalle gang van enkele honderden meter , om uiteindelijk terecht te komen in een kleine ruimte met als enig meubilair een stenen bed, bedekt met een lap stof, en een groot kussen . Het koningskind gaat op verzoek van de man op het bed liggen, en de twee mannen gaan vlak bij hem zitten op twee enorme kussens, die als stoel dienst moeten doen .         

“Ik wil je even duidelijk stellen, wat er zo meteen gaat gebeuren .” zegt de man . “ Jouw lichaam, dat bepaalde doseringen geheugen bezit, zowel van fysieke als psychische aard,  zal met de grootste zorg bewaard worden in de schoot van een geheime en vooral heilige ruimte hier op aarde . Dit hier is enkel de plaats waar de transmigratie zal doorgaan. Uw lichaam zal daarna weggebracht worden, ver hier vandaan, waar het in complete rust bewaard zal worden, in afwachting van een mogelijk opnieuw ontwaken . Vele lichamen worden op die manier bewaard in afwachting van hun reactivering .”         De instructeur die achter hem zit heeft ondertussen een hand op zijn schouder gelegd, en biedt hem een parelmoerkleurig drankje aan, dat hij langzaam en met gesloten ogen uitdrinkt. Daarna strekt hij zich uit op het bed, tracht zo ontspannen mogelijk  te zijn en luistert naar wat zijn gastheer nog verder te vertellen heeft .                                                                                                                           

 “ Vergeet nooit dat niemand jou kan dwingen bij datgene wat jijzelf besloten hebt uit te voeren, en dat het resultaat voor het grootste deel enkel van jouw afhangt. Dat wat wij u verzocht hebben te realiseren is een vrij uitzonderlijke opdracht, en wat ook het resultaat is, er zal jou nooit, wat dan ook, verweten worden . Er zijn er maar weinigen die dit soort uitdagingen aangaan . Het feit alleen al, dat je deze opdracht hebt aanvaard , is een prachtige daad van liefde. Ik zeg jou dit allemaal, opdat je niet te veeleisend voor jezelf zou worden op momenten of  bij gebeurtenissen die jou moeilijk vallen ....  Sommigen van hen die jou zijn voorgegaan, wensten te weten hoelang ze in een lichaam zouden gaan leven, dat niet het hunne was . Wel... De tijd die verstrijkt zal altijd jullie obstakel zijn .... tot op het moment dat je je ten volle overgeeft aan  de situatie van de aarde en haar grenzen. Wij kunnen nooit van tevoren een bepaalde tijdsspanne bepalen . Maar maak je maar geen zorgen . Jouw leven zal zich afspelen tussen de mensen, met alles wat zulks met zich meebrengt aan mogelijke vergissingen,en leerscholen, die je soms met een gevoel van schuld zullen opzadelen, terwijl je uiteindelijk alleen maar een wezen bent dat leert, en informatie uitwisselt .Wat je heel binnenkort gaat ervaren zal jou ook heel rijk maken . Indalen in een volwassen lichaam is veel moeilijker en eist een veel grotere inzet, dan als een ziel een lichaam bij de geboorte komt bewonen .Je zal dus een pak jaren ervaring moeten missen, maar die is in jouw geval niet noodzakelijk. Datgene waarvoor jij gekozen hebt, heeft geen kindertijd, nog adolescentie nodig om gerealiseerd te worden . Datgene wat je van het aards bestaan zult weten, zal je weten via degene die jou haar lichaam heeft achtergelaten . Je zal vast de grootste stommiteiten begaan, omdat je inderdaad niet op de hoogte bent van de gewoonste dagdagelijkse dingen op aarde, en het is helemaal niet denkbeeldig dat jouw geest regelmatig in verleiding zal komen om jouw lichaam te verlaten . Je zal ogenblikken kennen dat je je afgescheiden zal voelen van jezelf . Een stukje van jou zal vastkleven aan de aarde, en een ander deel zal zich verbonden blijven voelen met de sterren .  Het moeilijkste werk dat jij te realiseren zal hebben, zal zijn : het verenigen van deze twee aspecten, die in jou huizen, en er liefde voor te voelen . Zonder te oordelen.  Je zal de kleren dragen van een ander, en je zal haar zijn, zonder haar te zijn . Tot op het moment dat je  je eigen identiteit zal hervonden hebben  in een soort goddelijke samensmelting, waarin je uiteindelijk jezelf zal zijn, en enkel jezelf in de kleren van een ander . Op zo’n momenten zal  de aarde je licht om dragen vallen, want je zal haar niet meer buiten jezelf ervaren .                                                                           

Voor het koningskind waren die laatste woorden amper nog te horen . Hij was in een soort mist terecht gekomen, een diepe slaap...... Opgestegen uit zijn lichaam, maakte hij nu de laatste etappe mee naar een lichaam dat niet helemaal op de hoogte was van wat te gebeuren stond .

17 De transmigratie

Niet ver daarvandaan is Germaine zich een weg aan het banen door het duister . Het is ondertussen pikdonker geworden, en het enige licht op haar pad zijn de zeldzame bliksemschichten, die het einde van het onweer aankondigen . Ze is helemaal doorweekt, en is hopeloos op zoek naar  een herkenningspunt . Ze moet een fout wegje zijn ingeslagen en heeft nu de indruk met haar ogen dicht rondjes te lopen . Uitgeput zakt ze tegen een boom .Een gevoel van onmacht maakt zich van haar meester . In haar borrelt woede op naar zijn kookpunt . Ze heeft het gevoel dat ze niks meer onder controle heeft, en met de kracht van de wanhoop tracht ze weer op te staan . Maar ze realiseert zich niet dat het juist dit gevecht is, dat alles nog zwaarder om dragen maakt . Er is niemand die haar hier ter hulp kan komen . Ze heeft de indruk dat ze op het punt staat gek te worden . En het is juist op dat moment dat ze aan het einde van de tunnel, een soort gemurmel hoort... het lijkt wel een stem . Ze meent zelfs woorden te kunnen onderscheiden, woorden die als je ze allemaal na mekaar zet ook een betekenis krijgen : Germaine, hou op met vechten, laat los, ontspan je en luister ....                                 

Alhoewel ‘zich ontspannen’  momenteel niet echt tot de mogelijkheden behoort, heeft de stem een soort relaxerende invloed op haar . En beetje bij beetje wordt ze kalmer en kalmer . Ze heeft zich in foetushouding gerold en luistert aandachtig, om te weten of er nog meer gaat komen .                        

“Jouw vertrek is over enkele momenten gepland, zoals we dat samen hebben afgesproken . Jouw leven zal zich op andere bestaansniveaus verderzetten, maar zal desondanks ook nog met mij verbonden blijven  op een heel subtiele wijze en zonder énige verplichting . En dat  tot op het ogenblik dat ook ik jouw fysieke lichaam weer zal verlaten . Over weinige ogenblikken zal zich de voorziene wissel voltrekken. Daarom vraag ik jou, je lichaam te verlaten zoals je dat in het verleden al vaak hebt gedaan, zodanig dat ik jouw plaats in kan nemen . Ook al zijn de afspraken in dit verband al heel lang geleden gemaakt, je kan nog altijd neen zeggen ...”                                                                      

Een vredevolle stilte heeft nu plaats genomen in het hart van Germaine . In een flits ziet ze de astrale ontmoetingen terug, die haar op dit ogenblik moesten voorbereiden .  Ze herinnert zich ook dat ze het engagement had aangegaan, en er maakt zich een grote vreugde van haar meester . Van de angst van daarnet is niks meer te merken . Vanaf nu : geen schouder meer om op te rusten, geen raad meer te verwachten van iemand anders, niemand om haar hulp te bieden ... Vanuit het diepste van haar ziel vormt zich een duidelijk ‘ja’ , een krachtig ‘ja’ een ‘ja’ van volkomen acceptatie . Vanaf dat moment onspannen zowel haar lichaam als haar ziel zich, en valt haar lichaam in een weldoende, diepe slaap.

Vlak bij dat lichaam beginnen de energiën nu hevig rond te draaien, en creëren ze indrukwekkende krullen terwijl beetje bij beetje, het fijnstoffelijke  lichaam van Germaine vorm aanneemt naast haar fysieke omhulsel . Germaine bekijkt met het grootste plezier de grappige drukte die nu om haar fysieke lichaam te zien is . Ineens is er namelijk een hele troep kleine wezentjes verschenen, die een beetje lijken op elfjes, kabouters en salamanders en vlak bij het lichaam schijnen te wachten op een teken om in actie te komen . Het silhouet van iets wat op een menselijk wezen lijkt is eveneens dichterbij gekomen, en omhelst met zijn armen van licht de jonge Germaine. Een korte maar intense samensmelting die om zich heen een spoor nalaat van lichtgevende vonkjes liefde en leven ... Dan haast het silhouet zich naar het verlaten lichaam, om bezit te nemen van zijn nieuwe voertuig . Met de grootste voorzichtigheid en evenveel respect strekt hij zich uit boven het schijnbaar levenloze lichaam. Alles gebeurt nu moeiteloos, als een zorgvuldig gechoreografeerd ballet van licht. Voor Germaine is de tijd als het ware voor eventjes stilgezet, terwijl ze gefascineerd haar eigen lichaam blijft gadeslaan. Dat is het moment waarop de kleine wezentjes gewacht hebben . Ze gaan tot de actie over, en dat is echt wel het minste wat je kan zeggen bij wat ze nu gezamenlijk ondernemen. Ze brengen een soort herstellingen aan die bij momenten aan naaiwerk doen denken, aanpassingen die enkel op hun ‘niveau’ gelden, maar ontegensprekelijk noodzakelijk zijn voor de wissel die momenteel heeft plaatsgevonden . Iedere beweging kent een grote precisie, ze komen en gaan in een gestructureerde drukte, een beetje te vergelijken met bijen rond een bijenkorf. Niettegenstaande het feit dat ze kris kras door elkaar heen functioneren, is er niet één die tegen een ander aanloopt, of die een ander hindert in diens taak. Het lijkt wel of een gezamenlijke bron hun acties van  buitenaf dirigeert...

Germaine bevindt zich nog steeds in de buurt van haar eigen lichaam en blijft het hele gebeuren met de grootste interesse volgen, terwijl een immense vrede over haar heen komt. Niet alleen vrede, maar ook een grote vreugde . Voor het eerst voelt zij zich nu : compleet vrij ! Vrij van alles. Alle vragen die zij zich ooit gesteld heeft, zijn niet meer bestaande, en doen er ook niet meer toe. Alsof de ‘essentie der dingen’ nu ergens anders moet gezocht worden . Het kleine koningskind heeft zich nu integraal gevestigd in het lichaam, dat het zijne/hare zal zijn gedurende diverse jaren. Na de omarming met Germaine, heeft hij een eenheid ervaren van hun beider levens, die alleen ogenschijnlijk zo verschillend zijn...  De eerste momenten in het nieuwe lichaam brengen altijd wel wat hinder met zich mee. Het lijkt wel een kostuum dat veel te nauw is gemaakt . Alles weegt ook zo zwaar ...veel zwaarder dan ze eigenlijk verwacht had . Het maakt haar benauwd, alsof ze met volle geweld tegen een gigantisch spinneweb is gelopen, en er niet meer uit ziet te geraken . Vlakbij merkt ze het fijnstoffelijk  en rustgevend silhouet op van Germaine, en vraagt zich ondertussen af , hoeveel tijd het eigenlijk vraagt voor ze totaal geïntegreerd zal zijn in de atomen van dit fysieke lichaam. De instructeur heeft het gehad over een 7 tal aardse jaren , maar voor deze nieuwe Germaine mag het best allemaal een beetje sneller . De kleine natuurwezentjes zijn ondertussen de laatste hand aan het leggen aan hun interventie in het gebeuren, en één van hen komt even dicht bij haar oor het volgende toefluisteren : “ Alles gaat goed ! maak je maar geen zorgen. Straks als we allemaal weg zullen zijn zal  je het meeste van wat je nu overkomt, al vergeten zijn . Je hebt uiteraard nog veel te leren, maar je moet je vooral niet onnodig zorgen maken over dingen die op dit moment absoluut irrelevant en nutteloos zijn . “ Met een klaterende lach gaat het kleine wezentje weer aan het werk, maar komt nog even een kleinigheidje toevoegen  :” Ik zal je helpen, om deze momenten te vergeten... je moet er alleen voor kiezen, sterk te zijn .” Het kleine koningskind, dat we vanaf nu gewoon Germaine zullen noemen, geeft zich over aan een totale ontspanning, en ziet toe hoe de gestalte van haar vorige bewoner nu langzaam, als in een mist oplost . Net voor die helemaal verdwijnt wuift ze met haar hand, een teder gebaar van een grote schoonheid omgeven door alleen maar liefde ...              
Op amper een paar honderd meter afstand daarvandaan, is Tony met een aantal vrienden,allemaal  gewapend met een zaklamp het bos aan het uitkammen . Het zal nog een klein uurtje duren, voor ze het natgeregend en onderkoeld lichaam van Germaine zullen terugvinden . Met z’n allen improviseren ze een soort primitief brancard en brengen haar, met de grootste omzichtigheid naar een klein huisje in de buurt . Een dokter wordt erbij gehaald , maar uiteindelijk komt alles toch nog goed ...

Tegen de ochtend ontwaakt Germaine uit een diepe slaap. Ze ligt op een veel te groot bed, en heeft het donsdeken een beetje aan de kant geschoven, om vanuit haar poriën te kunnen ademen . Heel diep vanbinnen hoopt ze dat er snel iemand de kamer zal binnenkomen, iemand met een vriendelijk, vertrouwd gezicht... met andere woorden, iemand die haar zou kunnen ankeren in haar nieuwe rol, zodat ze zo snel mogelijk deze omslachtige ‘geboorte’ definitief achter zich zou kunnen laten .  Ze heeft er nood aan, de blik te kruisen met die staalblauwe ogen die ze bij haar opleidingsperiode zo vaak vanuit een andere dimensie heeft te zien gekregen . Op die manier hoopt ze makkelijker vrede te kunnen nemen met dat benauwde gevoel, dat dit zwaarwegend lichaam haar momenteel nog bezorgd. Héél even schieten haar een paar beelden uit een nabij verleden door het hoofd, beelden van de instructeur, van het ruimteschip, het lichaam van Germaine, en het kleine kaboutertje dat haar zou komen helpen ... Met de grootste aandacht kijkt ze om haar heen, en ontdekt als een pasgeboren baby, de wereld die haar momenteel omringt . De kamer waarin ze ligt is als een nog te ontginnen landschap, met het bed, het behang, de andere meubels, en het half geopende raam dat haar verse lucht, en de zin om te leven met grote teugen toedient. Achter dat raam staat namelijk een gestalte haar stilletjes gade te slaan . Op het moment dat ze zijn richting uitkijkt laat hij zijn hoofd een tikkeltje naar rechts kantelen en zegt hij met een gekleurde stem : Welkom terug, in de wereld van de levenden ....

18 De wereld van de levenden

Germaine  was door Tony voorlopig ondergebracht bij een jonge man, die niet zover van de Bugarach woonde in een huisje aan de rivier in Rennes Les Bains  . Aimé de Wit . Tony had zijn werk gebeld, en had nog een aantal dagen extra vrij gevraagd . Op die manier had  Germaine rustig de tijd om terug op krachten te komen . Ze was toch wel een paar uur  ‘weg’ geweest . Maar nu leek alles terug in z’n plooi te vallen . Ze moest het nog een paar dagen erg rustig doen had de dokter gezegd,  en nu was Tony voor een paar uurtjes weg om hun zoontje op te halen bij de ouders van Germaine . Zo zouden ze vanaf vanavond terug met z’n drietjes van elkaar kunnen genieten . Ondertussen was Germaine een plaatsje toegewezen in een ligstoel in de tuin, met uitzicht op de bergen aan de éne kant, en aan de andere kant de Sals, een vriendelijk riviertje dat behoorlijk breed is, maar vrij ondiep . Ieder hoekje van het landschap zou je zo in een schilderijtje kunnen vangen . Aimé, de eigenaar van het huisje dat je het best kon beschrijven als ‘ het huisje met de blauwe luikjes’ was bij haar komen zitten .  Hij was erbij geweest toen Tony haar had gevonden, en had meteen voorgesteld een paar dagen bij hem door te brengen . Een aanbod dat Tony zonder veel nadenken had aangenomen .  Aimé had zijn stoel met de leuning naar voor, en maakte nu gebruik van de leuning om met zijn kin op zijn armen te leunen . Aimé was nog een jonge man, en had ogen die een verwantschap met engelen deed vermoeden .  Maar die gedachte hield Germaine uiteraard voor zich . Het duurde een hele tijd voor er iets gezegd werd . Het was Aimé die de stilte doorbrak : “ Je hebt veel geluk gehad ! Hadden we jou niet zo snel gevonden, dan had je momenteel niet meer  in een lichaam gewoond . “                      

Germaine wist niet meteen wat ze daarop moest zeggen. Die jongen had wel een vreemde manier om te omschrijven dat ze misschien wel dood had kunnen zijn ...                                                                 

 -- “ In een lichaam gewoond.... “ echode ze hardop om zichzelf de tijd te gunnen om iets zinnigs te kunnen bedenken .              

-“Ja”  zei Aimé, en hij boorde als het ware met zijn ogen tot in haar ziel . “Weinig mensen zijn er zich van bewust dat ze eigenlijk niét het lichaam zijn, maar de ziel  die erin woont .  Vandaar ook dat  de meeste mensen ook zo bang zijn om dood te gaan . Maar omgekeerd is natuurlijk ook waar .  Sommige zielen doen er dan ook dikwijls behoorlijk lang over , voor ze de beslissing nemen terug te incarneren “.                                                                                                                                   

- “ Je hebt wel een uitzonderlijke manier om een gesprek te beginnen “, opperde Germaine , “ heb je met dat soort openheid nooit de ervaring, dat mensen gaan afhaken ? “                                                   

- “Ik voel heel snel  aan, bij wie ik dat kan, en bij wie niet, en bij jou wist ik meteen.... “ In plaats van zijn zin af te maken, liet hij een langzame maar veelzeggende glimlach zien . Het werd weer voor even héél stil. Alleen de natuur om hen heen , liet zich horen ...                                                                   

-“ Ik heb het gevoel dat het niet echt toevallig is, dat we hier bij jou zijn terechtgekomen ...”  Zijn glimlach werd alleen nòg breder . 

- “ Heb je daar een probleem mee ?“                 

- “ Oh nee, helemaal niet . Ik zou zelfs zeggen integendeel . Je hebt er geen idee van hoe blij ik ben dat de dingen lopen zoals ze lopen . Alleen heb ik daarbij het  gevoel dat de dingen die gebeuren, écht van tevoren zijn afgesproken . Maar dat kan niet, vermits het voor het eerst is dat ik jou in mijn leven te zien krijg .”                                            

- “ Ik heb in ieder geval het gevoel, dat ik jou al eerder heb ontmoet . Maar dat kan natuurlijk net zo goed in een ander leven zijn . Of lijk je alleen maar op iemand die ik ooit op een foto heb gezien . “    

-“Wat doe je eigenlijk voor de kost ? “ probeerde Germaine, om het gesprek op een ander onderwerp te brengen .                                                                                                                                        

-“ Ik heb eigenlijk het grote geluk, mijn eigen talenten te kunnen gebruiken om mijn brood te verdienen . Lithotherapie, gemmotherapie, zuiveren van het cellulair geheugen, christallijne musicotherapie en ik werk ook met christallen schedels ... maar als iemand anders die vraag stelt, zeg ik gewoon dat ik op de markt sta met stenen en kristallen... “                                                                           

Voor Germaine ging het ineens toch wel erg snel . Ze had nooit gedacht dat de toevalligheden op aarde van die aard zouden zijn, dat ze haar al meteen “thuis” zou kunnen voelen . Ze ademde even diep in en uit en sloot voor een paar momenten de ogen . Op de tast zocht ze de handen van Aimé, en vroeg hem dan : “wie ben jij eigenlijk ?”                                                                                                                    

- “Zoals iedereen op deze planeet, ben ik momenteel jouw spiegel . Dus , mijn vraag aan jou is : wie ben jij eigenlijk ? Weet je dat eigenlijk wel ? Maar op deze vraag moet je niet echt antwoorden . Ik zal je eerst het volgende vertellen . Weet je dat er bepaalde mensen op deze aarde rondlopen, die voortdurend van ‘de andere kant’ opdrachten doorkrijgen . Eén van die opdrachten kan zijn: zielen van overledenen naar het licht brengen als die aan de aarde dreigen vast te kleven, of het restaureren van energiën op krachtplaatsen, maar het kan ook zijn,  dat bepaalde mensen de opdracht krijgen  een rol te spelen in de dromen van anderen . Niet om die ander iets te laten doen wat ze niet willen doen, nee dat nooit , je mag nooit vergeten dat ze aan de andere kant het grootste respect hebben voor de vrijheid van kiezen . Maar personen die ‘optreden’ in de dromen van mensen, kunnen wel bepaalde keuzes aangeven, onder welke vorm dan ook, zodat die mensen na het ontwaken, een soort zaadje bij zich dragen dat in de loop van de daaropvolgende dag of dagen, ineens op iets heel belangrijks gaat wijzen.  En dat is wat er mij een paar nachten geleden is overkomen . Ik kreeg in mijn droom een man te zien in een pilotenkostuum . Een man die mij de voorlaatste pagina liet zien van een boekje dat ik hier zelfs in huis heb . Ik denk trouwens dat er in ieder huis hier in Frankrijk een exemplaar van dat boekje terug te vinden is . En op die pagina staat een jongetje afgebeeld dat in de woestijn door een slang gebeten wordt, en langzaam omvalt om daarna nooit meer op te staan . Dat kreeg ik dus in die droom te zien . En de avond daarna hebben we jou gevonden . Roerloos tegen een boomstam. Maar jij leefde nog . En ik kreeg ineens weer dat beeld van dat kleine jongetje in gedachten, zoals ik het gedroomd had ... Ik heb de link met jou nog niet door, maar ik voel dat er een verband is .                                                

-“ Mijn echtgenoot is natuurlijk wel een piloot” liet Germaine zich ‘als het ware toevallig’ ontvallen . “en mijn zoontje is dol op vliegtuigen ... Misschien is dat de link ...”                                                   

- “ Ik kom er nog wel achter ” , zei Aimé, “ maar ik laat je nu. Straks zijn je man en zoontje hier, en dat zou wel eens extra vermoeiend kunnen worden voor jou . Dus geniet nog maar wat van je rust ... “ Hij stond op, en trok zijn stoel achter zich aan, omhoog kijkend naar de wolken met een aandacht alsof ze hem stuk voor stuk, iets te vertellen hadden .

19 Rennes les Bains geeft duidelijke signalen

Kort  na de middag kwamen Tony en Victor aan . Nog voor de auto goed en wel geparkeerd was, was Victor  eruitgesprongen en rende hij het tuinpad op, dat leidde naar het kleine terrasje waar Germaine nog steeds van het lauwe voorjaarszonnetje lag te genieten . Haar hart klopte haar in de keel . Ze had het jongetje in het verleden regelmatig opgezocht  in zijn dromen, maar deze ‘eerste ontmoeting in de materie’ was toch nog een tikkeltje anders . Het élan waarmee het kleine jongetje naar Germaine toeholde  maakte bij haar onvermoede emoties los . Toen Victor vlak bij haar was aangekomen, ging hij ineens op zijn remmen staan . Buiten adem bleef hij  naast de strandstoel staan . Zij hield haar armen open, klaar om hem op een stevige knuffel te trakteren , maar hij bleef nog  even roerloos staan, en keek haar in de ogen, zoals Aimé dat eerder op de dag ook al had gedaan .                                        

– “ Ik ben zo blij dat je gekomen bent “ zei Germaine .                                                                               

– “ Dat weet ik “ zei Victor hardop . “ Ik ben ook blij dat jij gekomen bent ... Het heeft allemaal wel heel erg lang geduurd, maar nu zijn we eindelijk weer samen “ .                                                        

- “ Zolang was dat toch niet” , zei Germaine aarzelend, “twee of drie dagen is toch niet zólang”...        

- “ Dat bedoel ik niet” zei het kleine knulletje , terwijl hij zijn voorhoofd zachtjes tegen dat van zijn moeder legde . Dat had hij nog nooit eerder gedaan, maar blijkbaar had hij daar een bedoeling mee . Bijna ogenblikkelijk kwam er een telepatische verbinding tot stand, en werd er intensief  en letterlijk ‘van gedachten gewisseld’ .  Het leek alsof ze allebei inzage kregen in een soort immense bibliotheek vol informatie . Langzaam en vol tederheid sloot Germaine haar armen rond dit prachtige wezentje.   Ondertussen was  ook Tony dichterbij gekomen . Hij ging op zijn knieën naast zijn zoontje zitten, en met zijn armen maakte hij de cirkel rond . Iemand die in staat was geweest auras te zien, had nu getuige kunnen zijn van een prachtig kleurenspel, waarbij de auras van deze drie stervelingen zich in een complete harmonie met elkaar gingen vermengen.  Niet zo heel ver daar vandaan, vanachter het keukenvenstertje met de blauwe luikjes, stond Aimé te genieten van dit wondermooie spektakel en van het gevoel van compleet geluk dat hem overrompelde . Hier en nu !  Germaine maakte zich los uit de omhelzing, en voelde iets langs haar wangen lopen . Ze wou het met haar vingers wegvegen, maar Tony was haar voor . Een regen van tranen moest gestelpt worden . Tony  ging staan, zette Victor met een zwaai op zijn schouders en stelde voor een korte wandeling door het dorp te maken . Dan konden ze meteen ook een hotelletje zoeken . Want om drie personen logies te bieden was er in het huisje met de blauwe luikjes net iets te weinig plaats .                                                                                        

– “ Ik ga eerst even Aimé op de hoogte brengen van de plannen”, zei Tony, terwijl hij Victor terug op de begane grond zette . “ Vertrekken jullie alvast, ik heb jullie zo ingehaald .”                     

Germaine en Victor keken elkaar veelbetekenend aan, reikten elkaar de hand en gingen zwijgend op stap . Het tuinpad af, door het hekje, en dan naar rechts richting centrum . Links van hen zag Germaine  een aantal kinderen in het ondiepe riviertje staan spelen . Ze waren met z’n allen grote stenen aan het versleuren, waarmee ze dan een vierkantig dammetje bouwden, waarin ze als het ware het water van de Sals wilden vangen . Een eindje verder, aan de rechterkant zat een koppeltje op een terrasje van de eerste verdieping romantische plannen te smeden . Op het bruggetje waar ze over moesten, zat een indische jongen op een  voorzichtige dwarsfluit  zijn emoties te verwoorden . En dan kwamen ze aan de hoofdstraat . De ‘grande rue des Thermes’ . Even scheen Germaine te aarzelen . Moesten ze nu naar links of naar rechts, dacht ze .

-“ Naar rechts “ zei Victor hardop, en hij trok haar de aangeduide kant op, alsof er ineens geen tijd meer te verliezen was .  Een tiental meter verder kwamen ze aan de ‘Place des deux Rennes’, een pleintje dat er uit zag als een uitnodiging voor een korte verpozing .  Aan de overkant van het pleintje lag het ‘café à l’or Loge kfé ‘, een kroeg met een terras, versierd met enorme oranje parasols . Aan één van de tafeltjes zat een al ietwat oudere man . Blootsvoets .  Hij hield zijn ogen bijna dicht alsof hij voortdurend in de zon zat te kijken . Hij had een soort japanse vissersbroek aan, en zijn hoofd was versierd met een vrolijk hoedje met pluimen . Hij zat het liedje ‘Douce France’ van Charles Trenet  te fluiten, en meer hoefde hij vandaag van het leven niet te verwachten . De cafébaas kwam naar buiten met zijn krant in de hand en zei dat er goed nieuws te melden was . Op Sumatra was namelijk een Rhinoceros geboren . De oude man hield even op met fluiten, liet het even stil worden in zijn hart, en keek onbewust in de richting van Victor, die het liedje van hem overnam, en begon te zingen : “Douce France... Cher pays de mon enfance... Bercée de tendre insouciance.... Je t'ai gardée dans mon coeur!” Op dat moment kwam papa er ook weer bij . Hij had ademloos staan luisteren naar de serenade van zijn driejarig zoontje en wou wel eens weten hoe het kwam dat een jongetje van zijn leeftijd als een gediplomeerd straatzanger,  zo feilloos de tekst van dat liedje uit 1943 ten gehore had gebracht .         

–“ Daar is toch niks aan gelegen, antwoordde de kleine Victor . In de tijd dat Frankrijk nog oorlogje speelde, zong iedereen toch dat liedje . En ikzelf deed toen precies hetzelfde als wat jij nu doet : vliegtuigen besturen . Kom mama, ik moet je wat laten zien .” Hij pakte zijn moeders hand vast, en dirigeerde haar als een volleerde gids naar een grote winkelruit, een eindje verderop, aan de overkant van de straat . Tony, die zich een beetje het vijfde wiel aan de wagen begon te voelen, kwam met een paar meter vertraging , achter hen aan . Hij viel nu van de ene verbazing in de andere . Victor had zijn doel bereikt,zo leek het . Alsof hij er alle dagen langskwam, hield hij halt, net voor de ‘passage des Escatades’ , voor de enorme vitrine van een zaak, waar alleen maar DVD’s werden verkocht . De binnenkant van de winkelruimte werd verlicht met van die slingers die je doorgaans alleen maar met de kerstdagen te zien krijgt . Achter het raam waren allemaal DVD doosjes te zien, die allemaal anders waren, en toch heel erg op elkaar leken .  Binnen stonden er  ook een aantal rijen stoelen, alsof er ieder moment publiek kon gaan toestromen .

Victor keek zijn mama veelzeggend aan en zei tegen zijn papa : 

-“ Papa, ik denk dat mama hier efkes binnen moet gaan... ik bedoel ... vraag me niet waarom, maar ik weet dat gewoon . Ondertussen kunnen wij beiden , hier een eindje verderop , gaan kijken voor een kamer voor vannacht . “ De autoriteit waarmee dit kleine mensenkind zijn wil opdrong was van zo een ontwapenende  puurheid, dat zijn ouders gewoon , zonder nadenken , ingingen op zijn wensen . “ Kom papa, een beetje verder is er het hotel  De France . Kijk daar , met die groene luikjes .”                                

- “En wat is er mis met die andere hotels ?   Zoals dat daar met die witte parasols, of de Résidence de la Reine ? “ vroeg Tony geïnteresseerd .                                                                                            

–“ Niks . Echt waar . Maar als je vannacht geen oog wil toedoen, omdat ik de hele tijd lig te tetteren met wat jij ‘mijn ingebeelde vriendjes’ noemt, dan moet je vooral  de Résidence de la Reine uitpikken.”                                                                                                                                     

- “ Heb je daar nog altijd zo veel last van ? “                                                                                              

- “ Niet meer zoals vroeger. Maar sinds mama me geleerd heeft hoe ik die zielepoten naar het licht kan brengen, is er geen vuiltje  meer aan de lucht ... of geloof je me niet ? ... Zeg maar niks , je gelooft me niet, ik hoor het je zo denken . Ik moet echter wel toegeven dat het niet altijd even makkelijk is . Zoals die keer, een paar weken geleden . Maar ja ze waren ook met zoveel . Een hele barak uit een concentratiekamp . Je zal het maar in je kamer krijgen . Gezellig is anders “...                                          

Op dat moment   verdwijnen ze allebei in het ‘Hotel de France’ . Je weet wel, het hotel met de groene luikjes .  Germaine kan amper geloven dat dit een kind van nog geen vier jaar is . Fantastisch ! Zomaar in haar schoot geworpen ... Ze heeft  een brede glimlach op de lippen als ze de zware glazen deur van Debowska Productions openduwt .

20 Toeval bestaat niet

De ruimte waarin ze zich nu bevindt is niet meteen smaakvol ingericht . Honderden  DVD doosjes zijn als een bont mozaïek geëtaleerd op een soort toonbank, in verplaatsbare rekken en tegen de muur . Deze laatste doen een beetje denken aan van die plaatsen op sommige kerkhoven, waar allemaal van die kleine wandkastjes staan, waarachter telkens de resten van wat eens een mensenleven is geweest, opgeborgen zijn . Deze DVD’s zijn niet anders . De passies en levensmissies van niet te tellen , en zeer uiteenlopende mensen zijn op deze schijfjes vastgelegd . De titels van deze reportages alleen al, laten bij Germaine allerlei belletjes rinkelen, en bezorgen haar de overtuiging  dat haar hele aardse verblijf in goede banen zal worden geleid . Als de generiek van het leven zelf schuiven de titels voorbij :  Boodschappen van de natuurgeesten . De stilte die ons verenigt.  Mijn reizen in steden van de binnenaarde.   Realiteit en illusie . Wetenschap en spiritualiteit. Verhalen uit het hiernamaals .  Bijna-dood-ervaringen : getuigenissen. Graancirkels .  Nieuwe kinderen . Bewustzijn van Arcturus . Vooral bij de laatste drie krijgt ze het heel erg warm vanbinnen .  Dit is echt een beetje thuiskomen .   Ze moet ervan gaan zitten .   Stoelen genoeg . Ze neemt plaats in het midden van de eerste rij, en laat ‘het bewustzijn van Arcturus’ rusten in haar schoot . Dat is het ogenblik dat de eigenares van ‘Debowska Producties’ de ruimte betreedt .  Ze wil terug rechtstaan, maar dat lukt niet meteen . Haar emoties zijn te sterk . Daar moet ze gauw werk van maken,denkt ze,  want daar wil ze niet  het slachtoffer van worden . Mevrouw Debowska steekt haar hand uit als begroeting en legt haar andere hand op de schouders van Germaine . Met een zachte druk duwt ze Germaine terug op haar stoel .                         

–“Blijft u rustig zitten mevrouw. Kan ik u een glaasje water aanbieden ? “     

Nog voor Germaine kan antwoorden, is  ze alweer weg . Hetgeen Germaine de gelegenheid geeft terug  tot zichzelf te komen . Die emoties lijken sterker dan haar zelf, en het zal haar duidelijk wat moeite kosten om dit ‘menselijke euvel’ onder de knie te krijgen .                                                                 

-“ Hier ben ik alweer terug”, zegt de Mevrouw  van ‘Debowka producties’,  terwijl ze via een gesloten gordijn terug binnenkomt, als iemand die in een vorig leven ‘mannequin’ is geweest . Ze zet haar voeten ook opmerkelijk schuiner dan andere mensen die Germaine ondertussen heeft mogen ontmoeten . En als ze stil staat kruist ze haar benen als iemand die ter plekke een choreografie staat te bedenken, maar zich ineens inhoudt .                                                                                                    

–“ Ik zie dat u al iets gevonden heeft”, zegt ze met een flinke dosis menselijke warmte in haar stem . ”Het bewustzijn van Arcturus ... met Donald Doan . Dat is een walk-in uit Quebec . Een fenomeen dat bij het doorsnee publiek niet meteen gesneden koek is . Een ‘walk in’ bedoel ik . Een bekende walk in in Frankrijk  is Anne Givaudan . Die heeft daar trouwens ook een boek over geschreven . Heel interessant . Maar ik wil u niet beïnvloeden . Kijkt u maar rustig even rond . En als u wil kan ik u ineens een cataloog bezorgen, zo hoeft u niet de hele tijd recht te blijven staan . “  Mevrouw Debowska draait haar lichaam elegant op de toppen van de tenen, pakt in deze gedurfde pirouette een lijst van de toog, en komt uiteindelijk weer op haar hielen terecht, als ze het papier met een lichte buiging  aan Germaine overhandigt . 

-“ Maar ik heb me nog niet voorgesteld, hoe onbeleefd van me ... Ik ben Malgorzata... dat is een voornaam . Ik ben namelijk poolse van origine . Voor sommige bezoekers een niet uit te spreken naam, ik weet het, en daarom mag u mij Hedwige noemen, dat is het franse equivalent voor Jadwiga, want dat is mijn tweede naam . Ik en mijn levensgezel Konstanty ,hebben er een soort levenswerk van gemaakt de wijsheid van al deze uitzonderlijke mensen in eenvoudige reportages vast te leggen . Allemaal getuigenissen recht vanuit het hart , stuk voor stuk ontmoetingen om nooit te vergeten, een soort mozaiek  van stukjes leven in een leven ... of zoiets ...” Ze valt nu even stil, en bekijkt met grote aandacht haar bezoekster  terwijl ze haar hoofd een beetje naar één kant laat zakken .  Ze gaat er nu ook bij zitten .  “De eerste DVD op het lijstje is helaas niet meer te krijgen . Dat over ‘de nieuwe kinderen’, want de persoon die in deze reportage centraal staat, heeft ondertussen een andere weg gekozen, en heeft ons gevraagd deze DVD uit onze colectie te schrappen . Wat we uiteraard ook doen . Want respect moet er wezen ....”                                                                                                 

Germaine drinkt de laatste slok water uit, en zet het lege glas op de  stoel naast haar . Ze bedenkt ineens dat ze zelf eigenlijk nog niks gezegd heeft als Hedwige haar vraagt :                                            

-” Hoe bent u hier eigenlijk terecht gekomen , want ik heb niet de indruk u hier al eerder gezien te hebben ? Toch niet in dit leven “ ... voegt ze er als een grapje aan toe .                                                   

-“ Het is eigenlijk mijn zoon die  me hier naartoe heeft gebracht “ zegt ze voorzichtig, nog niet goed wetend in welke mate de waarheid gehoord kan worden .                                                                  

- “ En hoe komt het dat deze jonge man ons kent  “ vraagt Hedwige oprecht nieuwsgierig .             

-“ Ik zou het echt niet weten . En ik denk dat hij het zelf ook niet zo goed kan uitleggen . Die kinderen tegenwoordig kunnen soms van die dingen zeggen, die echt spijkers met koppen slaan, maar wààr ze die wijsheden vandaan halen, kunnen ze meestal zelf niet echt uitleggen . “                                         

-“ Wat een zegen, een nieuwetijdskind !” laat Hedwige zich ontvallen, en je voelt dat ze het 200 procent meent .                                                                                                                                   

-“ Ik zou het niet weten . Maar ik heb er alle vertrouwen in dat u gelijk zal krijgen . Het is voor mij allemaal nogal nieuw , snapt u, en er zijn nogal wat dingen waar ik nog moet aan wennen . “                      

-“ Ik denk dat ik u kan helpen”, zegt Hedwige beslist . Ze staat recht en stapt naar zo’n draaimolentje op wielen, waar een stel DVDs in opgehangen zijn . En ze haalt er twee uit . “ Asjeblief , die zijn voor U . ‘De blauwe arend’, een indiaan die het jonge volkje een beetje bewustzijn bijbrengt in verband met de natuur, en ‘Marie Françoise Neveu’ die het over de nieuwe kinderen heeft .”                                 

Germaine is een beetje uit haar lood geslagen .  Het liefst zou ze Hedwige in haar armen sluiten en haar oprecht bedanken voor zoveel warmte en onvoorwaardellijkheid . Ze zit zo maar een beetje voor zich uit te staren, voelt dat haar traankanalen weer geactiveerd worden, en tracht haar gezicht te verbergen achter Marie Françoise Neveu en Het bewustzijn van Arcturus ... Hedwige kijkt discreet de andere kant op , alsof ze niks gezien heeft . Dan kijkt ze Germaine ineens diep in de ogen en stelt de vraag van 10.000 euro : Wat zou je ervan denken als we ook van jou een reportage zouden maken ? Ik ken je natuurlijk nog maar net, maar mijn intuïtie vertelt mij,  dat jij ons heel wat te vertellen hebt . Nu nog niet ... als de tijd rijp is, voegt ze er geruststellend aan toe .  “                                          

Germaine haalt diep adem . Het gaat allemaal wel heel erg snel .... denkt ze.  In gedachten bedankt ze haar gidsen. Ze lijkt nog even te aarzelen en zegt dan : “ ik denk, dat hetgeen jouw intuïtie vertelt, juist is . Ik bedoel ... “ Op dat moment zwaait de grote glazen deur van ‘Debowska Productions’ weer open en Victor komt naar binnen gelopen. Hij heeft ongeveer een fietslengte voorsprong op zijn vader . Hij komt naar zijn moeder gerend met de woorden : “ en mama, had ik geen gelijk toen ik je zei dat je hier iets te doen had ?” Germaine krijgt de tijd niet om een antwoord te geven . Victor springt op haar schoot, en fluistert haar in het oor : “ ik denk niet dat je het beseft, maar op de stoelen achter je zit een klein legertje van mijn ingebeelde vriendjes . En ze zitten allemaal uitbundig te applaudiseren . “ Dan wipt hij terug van haar schoot, stapt resoluut op Hedwige af, geeft haar een hand en zegt : “ dag mevrouw , mijn naam is Victor , en u .... waar ken ik u van ?“

21 Alle dagen feest, maar vandaag toch wel het meest

Met Victor had Germaine wel de hoofdvogel afgeschoten, zoveel was duidelijk . Vandaag werd hij 4 jaar en dat betekent in zijn geval : middelbare leeftijd . Met andere woorden oud genoeg om te weten wat je allemaal niet mag doen, maar jong genoeg om het toch te doen . Om kort te gaan, Victor was het schoolvoorbeeld van het nieuwetijdskind dat zich niet laat intimideren door wetten en regeltjes. Ook niet de wetten van de zwaartekracht . Het kon soms gebeuren, dat je een bloempot een wandeling kon zien maken op de vensterbank . Of dat hij op zijn bed ging liggen, en er dan voor zorgde, dat hij het speelgoed dat hij bij zich wilde, gewoon telekinetisch door de kamer stuurde,  tot het uiteindelijk terechtkwam daar waar hij het hebben wou . Hij zat ook regelmatig voor het open raam te praten met ‘wijze ouderlingen’, zoals hij ze noemde, die hem naar eigen zeggen, hielpen bij het maken van keuzes . Voor een doorsnee sterveling waren er uiteraard geen ouderlingen te bemerken, maar het moet worden gezegd, Victor bleek er een fijn gezelschap aan te hebben . Tony, die eigenlijk al veel kon hebben, dank zij zijn relatie met Germaine, bleef het er toch nog moeilijk mee hebben .  Vooral, toen bleek dat Victor vriendschap had gesloten met het spookje op  het eerste verdiep, dat zich vooral ophield in de bergruimte, en dat zich hield aan de afspraak die Victor met hem had gemaakt .  Overdag mocht het spookje  ook bij hem in de kamer, maar ’s nachts moest het terug naar het hok . Victor was ook dikke vrienden met  de bloemen in de tuin die regelmatig door zijn gezelschap werden opgevrolijkt en waarmee hij eindeloze conversaties kon hebben . Maar vandaag dus was hij jarig, en er zou een klein feestje zijn . Je weet wel, een feestje met een paar vriendjes, en taart, en pakjes en misschien zelfs één of andere verrassing . Kortom een gewoon feestje, zoals dat op deze aarde gebruikelijk was .  Zijn vader had hem evenwel op het hart gedrukt vooral niet te beginnen over het spookje op de eerste verdieping , en ook niet over de wijze ouderlingen, en hij had er Victor ook heel nadrukkelijk op gewezen, dat voor de gewone mens een bord op tafel gewoon blijft staan waar men het heeft neergezet . Victor had hem bij dit alles een beetje ondeugend zitten bekijken, en Tony hield zijn hart dus vast voor wat er allemaal kon gebeuren . Maar zijn bezorgdheid bleek ongegrond . Victor was het voorbeeld van wat je van een doorsnee jongetje van zijn leeftijd kon verwachten . Althans .. het eerste uur . Dan had hij het bonte gezelschap kinderen dat hem omringde onderhouden met het uitbeelden van vliegende schotels, en de kleine meisjes lieten zich maar al te graag ontvoeren door zo’n knappe buitenaardse als Victor . Toen ze zo’n beetje moegespeeld waren, waren ze allemaal het feestvarken gevolgd naar de eerste verdieping, waar Victor zijn kamer had . Ze hadden er plaatsgenomen op de grond, en Victor was op zijn bed gaan zitten, want hij had hen een spannend, en echt gebeurd verhaal beloofd . En dat kregen ze . Het verhaal ging over een jongetje van 10 jaar, dat niet meer naar school wilde “...niet omdat het een stout jongetje was, nee .... gewoon omdat hij vond dat hij al helemaal uitgeleerd was . Nog voor de leraar met een vraag kwam aanzetten, zat hij al klaar met het antwoord, en dus vond hij de school toch maar saai . Weet je wat de leraar hem had wijsgemaakt... dat het water van de kraan kwam ... “ Plots veranderde zijn toon helemaal . Het zou ineens heel erg spannend worden, zo leek het ... “ Op een avond zat Jantje voor het televisiescherm te kijken naar één van die belachelijke programmas voor de jeugd, en had  na een tiental minuten , het ding afgezet, en was naar de sterren gaan kijken in zijn kleine kamertje . Zouden ze vanavond terug komen, dacht Jantje ... Jantje was nml. de laatste tijd al een paar keer  opgehaald door vrienden van hem, die van Sirius kwamen . Hij werd dan meegenomen naar hun ruimteschip . “... de meisjes in het gezelschap gingen op slag een beetje dichter bij de jongens zitten, en wachten bang af, op wat volgen zou ... “ jullie moeten niet bang zijn, zei Victor stoer, er is helemaal geen reden om bang te zijn, want die jongens van Sirius waren eigenlijk zo’n beetje ‘zijn mensen’ . Een soort familie van Jantje . En twee keer in de week werd Jantje door hen opgehaald, om mee te zetelen in een soort vergadering, waar nog vele andere kinderen zaten . Maar eigenlijk waren dat niet echt kinderen, want hun zielen waren al heel oud en wijs ... “ Victor stopte even, pakte twee hoofdkussens, legde die aan de rand van het bed, en met zijn kin rustend op zijn kleine armpjes ging hij verder . Hij genoot zichtbaar van de aandacht ... “  Tijdens die vergaderingen - ging hij verder -  werden hele serieuze dingen besproken, zoals de dingen die in de europese grondwet moesten komen . Er werd ook vaak gelachen in de vergadering, want wat die grote mensen in de grondwet hadden gezet, was soms echt wel om te lachen . Maar dat zien de mensen op aarde niet in . Omdat ze de dingen niet vanop een afstand kunnen bekijken, zoals Jantje en zijn vrienden van Sirius dat wél konden . Op zo’n vergaderingen had Jantje ook al een paar keer zijn neefje Michael gezien . Die was een paar jaar jonger, en was voor het eerst naar de aarde gekomen . Voor Jantje was de aarde allang gesneden koek . Hij had er al ontelbare levens meegemaakt . Maar voor Michael was het de allereerste keer . Vandaar dat hij in de familie van Jantje geboren was . Zo kon Jantje hem af en toe een beetje bijstaan . Michael komt officieel ook van Sirius, maar dat wisten zijn ouders natuurlijk niet . Hij had hen uiteraard nog niet verteld dat hij hier voor een missie op aarde was gekomen . Maar met Jantje kon hij daar uiteraard wél over praten . Daarover en nog veel meer ...” Victor hield even op met zijn verhaal . In de hoek van de kamer had hij het spookje opgemerkt, dat op Victors’ verhaal was afgekomen, waarschijnlijk omdat hij zich een beetje eenzaam voelde in die bergruimte waar hij toch al hééél lang in opgesloten zat . Victor wierp een korte blik op zijn publiek, maar niemand had iets in de gaten ... “ Daarover en nog veel meer” herhaalde hij ... “ over de oorlogen bvb . Noch Jantje, noch Michael konden begrijpen wat de mensen op aarde leuk vonden aan het voeren van oorlogen . En waarom ze op school geschiedenisles kregen .  Dat was toch nergens voor nodig . Je kan er zelfs voor zakken op school . Wat voorbij is , is voorbij”... zei Victor . En zijn stem werd een beetje boos . Het was natuurlijk wel maar een verhaaltje, maar, zoals gezegd ook waar gebeurd ... “ het enige wat telt is wat er nù gebeurt . En daar waren de twee neefjes zich maar al te goed van bewust . En .... “ Victor was nu bovenop zijn bed gaan staan ... “ en weten jullie wat de grote boodschap is die de Siriussers voor ons op aarde hebben ? “ Hij keek rond naar het luisterend volkje onder hem . Maar geen van hen durfde  iets te zeggen . “ De boodschap van de Siriussers is, dat je in jezelf moet geloven . De kracht zit in jezelf . Het enige wat je moet doen is dat ook uit te stralen naar de anderen “ ...  Het werd even stil in het jongenskamertje . Victor  was uitgepraat . Hij keek even naar het spookje, en deed met een beweging van zijn oogleden teken, dat hij moest opstappen . Een paar seconden later werd  de stilte doorbroken, door het geluid van een kader - met de afbeelding van een salto makende dolfijn -  die ineens, zonder enige reden , pardoes van de muur viel . De kinderen liepen gillend de kamer uit . Behalve één . Mike . Het neefje van Victor . Hij kwam  een beetje dichterbij en zei . “Jij bent toch nog geen tien jaar ...”  Victor ging terug op de rand van het bed zitten . “ Nee, ik ben nog maar 4 . Maar op die manier hebben ze niet door dat het over ons beiden ging ...“

22 De kers op de taart

Een paar minuten later kwam Victor met zijn neefje terug de tuin ingestapt . Hij hield de kader met de prachtige dolfijn met beide handen vast, en liep ermee in de richting van zijn papa . Er liep een grote barst van de ene kant van het glas naar de andere kant, en hij hoopte dat zijn papa daar snel iets zou kunnen aan doen . Maar Tony stond met de moeder van Mike te praten, gaf amper aandacht aan de wensen van zijn zoon, en zette de kader op de grond tegen een boom . Victor, die een hekel had aan het uitstellen van dingen – bij hem moesten de dingen altijd: hier en nu gebeuren – stond te zoeken naar een middel om de volle aandacht van zijn vader te krijgen .  Hij ging ineens  tot heel dicht bij zijn tante staan, trok haar krachtig aan de mouw en zei keihard :” tante Roos ! “                                          

-“Ja jongen...” ze onderbrak het gesprek met haar broer, en zakte door haar knieën, om op hetzelfde niveau te komen van Victor .  Dat vond hij al veel beter, en nu ze zo dichtbij kwam ging hij verder met een bijna-fluisterstem ...                                                                                                               

 -“ Wist jij dat het allemaal mensen zijn ? “                               

 -“Mensen ? wie ? “                                 

-“Wel, de dolfijnen !“              

-“ Welnee, lieve Victor . Dolfijnen zijn dolfijnen . Het zijn weliswaar zoogdieren, maar het blijven toch nog altijd vissen .”   

-“ O.K. Het zijn dolfijnen . Maar eerst waren het mensen ! “  

-“ Wat bedoel je daar nu mee ?” vroeg tante Roos, die er eigenlijk best lol in begon te krijgen . Ze keek even naar haar broer, knipoogde naar hem, ging dan met haar mooie witte jurk in het gras zitten, en sloeg als bij een soort complot haar armen om Victor heen, zodat niemand anders het zou hoeven te horen .

  –“ Wel tante Roos . Nu zijn het misschien wel dolfijnen, maar veel vroeger waren het mensen . Mensen die al heel wijs waren, en altijd begrepen waarom kinderen bepaalde dingen gingen doen, en ondertussen ook al doorhebben dat jij en  ik , en papa en mama en alles wat er bestaat, eigenlijk één groot geheel zijn, wel ...  als die mensen doodgaan, dan staan ze eigenlijk al een stapje verder dan sommige andere, en dan kunnen ze zelf kiezen waar, en als wàt ze de volgende keer geboren willen worden . En dan zijn er van die wijze zielen die ervoor kiezen om als dolfijn geboren te worden . Dus zeg nu nooit meer zomaar vis, tegen een dolfijn . Want eigenlijk zijn dat niet echt vissen . Ze staan zelfs al een paar trapjes hoger dan de juf op school .... “  Tante Roos, was er heel stil van geworden . Tony, had ondertussen de kader terug opgepakt, en stond de barst in het glas te bestuderen alsof dat een nieuw soort wereldwonder was, om toch vooral niet in deze conversatie te moeten participeren . Tante Roos haalde heel diep adem, en vroeg toen met gemeende interesse  :

 -“ En als je zo hoog staat dat je kan kiezen om een dolfijn te worden, kan je’r dan ook voor kiezen, om niet meer geboren te worden ?”

-“ Dat kan, zei Victor plechtig, maar dan moet je wel heeeel hoog staan . Maar uiteindelijk kiezen die er dan toch nog voor om terug een mens te worden, maar die worden dan geboren als Jezus, of Mohamed, ... snap je... dat soort hoge mensen .”                                                                           Germaine, die met een korf vol fruit de tuin was komen instappen, was ondertussen dichterbij gekomen, en had de laatste woorden van Victor nog net kunnen meepikken. Apetrots was ze om zoveel onbevangenheid,durf en eenvoud die Victor, niettegenstaande zijn jonge leeftijd tentoonspreidde. Terwijl ze het fruit aan tante Roos en Victor aanboodt vroeg ze glimlachend .

–“ En Victor, vertel eens als jij de volgende keer zou mogen kiezen, als wat zou jij dan willen terugkomen, als Jezus of als Mohamed ? En waarom ?  “

-“ Mama - zei Victor met een soort tedere ondertoon  in zijn stem- ik heb ervoor gekozen om als Victor naar de wereld te komen , net zoals jij ervoor gekozen hebt om mijn mama te zijn . Maar als papa aan jou zou vragen waaróm jij gekozen hebt om mijn mama te zijn, zou je hem daar dan een antwoord op geven ? “                                                                       

Victor  had zijn beide handjes opengedaan, en wachtte op antwoord . Germaine legde er, een appel in. Tony was nu één en al aandacht . Hij voelde dat Victor zijn mama iets duidelijk wou maken, maar hij snapte niet goed wat precies . Voor Germaine was het echter wél duidelijk . Even zag het er uit alsof Victor een hap uit de appel zou nemen, maar toen bedacht hij zich en zei : 

-“ Als je een appel doorsnijdt, dan krijg je in het midden ‘de kern ‘ te zien . Als je hetzelfde zou kunnen doen met de aarde, dan zou je ongeveer hetzélfde te zien krijgen . Maar in die kern leven echter ook wezentjes “                                                                                                                               Tony, die nu ook op de grond was komen zitten, merkte op : “maar daar in de buurt zit toch het magma...En dat is daar dan toch, veel te heet .”  

 -“ Voor jou wel papa, maar niet voor die kleine wezentjes .Voor hen is dat zoiets als voor ons de dampkring is . Want zij wonen daar dus wel  hé! In die kern . En daarbóven ...Zeg maar ... zoiets als de hoogte van bij ons de dampkring . Zo moet je dat zien . Het zijn maar hele kleine wezentjes, maar ze kunnen héél veel . Bijna alles. En soms gaan ze op reis . Tot in alle uithoeken van de aarde ... maar soms ook in het heelal .” Toen nam Victor een hap uit de appel, gaf die aan zijn papa, en zei :

-“Hou eens even vast . Ik moet gaan plassen .” En zonder zich iets aan te trekken van wat er zich nu allemaal afspeelde in het hoofd van die drie volwassenen, stapte hij tot achter de boom en verdween discreet uit het zicht . Zijn moeder zat te glimlachen, en stak achteloos een druif in haar mond . En Victor en zijn zus die hadden ook niks meer te zeggen . Vanachter de boom klonk triomfantelijk nog hetvolgende :        

 -“ Weet je mama,  toen ik naar de aarde ben gekomen, ben ik gekomen op een blauwe straal . En ik ben bij jou, papa en mijn andere mama geboren, omdat ik wist dat jullie me zouden begrijpen “.

23 De wijsheid van een boom

Het feest was voorbij . De kinderen waren allemaal door hun ouders opgehaald en Mike en Roos hadden ervoor gekozen de terugweg  door het bos te wandelen . Dat was trouwens een stukje korter dan langs de weg . Roos woonde trouwens maar een paar km van haar broer verwijderd . Mike,die het altijd erg leuk vond als ze door het bos gingen, liep een eindje voorop en ging af en toe een boom knuffelen . Net als zijn neefje, had Mike een intense band met alles wat maar  enigszins natuur was . Ineens  bleef hij stokstijf stil staan .

Op een paar meter van hem verwijderd, stond een tweedelige berk .  Dat wil zeggen , één basisstam, waar al bijna meteen twee hoofdstammen uitgegroeid waren . Eén van die stammen was echter afgezaagd . De mensen hadden die stam dan in moten verdeeld, die een eindje verder opgestapeld lagen . Mike werd nu wel heel erg droevig . Hij betrok meteen ook zijn mama in zijn  verdriet .” Waarom doen de mensen toch zoiets “ , wou hij weten . Roos zocht ijverig naar een antwoord maar kon niet zo meteen iets bedenken . Mike stapte op  de berk af, en sloeg zijn kleine armpjes om de overgebleven stam .  Roos had wel meer van dat soort momenten met haar zoontje meegemaakt, en liet hem rustig zijn gang gaan . Ze kreeg dan ook vrij snel relaas van wat er écht aan de hand was . “ De boom vertelt me, dat ik helemaal niet treurig hoef te zijn” vertaalde Mike in mensetaal .

“ Hij zegt me dat het eigenlijk een goeie zaak is dat dat andere stuk  is afgezaagd . Volgens hem was dat andere stuk nml. al heel erg ziek, en mensen die dat hebben opgemerkt, zijn dat zieke stuk komen wegzagen ... “ Er was nu terug een zweem van een glimlach te zien op zijn gezichtje, en toen hij naar de in moten gezaagde stukken stapte en er een paar van omdraaide, zag hij dat ze inderdaad opengebarsten waren, en er helemaal zwart uitzagen aan de binnenkant . “ Zie je wel mama, dat de boom de waarheid sprak . “ Mike triomfeerde . Het gebeurde wel vaker dat hij af en toe in een gesprek verzeilde met één of andere boom, maar zijn moeder had  in het verleden altijd  zwaar aan de echtheid van die gesprekken getwijfeld . Nu kon ze er niet meer omheen . Haar zoontje en de bomen spraken dezelfde taal . Ze was duidelijk ontroerd, trok haar zoontje tegen zich aan, en gaf hem een stevige knuffel . “ Het spijt me, dat ik in het verleden soms twijfelde aan jouw verhalen . Die zijn allemaal ook zo ongelooflijk fantastisch, dat ik meestal ga denken dat het allemaal maar verzinsels zijn, maar ik moet nu toegeven dat ik het bij het verkeerde eind had . Het spijt me “ ... Roos had tranen in haar ogen . Voor de tweede keer vandaag was ze met haar witte jurk op de grond gaan zitten, en het zag er naar uit, dat ze zo nog een poosje zou blíjven zitten . Mike genoot van ieder moment . Roos veegde met haar mouw de tranen van haar gezicht en ging toen verder : “ Kan je begrijpen dat het voor mij niet altijd makkelijk is om te begrijpen wat er ons overkomt ? Je bent amper 8 jaar , en soms is het net, alsof jij ouder bent dan ik . Je vertelt soms van die dingen, waarvan ik dan denk.... waar haalt hij het vandaan . “ Mike bekeek zijn moeder een hele tijd zonder één woord uit te brengen . Met zijn kleine handjes streelde hij zachtjes haar wang . Hij ging nu ook zitten, met zijn rug tegen de berk .       

“ Waar ik het vandaan haal,  kan ik eigenlijk ook niet zeggen . Maar alles wat ik je vertel, wéét ik gewoon . Als de leraar op school ons een opgave geeft in de rekenles, dan weet ik altijd meteen de uitkomst, maar hoé ik eraan kom... ik zou het niet weten ? De andere kinderen in de klas, moeten er altijd een heel ingewikkelde weg voor afleggen, voor ze weten hoeveel het allemaal waard is, maar bij mij ligt het antwoord soms al klaar, nog voor de leraar zijn vraag heeft afgemaakt . Begrijp je nu waarom ik eigenlijk niet zo graag naar school ga ? Om dan nog te zwijgen van al die belachelijke regeltjes waaraan we ons moeten houden.  Het is soms ondraaglijk als er van ons wordt geëist stil te zitten zoals levende doden die doen alsóf ze vooruitgaan . Er borrelt zoveel in mij op, dat niet toestaat beperkt te worden door van die idiote regeltjes . Ik barst als het ware uit mijn voegen, door het uitbundige geluk dat in mij groeit en waarmee ik de wereld zou kunnen overgieten, als de mensen maar zouden luisteren naar wat ik te vertellen heb . Ik heb een soort missie op deze aarde, die erin bestaat mijn omgeving te laten groeien . En om heel eerlijk te zijn : bij papa wil dat niet echt lukken . Er is nog zoveel dat ik jullie moet vertellen, en mijn geduld wordt duchtig op de proef gesteld . Maar voor alles is er een moment . Dat weet ik ook . Dus ik heb vertrouwen. Als je maar weet dat alles een reden heeft . Niks gebeurt zomaar .... Victor is niet toevallig mijn neefje .... en zijn mama is evenmin toevallig zijn mama. Ik zou je alleen willen vragen vertrouwen te hebben . Het is ook niet altijd nodig voor alles een uitleg te geven . Het is soms al voldoende dat ik er ben . Het kan ook eenvoudig... allemaal ...” Hier stopte  Mike even . Hij drukte zijn rug nog wat steviger tegen de berk, alsof dat contact mee bepalend was voor wat nog volgen zou ... “ Eigenlijk maken we allemaal deel uit van een plan . Een plan dat uitgaat van het universum.  En wij hier op aarde , de meest fysieke regio van dat universum, bevinden ons als aan de basis van dat universum, als was het een soort toren . Een toren die uit verschillende niveaus bestaat. Maar alles is verbonden . Alles . Het universum is geboren toen God het besluit nam, een experiment te gaan ondernemen.  Op aarde hebben we daar een naam voor bedacht : de evolutie .  We hebben trouwens allemaal een soort universum in ’t klein in onze binnenkant .  En wat die toren betreft . Daarvan is geen enkel niveau superieur of ondergeschikt aan een ander . Er is geen boven en geen beneden, (hoog en laag ) en in elk deel is de totaliteit terug te vinden . Het astrale niveau is een tussenschakel-niveau tussen het fysieke niveau en de bron. Het is een subtiel niveau, waar de zielen voorbij moeten als ze naar de bron terugkeren . Als je doodgaat, kom je definitief op dat niveau terecht . We komen er ook soms terecht bij leven, dank zij een zeker type mentale golven, of gedurende de slaap . Op dat niveau bestaat nog altijd ruimte, maar tijd is er niet meer . Op het niveau van de bron, is er noch tijd, noch ruimte. Er zijn geen polariteiten. Het is daar dat energie een spiegeleffect uitoefent, en zich spiegelt naar alle andere niveaus ....

“ Hier zweeg Mike . De stilte was duidelijk te horen. Hij ging nu rechtstaan, nam de boom terug in zijn armen, en legde – bijna plechtig – zijn hoofdje tegen de stam . Hij bleef zo, ruim een minuut staan . Er hing magie in de lucht . Toen hij de boom losliet en zich omdraaide naar zijn mama, was hij weer het jongetje van 8. “ Kom mama” zei hij “ laten we voortmaken . Want papa is zich zorgen aan het maken .” Roos kon geen woord meer uitbrengen .  Ze zat maar te kijken naar dat kind van haar, dat op zijn voorhoofd , door het liggen tegen de boom, net boven zijn wenkbrauwen een soort afdruk had in de vorm van een oog . Langzaam ging ze weer staan . Ze nam Mike bij de hand, nam diep adem, en zette de terugweg voort . De berk  ging ook weer gewoon door met ruisen in de wind, alsof hij hen uitwuifde . Het verwonderde hem eigenlijk wel een beetje, dat Mike de kleinste van de twee was .

24 Het zal je kind maar wezen

Tony had zijn hand op de klink van de deur gelegd, maar aarzelde even . Hij had er een gewoonte van gemaakt om zijn zoontje iedere avond, net voor het slapengaan, nog een knuffeltje te komen geven . Maar vandaag was er iets wat hem tegenhield .

-“ Kom maar binnen hoor, papa “ riep Victor keihard , “ je hoeft niet bang te zijn , daar is geen enkele reden toe . Ik ben alleen maar één jaartje ouder geworden vandaag, meer niet . “                             

Tony voelde zich betrapt, en duwde zachtjes de deur open . Eigenlijk had hij zijn zoon willen vragen wat hij eerder op de dag bedoeld had met ‘zijn andere mama’, maar Victor was hem voor .                     

–“ Wil je echt een antwoord op je vraag ?”  

Tony was allang gewend aan dergelijke situaties , maar hij vond het toch iedere keer weer een beetje spooky . Dat telepatische talent van zijn zoontje had ontgetwijfeld zijn voordelen, maar voor een vader was het toch niet altijd evident te weten dat je kind gewoon los door je heen kon kijken . Tony knikte bevestigend .                                                                                                                                            

-“ O.K. Voor mij geen probleem, maar dan moet je’r wel mama bijhalen . Want zij moet het ook goed vinden ...                                                                                                                              Mama werd er dus ook bijgehaald . En ze zag er geen graten in, om het te hebben over wat Victor had bedoeld met zijn mama, en zijn àndere mama ... Victor had zijn kussens achter hem opgeschud en zat helemaal rechtop. Papa en mama hadden allebei een stoel vlak bij het bedje gezet, en keken allebei een beetje als twee kinderen die op het bureau van het schoolhoofd zijn ontboden omdat ze heel erg ondeugend zijn geweest . Victor keek ze allebei langdurig in de ogen, en ineens wist hij hoe hij beginnen moest .                                                                                                                          

-“ Papa, als jij naar mama’s ogen kijkt, kan jij dan zeggen dat dat dezelfde ogen zijn als , laten we zeggen een maand of twee geleden ? “  

Tony snapte niet zo best waar Victor hiermee naartoe wou, en bevestigde zijn vraag met een klein geluidje en een knikje .                                                   

-“Mama, is het niet zo dat je er de laatste tijd zelf van onder de indruk raakt, over het feit dat jij altijd feilloos kan zeggen wie er aan de andere kant van de lijn zal zijn als er gebeld wordt . En dat je altijd de was binnen hebt gehaald, nog voor de eerste druppels uit de lucht gaan vallen... en dat je, als papa een beetje hoofdpijn heeft, jij het er over hebt, nog voor hij erover begonnen is ? En als er hier in huis bvb. een vaas omvalt , jij er  altijd tijdig bij bent om ze op te vangen, alsof je van tevoren wist dat het zou gebeuren ? Om dan nog maar te zwijgen over de dingen die je soms zit te vertellen over wat dieren jou schijnen toe te vertrouwen ? Of het feit dat je frieten hebt gebakken, als ik er al een hele dag zit aan te denken ...”                                                                                                  

Dat laatste deed Germaine glimlachen. Ze keek Tony in de ogen, pakte zijn hand in de hare en zei :     

-“ Hij heeft gelijk . Er is iets veranderd . Ik had er eigenlijk nog een tijdje mee willen wachten , maar nu Victor er deze middag over begonnen is, kunnen we er net zo goed over doorgaan . En hij heeft ook gelijk als hij beweert dat mijn ogen dezelfde zijn als twee maanden geleden ... alleen ... is het eigenlijk iemand anders die er mee kijkt ....”

Het werd nu wel heel stil. Zelfs Victor hield zijn adem in . Tony trok langzaam zijn hand uit die van Germaine . Beurtelings keek hij naar Victor en naar Germaine alsof er nog iets moest komen . Maar er kwam niks meer . Alleen maar die stilte ... Eigenlijk wist Tony niet zo goed wat hij erover denken moest . Vroeger had ze het er regelmatig over gehad, dat ze reizen buiten haar lichaam kon maken, en Victor had op zijn beurt Tony’s grenzen duchtig verlegd, maar dat zijn vrouw eigenlijk zijn vrouw niet meer was .... tenminste dat meende hij eruit te kunnen begrijpen .... daar waren inderdaad geen woorden voor ... voorlopig .                                                                                                           

-“ Dus “, begon Tony voorzichtig, en hij nam moedig Germaines handen terug in de zijne, “ dus... als ik het goed versta ben jij het lichaam van Germaine, maar ....”

-“ Maar de ziel die dat lichaam bewoont is een andere” maakte Germaine zijn zin af . “Onze zielen hebben hieromtrent een soort contract afgesloten . En wees er van overtuigd, we zijn daarbij niet over één nacht ijs gegaan . Alles is nauwkeurig voorbereid . Mijn ziel heeft een hele tijd meegelopen als ik het zo mag uitdrukken met de persoon die toen jouw vrouw was , om precies te weten waar ik me aan te verwachten had . En zelfs dan zijn er nog talloze dingen, die me verbazen, overvallen of bang maken . Emoties bvb. daar had ik echt niet op gerekend. Dat is zo aanwezig hier op aarde . Het lijkt wel of jullie eraan verslaafd zijn . En eigenlijk denk ik dat dat ook wel zo is . Ik heb er alle begrip voor als jij me nu zou zeggen dat je voor even een ‘time-out’ zou voorstellen . Het zou me bijna verwonderen als je dat niét zou doen, maar ik denk dat we er allebei goed aan zouden doen te beseffen dat de omstandigheden in dit gezin , eigenlijk uitstekend te noemen zijn, om een situatie als deze, in no time te verwerken . We hebben een kind dat soms volwassener is dan wij samen, we beschikken allebei over een bewustzijn waar de buitenwereld een puntje kan aan zuigen èn... en hierin kan ik natuurlijk enkel voor mezelf spreken, maar ik heb het gevoel dat wij alle drie heel erg vanuit ons hart leven .”
Victor keek met enige trots naar zijn moeder . Het leek wel of ze’t allemaal zo’n beetje had voorbereid. En eigenlijk was dat ook wel zo . De laatste dagen had ze meermaals overwogen één en ander los te laten, maar het was nooit het goede moment geweest. Maar dat neemt niet weg, dat ze er al heel vaak over had nagedacht ... over hoe je zo’n ingrijpende informatie, zonder al te veel brokken te maken, aan de man kon brengen . Victor had nu zijn eigen kleine handjes op die van zijn ouders gelegd, zette zijn hart open op een manier die hem soms zo eigen was, en stuurde een megalading energie naar de twee volwassenen naast zijn bed . Tony kreeg het ineens heel erg warm, hij begon aan zijn T-shirt te trekken, en ging zelfs even recht staan om afstand te nemen . Toen hij een beetje bekomen was van die enorme stroomstoot aan energie, formuleerde hij aarzelend een nieuwe vraag .   -“ Dat contract waar je’t daarnet over had... ik bedoel... tussen twee zielen ... wat moet ik me daarbij voorstellen ?”                                                                                                               

Germaine  stak haar handen uitnodigend naar Tony uit, en trok hem zonder al te veel moeite terug op zijn stoel .

-“ Een ziel heeft meestal  iets afgewerkt in dit leven, als een persoon komt te sterven . Maar in sommige levens maakt een ziel  zijn werk vroeger af . Meestal, bij een Walk-in-ervaring, gaat het om een afspraak tussen twee zielen op een etherisch niveau . In sommige gevallen gebeurt dit zelfs vóór een ziel geboren wordt in een lichaam . Er wordt  telkens een afspraak met een ander gemaakt om  ‘over te nemen’. Het is eenvoudigweg een andere manier om op deze planeet te komen .”                           

-“ Je hebt het daar over afspraken, maar kan jij je die dan momenteel nog herinneren ?”                        

-“ Het is moeilijk om daar een duidelijk antwoord op te geven, omdat het allemaal niet zo eenvoudig is als één en één is één ... maar ik zal het proberen .   Ik ben in dit ‘aards avontuur’ gestapt, met zo goed als mijn “volle geheugen” . Bij heel wat walk-ins is dat niét het geval . Ze voelen zich daardoor ook heel vreemd. Zij kennen of herkennen niemand . Het is alsof je met je vliegtuig een noodlanding zou maken in een soort niemandsland waar wel een stel vreemde wezens wonen, maar waar niemand jouw specifieke taal spreekt . En jijzelf hebt geen enkel notie van hún taal of gewoontes . Je voelt je als een vis op het droge . Er is geen enkele ervaring die hiermee te vergelijken valt .”                                           -“ Maar bij jou is dat dus allemaal niet het geval geweest ?... “                     

-“ Precies, maar dat neemt niet weg, dat het allemaal wel een flinke dosis aan aanpassingsvermogen vraagt .  Ik kan me bvb. best voorstellen dat jij als kind al een bepaalde voorliefde had voor vliegtuigen, en het beroep van piloot . Zoals dan weer anderen dromen van een carrière als dokter, of verpleegster ... “                                                                                                                   

Tony vond het eigenlijk best interessant worden . Vooral dat  Germaine regelmatig vergelijkingen maakte met iets waar hijzelf voor 100 % in zat . Nml: vliegen .                                                                   

-“ Eigenlijk ben ik interesse beginnen krijgen in vliegtuigen, en alles wat ermee te maken had, toen ik als kind de boeken van Antoine de Saint-Exupéry ben beginnen lezen . ‘Vol de Nuit’ en ‘Courrier Sud’. De manier waarop die man  het pilotenleven beschreef, heeft destijds heel veel jonge kerels ertoe aangezet voor dat vak te kiezen . En ik heb onlangs ergens op internet iets gelezen over een duitser , die in juli 1944 het verkennersvligtuigje van De Saint Exupéry  in de buurt van Toulon heeft neergeschoten . Zijn naam heb ik niet onthouden, maar er stond wel bij, dat het om de broer van Ivan Rebrov ging, en dat hij destijds piloot was geworden na het lezen van de boeken van Antoine de Saint Exupéry . “                                                                                                                               Voor even leek het alsof het gemoed van Tony vol zou schieten. Alles wat maar enigszins met vliegen te maken had raakte de man als niets anders, en hij kon echt niet verbergen dat hij met dit soort gebeurtenissen niet zo goed omkon .                                                                                                      

-“ Stel je voor! Iemand die piloot was geworden door de boeken van De Saint-Exupéry heeft in oorlogstijd uitgerekend die man neergeschoten . Alsof het zo had moeten zijn ?!”                

Tony keek een beetje hulpeloos naar Germaine en Victor, alsof het net zo goed hemzelf had kunnen overkomen . De twee anderen zaten een beetje dubieus te glimlachen, en dat maakte het hem in gegeven omstandigheden  zeker niet makkelijker  . “ Of denken jullie dat zoiets geen toeval is geweest . Ik bedoel... dat er ook daar weer een soort afspraak tussen zielen aan de hand is geweest ? “               

-“ Zou kunnen” zeiden Germaine en Victor in koor . En Germaine ging na een adempauze verder :     

-“ Zijn belangrijkste werk ‘De Kleine Prins’ was afgeleverd, en is ondertussen in een : niet meer te tellen aantal talen vertaald . Daar ging het allemaal om waarschijnlijk . Zijn taak zat erop . En het feit dat uitgerekend iemand die die andere boekjes van de Saint Exupéry had verslonden er juist moest voor zorgen dat de geestelijke vader van de kleine prins terug naar de andere kant mocht vertrekken, is volgens mij een karmische samenloop van omstandigheden, die inderdaad tussen hun zielen was afgesproken . Net zoals er 2000 jaar geleden ook een Judas nodig was, om die andere ‘blijde boodschapper’ aan zijn eind te helpen . Alles heeft met alles te maken . En zolang de mensheid zich niet bewust wordt van de eenheid van de dingen, zullen ze blijven rotzooien zoals ze tot nogtoe gedaan hebben . Zullen ze alles buiten zich blijven leggen, en zullen ze vooral voor alles een schuldige blijven zoeken . Maar ze vergeten daardoor ook hun eigen verantwoordelijkheid in dit vierkant-draaiend cirkus op te nemen . “                  

Tony liet zijn hoofd in zijn handen rusten, en probeerde de dingen een beetje op een rijtje te zetten . Het begon allemaal een beetje te draaien in zijn hoofd, alsof hij 33 loopings na mekaar had uitgevoerd. Hij wou eigenlijk iets zeggen, waardoor hij terug begane grond onder de voeten zou kunnen voelen . Hij ademde twee keer kort maar intens in en uit en zei gedecideerd :  “ en nu heb ik een pint verdiend ! “

25 Een piano-stemmer gevraagd ...

Tony haastte zich naar beneden . Een pintje zou goed doen . Hij pakte er  ineens twee uit de koelkast, en trok ze meteen allebei af . Even ging hij in een‘pose plastic’ staan voor een foto van Germaine vanuit de tijd dat ze nog niet getrouwd waren . Ze zag er nog precies hetzelfde uit . Zijn gedachten doken een paar herinneringen uit vroegere tijden op . Hij herinnerde zich nog goed, hoe ze hem de dingen had uitgelegd, die haar steeds weer overkwamen .  In een zekere zin was hij toch wel te benijden . Want zeg nu zelf, in welk ander huisgezin op deze hele planeet zat men op dit moment uitgebreid te palaveren over het feit dat de mevrouw des huizes, eigenlijk  een soort levende handpop was, waar nu iemand anders zijn hand had ingestoken . Hij vond dit eigenlijk wel een respectloze manier om de  zaken onder woorden te brengen, maar daar kwam het toch wel op neer . Hij nam een stevige slok uit het flesje . En hoe zat dat nu met dat hele ‘geheugengedoe’ van de twee Germaines. Want Germaine 1 had hem ooit eens diets gemaakt dat een mens verschillende geheugens heeft . Eén ervan was , wat ze noemde , een celgeheugen . Dus als Germaine 2 nog steeds door de ogen van Germaine 1 zat te kijken, dan moest ze , logischerwijs toch ook nog toegang hebben tot het celgeheugen van haar voorgangster . Tony vond zichzelf best een krak, dat hij daar zomaar zelf was opgekomen . Hij stormde weer de trap op, gooide de deur met een zwaai open en zei :                                

-“ Ik denk ineens aan iets . Toen jij in dit -voor jou nieuwe lichaam- bent ingedaald...  zal ik maar zeggen... heeft mijn vrouw dan ín dat lichaam een soort geheugenbank achtergelaten . Ik bedoel , dat celgeheugen waar zij het steeds over had, is dat momenteel nog altijd functioneel ?”                           

-“Ik vrees van wel “ antwoordde Germaine. “ Het celgeheugen bevindt zich inderdaad nog steeds in dit lichaam. En daar horen zowel de leuke als de minder leuke dingen bij . Ook wat zij niet heeft afgewerkt en de negatieve patronen . Komt daar dan ook nog bij, dat ik ook mijn eigen kwesties op orde moet zien te krijgen ... 

Het minste wat je zou kunnen zeggen is, dat het een ‘interessante uitdaging’ is, als je van alles het dubbele hebt om aandacht aan te geven . Maar zo is het nu eenmaal . Ik vermoed dat, toen je aan de opleiding voor piloot begon, je ook ineens in een ontnuchterende realiteit bent terechtgekomen, die eigenlijk nog weinig te maken had met de oorspronkelijke jongensdroom waar alles mee begonnen was . Maar ook jij hebt doorgezet ... “                                       

-“De jongste tijd heeft Victor het er regelmatig over, dat hij wordt meegenomen naar één van hun schepen . Voor mij blijft dit een ver-van-mijn-bed-show, maar ik vermoed dat er voor jou niks aan gelegen is ? “

-“Dan heeft hij het  over één van de 12 moederschepen . En die hebben allemaal een andere functie . Planetair, emotioneel, psychologisch, experimenteel, inwerkend op de mensen... en nog andere functies . “                                                       

-“Hebben jullie dan ook zoiets als een overkoepelend orgaan, een soort regering zal ik maar zeggen ?”   

-“ Die hebben we inderdaad . De Gallactische federatie . En al onze  schepen vallen onder de bevoegdheid vàn deze federatie. Maar ook de planeet aarde maakt deel uit van die federatie, ook al zou je je dat niet meteen realiseren. Wat denk je dat Victor 2 keer per week gaat doen als hij meegenomen wordt. Let wel , op dàt moment is het geen kind meer, maar een ‘oude wijze ziel’ . Denk maar eens, wat de aarde ‘in het geheel’ te betekenen heeft . De aarde was ontworpen om de dingen te bewegen – een soort springplank - naar interdimentionale realiteiten. Daarvoor is deze planeet perfect geplaatst in het universum. Planeet aarde is wat ik zou willen noemen een ‘totale’ planeet. Als een soort levende bibliotheek. Via de aarde heb je toegang tot andere werelden. Er zijn er die naar hier komen, en dan als via een centrifuge door wormgaten naar andere plaatsen worden gecatapulteerd . Dit is echt een unieke plaats in het universum.”                                                                                                                

-“ Via de aarde heb je toegang tot andere werelden...” zat Tony te herhalen, alsof hij daar toch wel een paar vragen over had ... En het was hier dat Victor ter hulp kwam .                                                   

-“ Papa, probeer eens aan een piano te denken, je weet wel zo’n ding met een hoop witte en zwarte toetsen . Iedere keer dat je één van die toetsen aanslaat dan hoor je een klank... een toon ... maar als je naar de snaren gaat kijken, dan zie je dat die trilt . Aan de snaar kan je dus zien, wat je oor hoort . Een trilling... een frequentie . En iedere toets staat in verbinding met een àndere snaar, die telkens op haar eigen frequentie trilt . Dus als je een bepaalde toon wil horen weet je als gedegen pianospeler precies, welke toets je moet aanslaan . En nu komt het ... iedere toets zou je kunnen vergelijken met een andere dimensie, die uiteraard ook overeenkomt met een eigen typische frequentie. Als gedegen pianospeler kunnen wij, de nieuwe kinderen, probleemloos van de éne frequentie naar de andere laveren . We weten immers welke toetsen we moeten aanslaan . Alleen is het voor een niet... of ‘nóg niet pianist’ een beetje moeilijk om te snappen, dat je, door gewoon een snaar te raken, je in een andere dimensie terecht kan komen . En daarom is de aarde voor ons zo belangrijk. Want voor ons is die planeet aarde “ niks meer dan die piano “ ... alleen moet dit instrument dringend gestemd worden, zodat binnenkort iedereen die een toets aanslaat, harmonieuze klanken kan voortbrengen .... eigenlijk is dit allemaal al lang geweten, want waarvan denk je, komt de uitdrukking : bij iemand een ‘gevoelige snaar ‘raken ? Want wat gebeurt er dan ? Iemand zorgt ervoor dat iemand anders in een een bepaalde stemming  - frequentie- terechtkomt door een goed vooraf bedachte ‘toon aan te slaan ‘ ... en van dat soort ‘pianisten’ lopen er hopen rond op deze planeet .                                                                         

Alleen is het niet altijd ‘harmonie’ wat de klok slaat ....                                                                    

Tony had ondertussen zijn eerste pintje uit, en nam de tijd om het zorgvuldig naast zijn stoel op de grond te parkeren .

- “Dus... het feit dat jij zo’n ‘gedegen pianospeler’ bént zorgt ervoor dat jij zomaar ineens tegen iemand begint te praten, die voor ons ... ik bedoel voor mij totaal onzichtbaar is bvb... of dat jouw mama de talenten heeft waar jij het daarnet over had .                                                                  

Victor werd gewaar dat dit gesprek veel meer zou worden dan het  aanvankelijk leek . Zijn papa was uiteindelijk zijn papa, en met hem had hij altijd al open kaart kunnen spelen . Maar nu kreeg hij de indruk, dat alles wat er momenteel in hun gezinnetje aan het gebeuren was, eigenlijk niet meer, maar ook niet minder was dan een soort ‘algemene repetitie’ voor de momenten dat hij later voor een ander ‘publiek’ zijn uitleg zou moeten gaan doen . Een publiek dat veel meer weerstand aan de dag zou leggen dan dat bij zijn papa het geval was . Het kwam er dus op neer , de dingen simpel te verwoorden, met termen die de mensen konden herkennen, omdat die deel uitmaakten van hun eigen wereld .  

–“Ik denk dat ik het heel erg eenvoudig kan uitleggen . Door je ervaring die je hebt in het vliegwezen weet je als geen ander hoe een boordcomputer werkt . Ik weet natuurlijk  helemaal niét hoe zo’n ding functioneert, maar ik kan me voorstellen, dat er in zo’n computer , programma’s zijn opgeslagen die ertoe bijdragen dat een vliegtuig bepaalde dingen kan uitvoeren . Waaronder andere vliegtuigen detecteren die zich in jouw onmiddellijke omgeving in het luchtruim bevinden . En ik veronderstel dat de piloot toegang heeft tot al die programmas omdat hij daarvoor de nodige sleutels, codes of wachtwoorden kent . Want als dat niet het geval was , dan zou zo’n vliegtuig in het beste geval alleen maar rechtdoor kunnen rijden . Om zeker te zijn dat je’t zal begrijpen, maak ik het nog eenvoudiger . Stel dat je hier thuis over een gewone P.C. beschikt . Een computer zoals vele anderen . Op je harde schijf zijn er 12 programmas opgeslagen . Maar wat blijkt , op je bureelblad zijn maar 2 icoontjes aangebracht, waardoor het je slechts mogelijk is twee van die twaalf programmas te openen . En ook al heb je al die informatie op je harde schijf staan, je hebt er – voorlopig althans – geen toegang toe . Want er zijn , helaas maar twee icoontjes . De mensen  op deze planeet beschikken over 12 DNA strengen . En die komen eigenlijk overeen met de 12 programma’s van de computer waar ik het over heb . Maar van die 12 strengen, zijn er maar twee actief . Hetgeen de mogelijkheden van jouw ‘personal’computer heel erg beperkt . Je geraakt hierdoor bvb. niet eens op internet, wat jou dus belet te comuniceren met om het even wie over de hele wereld . Wij, de nieuwetijdskinderen hebben die beperking van ‘slechts 2 DNA strengen’ niet ! Dat wil dus zeggen dat wij zonder problemen kunnen converseren met de entiteiten van hen die zijn overgegaan, of engelen, of dieren , of bomen .... Want daar heeft ons computertje niet enkel het programma voor, maar vooral : wij beschikken wél over het icoontje dat ons toegang verleent tot het programma, dat ons in staat stelt om bvb. telepatisch te converseren .”    

Tony had met open mond naar zijn zoontje zitten luisteren . Hij was zelfs zo geconcentreerd dat hij niet had gemerkt, dat Germaine dat tweede pintje uit zijn hand had gehaald, en hiermee haar eigen dorst aan het lessen was .                                                                                                               

-“ Dus “ zei Tony, om vooral zeker te zijn dat hij het allemaal goed had begrepen, “ dus... de doorsnee mensen op deze planeet, lopen er eigenlijk bij als een vliegtuig, dat niet over een radar beschikt !”      

-“ Precies” , zei Victor ‘vandaar ook .... dat het ook zo vaak botst .”

26 . ‘Avatar’, of het verhaal van een gemiste boodschap

Roos en Germaine stonden, samen met nog een paar andere glimmende jonge vrouwen, hun respectievelijke kinderen aan de schoolpoort uit te wuiven . Je zag  zo dat iedere jonge moeder haar eigen kind het mooiste vond . Germaine hield ze allemaal zo’n beetje in de gaten,  en er kwam een brede glimlach op haar lippen .  Dat kwam allicht door het feit dat ze buiten de stralende gezichten, ook nog de aura’s van deze dames kon zien.  Roos maakte zich met moeite los van Mike, die net door het kleine schoolpoortje verdwenen was .

“Zullen we samen een koffie gaan drinken ? “ vroeg Germaine met een zekere aandrang in de stem .

“Ik wou je net hetzelfde voorstellen”, zei Roos , terwijl ze al meteen rondkeek waar ze het best konden neerstrijken .                                                                                           

Op amper een tweehonderd meter afstand, stond een vrolijk terrasje al op hen te wachten . Ze namen allebei plaats naast elkaar, zodat ze ten volle van de vroege ochtendzon konden genieten .  Een koffie werd besteld en gebracht , en éven was het stil . Germaine keek met pretoogjes haar schoonzus aan, maar zei geen woord . Roos werd er een beetje zenuwachtig van, want  ze voelde meteen, dat Germaine haar op één of andere manier doorhad, en na een lange diepe zucht stak ze van wal .

“ Ik weet eigenlijk niet zo best waar ik moet beginnen, want er is zoveel waar ik het met jou over wil hebben .  Eerst en vooral is er Micky . Er komt tegenwoordig zo veel op me af door dat kind, dat ik het echt niet meer kan bijhouden . Daarbij komt dat zijn vader helemaal niet te vinden is voor de verhalen die Micky de hele tijd verteld, waardoor ik het gevoel krijg dat die twee uit elkaar aan het groeien zijn . Het lijkt er zelfs op dat Fred de voor hem onwaarschijnlijke verhalen aanwendt, om mij regelmatig met het kind alleen te laten, en er op uit trekt . Vraag me niet waar naartoe, maar hij beweert dan dat hij gaat wandelen, dat hij tot rust wil komen, de dingen op een rijtje zetten … en meer van dat soort uitvluchten …

Hier zweeg Roos een paar tellen, in de hoop dat Germaine zou tussenkomen, maar die bleef  haar  alleen maar , nog steeds met van die glunderende oogjes, aankijken . Ondertussen probeerde Roos haar koekje uit zijn verpakking te halen, maar ze was zo zenuwachtig, dat er alleen maar een hoop kruimels op haar schoot vielen . Roos schoot nu hardop in een lach, legde haar hand op die van Roos, kneep er zachtjes in, en bracht  vervolgens met een haast zalvende stem een boodschap, waarvan ze wist dat  de tijd er rijp voor was .

“ Ik zou jou een verhaaltje willen vertellen, dat je waarschijnlijk zeer ongeloofwaardig zal voorkomen, maar toch waag ik het erop . Ik heb er trouwens alle vertrouwen in dat de informatie die je de jongste tijd met grote hoeveelheden krijgt ingelepeld,  je zal helpen om mee in mijn verhaal te stappen …  Een kleine twee eeuwen geleden, leefde ergens in zuid -Frankrijk een klein gezinnetje . Een man, een vrouw en één schattig dochtertje . De man had op één of andere manier  een affiniteit met de leer van de Catharen die eveneens daar in de buurt een weinig roemrijk einde hadden gekend .  Hij had het op zich genomen om met paard en kar de streek af te reizen met de bedoeling de mensen een beetje bewustzijn bij te brengen . Helemaal in de lijn van wat de Catharen hadden verkondigd . Zo gebeurde het, dat hij vaak en soms gedurende een aantal weken,  van huis weg  was . Zijn vrouw leed echter aan een hardnekkige ziekte aan de longen, en had eigenlijk constante hulp nodig . Ze moest zich altijd warm houden, maar op een dag,  toen manlief weer voor een tijdje de deur uit was , om zijn, zoals hij het vaak noemde : missie waar te maken, was ze door een onweer naar de stallingen moeten gaan om vers hout te gaan halen . Niettegenstaande de waarschuwingen van haar dochtertje,  die haar nog zo had gevraagd, te wachten tot het vreselijke weer was bedaard . Om een lang verhaal kort te maken, toen de man van zijn ‘missie’ terug thuiskwam, was hij nog net op tijd om afscheid te nemen .    Na de begrafenis bleef de man achter met zijn ontroostbaar dochtertje en een gigantisch schuldgevoel . Hij kon het zichzelf maar niet vergeven dat hij zijn echtgenote zo lang had achtergelaten, en zijn leven werd vanaf dan alleen nog met bitterheid gevuld . Op een dag was hij er nog maar eens met paard en kar op uitgetrokken . Naast hem op de bok zat zijn dochtertje .  Beiden zaten ze doelloos voor zich uit te kijken. Het werd de man ineens allemaal te veel. Met een felle zweepslag dwong hij de paarden ineens tot een galop, waarbij hij het hele zootje in de richting van de rand van de afgrond dirigeerde. Even later kwam de koets samen met de paarden, de man en het meisje een 30 tal meter dieper  terecht. Een duik die geen van allen overleefde .”

Hier wachtte Germaine even . Roos hield haar adem in want ze wist onbewust, dat het hele verhaal nog niet was afgelopen . En dat was het inderdaad nog niet . Germaine ging dus verder …

“Ik stel voor dat je er één van de dagen toch maar eens met Fred over praat, maar ik kan je nu al wel vertellen , dat hij toch wel de waarheid heeft gezegd : hij is nml. inderdaad bezig met ‘de dingen op een rijtje te zetten’ . Eén ding kan en mag ik je al wel verklappen . In een vorig leven is Fred de man geweest waar ik het daarnet over heb gehad . Zijn echtgenote en zijn dochtertje van toen zijn ook nu weer geïncarneerd, hebben elkaar terug ontmoet, en ook al herkennen zij elkaar niet als de mensen die ze toen waren,  het drietal heeft toch wel één en ander met elkaar uit te werken. Het spreekt vanzelf dat het oplossen van dit karmisch gegeven iets is dat tussen hen drieën moet gebeuren . En jou daarin mengen zou het hele zaakje er alleen maar ingewikkelder en moeilijker op maken . Maar wees gerust, jullie relatie zal er niet onder hoeven te  lijden . Alleen moet je hem nog wat tijd gunnen .”

“En daar moet ik het mee doen, veronderstel ik ?”

“Daar moet je het mee doen . Voor wat Fred betreft . Ik heb echter het gevoel dat je, vermits je man er niet altijd is, en zich schijnbaar een beetje afzijdig houdt als het om Micky gaat, je eigenlijk vooral naar een uitlaatklep zoekt in verband met de ‘raadsels’ waarmee Micky je de hele tijd opzadelt . Dus: als je iets te ‘luchten’ hebt… ga je gang .”

Roos aarzelde even, veegde de laatste kruimels van haar schoot . Draaide een beetje onhandig haar leeg koffiekopje in het rond, en schoof uiteindelijk haar stoel naar de andere kant van het tafeltje, waardoor het tweetal nu recht tegenover elkaar kwam te zitten .

“Ik weet natuurlijk niet hoe het met Victor zit, maar voor Mike is de school een ramp . Weet je dat hij in staat is om zichzelf ziek te maken . Het lijkt wel alsof hij, als hij echt geen zin heeft om ‘s ochtends de deur uit te gaan, omdat zijn aversie tegen het schoolgebeuren hem te veel wordt, hij in staat blijkt te zijn om ziek te worden . Ik bedoel : écht ziek, met koorts en misselijkheid, en kotsen . Ziek met alles erop en eraan . Dan laten we de dokter komen, en die laat hem dan een paar dagen thuisblijven . Er wordt dan ook gezorgd voor een briefje voor de school … maar eens de huisarts, bij manier van spreken, de deur uit is, en Micky weet dat hij voor een paar dagen van de marteling van de school gespaard is, is hij op slag weer beter. De koorts zakt weer naar normaal, en een half uur later vraagt hij al naar een boterham, die hij met smaak naar binnen werkt .”

Germaine zat zichtbaar te genieten . Ze was blij dat ze voor Roos iets kon betekenen, al was het dan alleen maar door te luisteren . Roos deed haar handtasje open, en haalde er een briefje uit, dat ze ergens uit een notaboekje gescheurd had . Daarop stonden een aantal losse woordjes op, die ze aan het papier had toevertrouwd . Het was duidelijk dat ze op dit gesprek met Germaine gehoopt had  en in die optiek al een paar dingen had genoteerd, waar ze het over wou hebben .

“ Elektriciteit …. Wat was dat ook al weer … Oh ja ! Tuurlijk . Als ik in de keuken  bezig ben, en Micky komt bij mij in de buurt staan, dan gebeurt het wel eens dat de elektrische toestellen vreemd gaan doen . Of als ik aan de computer zit, dan valt internet soms uit, en in sommige gevallen, begint mijn computer zelf de gekste toeren te krijgen . Als ik en Fred een hevige discussie hebben, en Micky is erbij, dan gaan de lampen uit en aan, alsof er door de leidingen stroomstoten, of stroomonderbrekingen zijn ….Wat was er nog meer …”

Roos vouwde haar papiertje terug open, en zocht naar een volgend item .

“ Schoolbus …groot verdriet…en boekje lezen … Juist, dat waren twee dingen die hij me vertelde na een dag dat hij met de schoolbus naar huis was gekomen . Hij zat naast een jongetje uit een ander klasje dat hij niet echt kende . Ineens, zo vertelde hij me achteraf, voelde hij bij het jongetje een groot verdriet . Hij vertelde me dat het wel leek, alsof dat jongetje eraan dacht uit dit leven te stappen . Gelukkig maar dat Micky naast het kereltje zat, en deze verborgen emoties had weten op te pikken, want hij is er op een ontspannen manier met het ventje over beginnen te praten, en wat bleek ? Zijn buurjongetje bleek over dezelfde kwaliteiten en talenten te beschikken als Micky, maar hij kon er met niemand over praten .

Bij deze was dat probleem dus opgelost, en sedert dat moment zijn het de beste vriendjes geworden . Het kereltje komt bij ons regelmatig over de vloer en ik zie hem de laatste weken helemaal openbloeien … en wat was dat ander… : boekje lezen .  Dat was ook iets wat hem op de schoolbus is overkomen . Op een dag zat hij braafjes op de bus een boekje te lezen . Achter hem hing een meisje over de rugleuning van de zitting mee te kijken in datzelfde boekje . Op zich geen enkel probleem, tot ze op een bepaald moment hardop begon mee te lezen . Na een tijdje klapte Micky het boekje dicht, en vroeg aan het meisje daar mee op te houden , omdat hem dat biezonder stoorde . En weet je wat dat meisje toen zei ? Maar ik doe niks . Ik lees gewoon in stilte mee … Snap je ? Micky had gewoon ook daar weer de gedachten van dat andere kindje opgepikt … Dat is toch allemaal niet normaal meer .

Dat was het moment dat Germaine even tussen wou komen .

“Over wat jij niet normaal vindt valt natuurlijk ook van alles te vertellen . Want wat jij niet normaal vind is voor mij misschien wel de doodgewoonste zaak van de wereld . Waarom denk je, dat ik je heb voorgesteld om samen een koffie te drinken ? Niet voor de koffie, maar ….”

“Omdat jij toen mijn gedachten kon lezen ? Jeetje… ik ga nog moeten gaan uitkijken wat ik denk, als jij of Micky in de buurt zijn .”

“Ik beloof je dat ik daar nooit misbruik van zal maken . Trouwens ik ben de laatste tijd meer en meer in staat om me af te sluiten, dus maak je maar geen zorgen . Maar het is inderdaad zo, dat tegenwoordig heel veel kinderen die capaciteit van telepathie hebben, en niet zo goed weten wat ze daar moeten mee aanvangen . En ik kan je wel vertellen dat het er steeds méér worden , dus …. Binnenkort zullen we dit : normaal kunnen noemen … Weet je dat ikzelf in staat ben te zien wanneer iemand tegen me liegt ? Voor mensen die in mijn buurt komen, en een ‘slechte energie’ bij zich hebben,  bouw ik in gedachten meteen een muur om me heen, om mezelf te beschermen. Soms zie ik dingen, dieren en mensen, die er voor anderen helemaal niet zijn . Onlangs nog was ik bij iemand op bezoek, en in de keuken merkte ik een prachtige rosse kater op . Dus ik zei : ‘wat een prachtige rosse kater heeft u daar …’ Bleek dat het dier al een paar weken dood was, maar zijn vorige baasje nog niet had losgelaten…. Of omgekeerd … Onlangs ben ik hardop in lachen uitgebarsten, toen er een oude man, stappend naast zijn fiets door mijn keuken wandelde . Ook natuurfenomenen zoals een goed stevig onweer met alles erop en eraan, hebben op mij een grotere impact dan bij de doorsnee mens . En alles wordt alleen maar nóg heviger bij volle maan . Kan je je een beetje voorstellen wat het dan voor ons betekent, om om te moeten gaan met het kortzichtige, lineaire, schijnheilige, bedrieglijke in hun eigen gekeerde en agressieve gedrag van de mensen die in onze buurt komen ? Kleuren en geuren zijn voor ons veel meer dan wat ze lijken . Ik heb ook regelmatig gezelschap van engelen, devas, gidsen, orbs … entiteiten … Ik voel hun energie en in de meeste gevallen werken we ook samen . Die orbs krijg ik bijna constant te zien . Ook boven mijn bed, waar ik soms ook een blauwachtige wolk te zien krijg . Als ik ’s ochtends wakker wordt heb ik soms het idee alsof ik de hele nacht op reis ben geweest … en dat is meestal ook zo . Ik weet dat dit voor jou en vele anderen allemaal een beetje vreemd en onwaarschijnlijk klinkt …. Maar voor mij , zijn déze dingen ‘ normaal’ …En om nog eens terug te komen op de schoolperikelen van zowel Micky als voor Victor... de school is best een moeilijke tijd voor deze kinderen, niet enkel door het feit dat ze er weinig tot niks opsteken- de leerstof is al vrij snel niet interessant meer - , en ook niet  door al het verdriet en de negativiteit die ze van de andere kinderen en leerkrachten moeten verwerken, maar ook door het feit dat ze een probleem hebben met autoriteit . Autoriteit werkt alleen maar als je iemand bent voor wie ze  respect kunnen hebben,  maar dat waar ze nu graag mee bezig willen zijn en over willen praten, is meestal voor de  leraren niet te doen, laat staan voor de mede-klasgenootjes.                        

... Je moet bij die nieuwe kinderen altijd in gedachten houden, dat ze als een antenne fungeren.  Een soort spons die de emoties om hen heen absorbeert .  Ze vangen dan ook de emoties van anderen op, als waren het hun éigen emoties. Als ze bvb. een kamer binnenkomen, of een klas, of in het ergste geval een theaterzaal, kortom een ruimte waar mensen bij elkaar zitten, dan pikken ze meteen alles op wat er onuitgesproken bij al die aanwezige mensen speelt . Wat daar nog bijkomt is, dat die kinderen niet altijd meteen doorhebben dat ze hun antenne ‘aan’ hebben staan, en volop rotzooi van anderen naar binnen krijgen . Ze komen er dan na een tijdje wel achter, want ineens worden ze zelf  heel erg boos, of verdrietig of teleurgesteld, zonder daar énige reden voor te hebben. Eens ze goed en wel doorhebben, dat het niet aan henzelf maar aan de anderen ligt, kunnen ze beginnen met het verwerken en afvoeren van al die rommel, waar zij uiteindelijk geen boodschap aan hebben .”

“Als ik het goed begrijp, betekent dat ook dat we in aanwezigheid van onze kinderen altijd de waarheid moeten vertellen ... want een leugen hebben ze dan wel snel door , vermoed ik ... Maar ik heb u onderbroken , sorry ... ga asjeblief door !”

Roos was nu wel helemaal mee met het verhaal . Onbewust had ze alles al wel op een rijtje, maar de dingen stonden in dat rijtje nog niet in de goede volgorde... zullen we maar zeggen...  en daar bleek een figuur als Germaine van onschatbare waarde .

Het gevolg van zo’n ‘bombardement’ van indrukken , is samen te vatten in drie puntjes . Of de kinderen gaan zich compleet afsluiten voor de aanvallen van buitenuit, en gaan een ‘autistisch’ gedrag vertonen, of ze gaan het teveel aan drukte dat zich in hun wezen opstapelt, wegwerken, door zelf heel erg druk te zijn en het te veel aan ongewenste energie op die manier op te gebruiken . De derde mogelijkheid is het lamleggen van elke emotie, door het nemen van drugs . Ik vind het niet leuk om te zeggen, maar hier hebben de volwassenen, in dit geval (wij ) de ouders, een niet te onderschatten verantwoordelijkheid . Want Rilatine ( ritaline ) is en blijft een ‘voorgeschreven drug’  die op termijn heel nefaste gevolgen heeft voor het kind in het algemeen, en zijn niet te schatten talenten in het biezonder . Maar het moet worden gezegd, voor de ouders en het onderwijzend personeel op school lijkt het op het eerste gezicht de elegantste oplossing. Want op die manier krijgen ze hun kind daar waar ze het hebben willen. Een soort ‘niemandsland’, waar het kind zonder enige weerstand, heel gewillig gaat doen wat men van hem verwacht  . Maar welke ouder die  een beetje gezond verstand, en evenveel bewustzijn in zijn mars heeft, wil deze oplossing voor zijn kind ambiëren ? Ik in ieder geval niet ... Medicijnen in de stijl van Rilatine, moeten het probleem niet oplossen . Onze maatschappij zélf wordt hier verzocht om te turnen, naar een samenleving die, om te beginnen, oor heeft voor de signalen die we van deze kinderen mogen ontvangen . En er moet hoogstnodig een andere opvoeding uitgedacht worden  en een ander onderwijs, dat niet gericht is op prestatie en leren. Maar dat spelenderwijs iets bijbrengt  bij de vorming van de ziel... 

En ik kan je verzekeren dat Rilatine net het omgekeerde teweegbrengt . Het is dan ook niet te verbazen dat kinderen die na het zien van de film Avatar,  nog steeds op onbegrip van ouders en leerkrachten blijven botsen, suicidale neigingen gaan vertonen . Het is voor hen al niet makkelijk om in onze maatschappij overeind te blijven, maar als wij als ouders en zij die zich ‘ opvoeders ‘ plegen te noemen geen oor hebben naar de boodschap waarmee zij gekomen zijn, en die duidelijk in beeld is gebracht in een film als ‘Avatar’, dan willen die kinderen liever terug naar ‘huis’... zoals zij het meestal benoemen . Want daar zitten zij niet langer gevangen in een veel te strak aangesnoerd lichaam, en daar is harmonie alom .... en geen vervelende egos die de kinderen gebruiken voor hun eigen glorie.  Terwijl het eigenlijk omgekeerd zou moeten zijn . “

Roos zat als gebeeldhouwd op haar stoel . Haar mond was een beetje opengezakt en slechts heel af en toe knipperde ze met haar ogen, om er zeker van te zijn dat ze niet aan het dromen was . Zo’n militant had ze in haar schoonzus  nooit gezien . De Germaine die ze altijd had gekend was misschien wel behoorlijk bewust, breeddenkend, liefdevol én een beetje vreemd geweest, maar nu leek het wel alsof ze een totaal ander persoon was geworden. Door haar grote openheid van dat moment pikte Germaine de gedachten van Roos op, maar ze koos ervoor er niet op in te gaan . Die tijd zou ook nog wel komen ... 

“ Het is niet gemakkelijk kinderen op te voeden en tegelijkertijd van hen te leren, maar het is een fascinerende ervaring. Jouw  eigen opvattingen over de werkelijkheid worden momenteel volledig op hun kop gezet . Zo blijf  je groeien mét je kind . Ondanks zijn innelijke licht heeft hij jou nodig om de weg te vinden in het tastbare dagelijkse leven, of zoals zij zeggen bij “hun ervaring” in de “dichte materie”. Ieder van hun persoonlijkheid heeft een andere benadering nodig, meer of minder streng, met de juiste begrenzingen.  Ik ben er van overtuigd dat er veel meer kinderen zoals Michael en Victor zijn . Zij wachten alleen maar op een gelegenheid zich aan een opener omgeving toe te vertrouwen, zodat zij op deze manier hun verbinding met het licht kunnen bewaren . Het is dus aan ons om voor hen die ‘opener omgeving’ te creeëren ....

Nemen we zijn zeer jonge leeftijd in acht, dan wordt het snel duidelijk, dat de uitspraken van Mickey een wijsheid bevatten die niet bij zijn leeftijd past en dat zijn kennis niet van deze aarde is .
Trouwens , zowel hij als Victor hebben deze wijsheid en kennis dan ook meegenomen als nieuwetijdskind om het wereldkundig te maken, althans zo luidt -zoals Victor het zelf zegt- zijn opdracht in dit leven .”...

27 . Michael heeft al zijn punten

Ineens begonnen de dingen heel snel te gaan . Een paar dagen later bvb.werd Roos op school ontboden, want de juf wou het eens hebben over zoonlief, die toch wel een behoorlijk scherpe kijk op de wereld bleek te hebben . Althans te oordelen naar het opstelletje dat hij zomaar uit zijn mouw had geschud . De juf had het in de klas over het fenomeen ‘ parabels ‘ gehad, en had er een paar voorgelezen ter verduidelijking . De parabel van de zaaier, en die van de 5 dwaze en de  5 wijze maagden, hadden bij het jongetje heel wat opmerkingen laten opborrelen . Het had hem dan ook maar weinig moeite gekost om zelf een parabel te verzinnen, die aan duidelijkheid  niks te wensen overliet .  Na een paar algemeenheden in verband met de uitzonderlijke talenten van Michael, begon de juf het opstelletje voor te lezen : De Parabel van de warm-hartig-e bakker ....

“Er was eens een bakker, waarvan verteld werd, dat hij een taart kon bakken, die ervoor zorgde dat je, als je ervan at , niet meer ziek hoefde te worden . En dat je op slag ook goed gezind was voor een heel jaar .  Hij had dat recept gekregen van zijn vader die Jefke werd genoemd, en die ook bakker was geweest . En die had het dan weer van zijn vader .  Om kort te gaan : het recept bleek dus al eeuwen oud te zijn, en was eigenlijk afkomstig van de allereerste bakker, die ooit op aarde rondliep  . Dat was de tijd, waar op onze planeet nog nooit over ziekte gehoord was .
Op een dag was de zoon van Jefke overal in het dorp affiches gaan ophangen, waarop stond dat hij op een dag aan alle dorpelingen, het recept zou geven van zijn supertaart . En zo gebeurde het .
Niet enkel uit het dorp zélf, maar ook uit de naburige dorpen, en zelfs uit de hoofdstad van het land, waren mensen afgekomen om te weten te komen, hoe ze ervoor konden zorgen nooit meer ziek te worden, en jarenlang goed gezind te zijn .

Op de bewuste dag, had de zoon van Jefke een lange wandeling gemaakt door het bos en de velden, om tot rust te komen, en zich voor te bereiden op de grote bijeenkomst . Hij had ook allerlei kruiden, en bloemen en zaadjes uit het bos meegebracht , en had er telkens aan de bomen en de planten om gevraagd, of hij die kruiden , bloemen en planten mocht plukken of meenemen . Hij had de bomen en de planten ook bedankt en hen zachtjes aangeraakt, alsof hij ze wou strelen .
Deze manier van werken was noodzakelijk, opdat de kruiden, de bloemen en de zaden, hun heilzaam effect op de uitwerking van de taart zouden hebben .

Eindelijk was het zover . Hij sprak de mensen toe met zachte stem, maar iedereen kon hem horen, want je kon een vlinder horen vliegen . Met veel liefde en geduld legde hij uit, hoe je tot de realisatie van de wonderbaarlijke taart kon komen . Hij drukte er wel op dat je met de grootste vriendelijkheid  met de ingredienten moest omgaan , want anders had de taart geen effect .

Alle mensen schreven ijverig alles op, en zetten het later thuis op internet, zodat al vrij snel de hele wereld op de hoogte werd gebracht van de manier, waarop we met de dingen moesten omgaan, om uiteindelijk nooit meer ziek te worden, en altijd goed geluimd te zijn .

En de mensen waren zo druk bezig, met deze: toch wel blijde boodschap te verspreiden, dat ze geen tijd meer over hadden om hun taart te bakken . Sommigen gingen het recept afdrukken, en verkopen op het marktplein voor de kerk . Anderen waren zo in de wolken over de genereuze houding van de zoon van Jefke, dat ze een foto van hem op hun schouw zetten . Het was wel een mooie foto, hij glimlachte , en liet daardoor de kuiltjes in zijn wangen zien . Hij hield ook een hand op de plaats waar zijn borstzakje was alsof hij wou zeggen, dat  alles vanuit zijn hart kwam .  Sommigen vonden het zelfs nodig om op de markt bloemen te kopen, om bij zijn foto te zetten . Anderen,  staken zelfs kaarsen aan bij zijn foto, uit dankbaarheid, omdat de zoon van Jefke het eeuwenoude geheim van de magische taart had prijsgegeven . Er werden zelfs zoveel boeken over het bewuste recept uitgegeven, dat er hele bossen moesten omgekapt worden, om het nodige hout te hebben, voor het papier dat ze gebruikten voor de boeken . In al die drukte hadden de mensen niet gemerkt, dat ze niet alleen, nooit toe kwamen aan het verzamelen van de nodige kruiden bloemen en zaden, maar dat ze, als ze nog even doorgingen, nooit nog zo’n taart zouden kúnnen bakken , want in hun ijver werden zoveel bossen ontgonnen en  zoveel bloemetjes platgetrapt, dat af en toe nog hier en daar een enkeling het nodige bijeenkreeg om de wonderbaarlijke taart in de oven te schuiven .

De andere bakker uit het dorp zag met lede ogen aan hoe de populariteit van de zoon van Jefke alsmaar groter werd, en samen met collega bakkers uit de naburige dorpen zocht hij naar een methode om paal en perk te stellen aan de situatie .  Uiteindelijk vonden ze er niks beter op, om gezamenlijk naar de zoon van Jefke te stappen, hem te verrassen in de bakkerij, hem te lijf te gaan  en hem zwaar verminkt,  voor dood ... achter te  laten .

Nog dezelfde dag werd het levenloze lichaam van de zoon van Jefke ontdekt . De politie kwam er aan te pas, en persfotografen , die met grote gretigheid en voor veel geld deze zeldzame fotos verkochten op het marktplein voor de kerk .

Deze fotos kwamen uiteindelijk terecht op de schouwmantel bij de mensen, op de plaats waar vroeger die lachende jongen met kuiltjes in de wangen had gestaan . Maar nu vonden de mensen het een eer, een foto van het verminkte lichaam naast een bosje bloemen neer te zetten . Je werd natuurlijk wel niet blij van bij het zien van die foto, maar de zoon van Jefke had tenslotte zijn leven gegeven voor de goede zaak .
Sommigen legden er ook het recept voor de taart bij , als een soort relikwie ... en na een aantal jaren wisten eigenlijk nog maar weinig mensen, hoe dat recept  nu precies in zijn werk ging . Het recept, dat uiteindelijk tot doel had gehad, de mensheid van alle ziekten te vrijwaren, en vreugde te schenken . Vreugde ... van hier , tot aan het andere eind van ons universum .

Maar niet getreurd . Want een paar maanden later bracht de vrouw van de zoon van Jefke, een  baby ter wereld, die al vrij gauw en zonder dat hem dat ooit geleerd was,  in  de zandbak  achter het huis : koekjes ging bakken . Koekjes die hij dan versierde met bloemetjes , of graantjes die hij als ‘muizestrontjes’, en met de grootste voorzichtigheid over de zandkoekjes uitstrooide .”...

Het werd even stil in het bijna lege klaslokaaltje . De juf legde de papieren op de tafel, nam haar leesbrilletje van haar neus en legde het met de grootste voorzichtigheid  terug in haar brilledoosje . Roos zat te zoeken naar één of andere wijze opmerking, maar na zo’n boodschap van de hand van haar zoon, schaamde ze zich niet de gevallen stilte zijn plaats te gunnen . Een gevoel van grote trots vulde haar hart . Het was de juf, die als eerste het woord nam :  “ Ik vind , dat er misschien toch wel iets moet worden ondernomen” , zei ze voorzichtig .  “ Als zo’n kind, op een zo’n danig geïnspireerde manier het katholieke geloof aan de kaak stelt, dan kan het niet anders , of die inspiratie wordt hem, door boven-aardse krachten ingeblazen .... als u begrijpt wat ik bedoel . “  Roos begreep het perfect . Ze was trouwens erg blij, dat de juf zo reageerde . Dat bespaarde haar ook een boel uitleg in verband met Michael, en zijn neefje Victor, want die kon er ook wat van ...

De juf ging verder met haar verbale gepeins ... : “ om heel eerlijk te zijn , maakt die jongen iets in mij wakker, dat er al heel lang bij me inzit, maar dat ik , toen ik zijn leeftijd had, al ongeveer had weten af te dekken, onder invloed van mijn opvoeding . Ik ben heel erg dankbaar voor zo’n kind in de klas . Hij heeft me terug wakker geschud . Als u het niet erg vind, wil ik zijn ‘parabel’ ook aan sommige andere leerkrachten doorgeven . Niet allemaal... denk ik, want niet iedereen zal er zo over denken als ik ...Weet je... een tijdje geleden is hij op de speelplaats naar me toegekomen, en stelde hij me voor, me een dikke knuffel te geven . Toen ik me kleiner probeerde te maken en hij zijn kleine armpjes om me heen legde, zei hij zachtjes in mijn oor : “het komt allemaal wel in orde , je moet er alleen maar voor kiezen ....”            Dat was trouwens één van de weinige momenten, dat Michäel tijdens de speeltijd, niet in zijn boom was gekropen .”

-“ Zijn boom ?“ echode Roos met énige aandrang .

-“ Ja... doorgaans kan je hem tijdens het speelkwartiertje, altijd terugvinden in één van de bomen die aan de kant van de speelplaats staan . Hij heeft er ééntje uitgekozen dat het verst van de andere kinderen  in onze schooltuin staat te pronken . Het is perfect veilig, en hij heeft me ook gevrààgd, of hij daartoe de toestemming kreeg . In het begin begreep ik niet meteen, wat zijn bedoeling was , maar ik heb hem af en toe in de gaten gehouden, en hij bleek een meer dan ‘affectieve band’ met dit creatuur op te bouwen . Ondertussen heb ik begrepen, dat zijn gevoeligheid hem vaak dermate parten speelt, dat hij de prikkels die hij van al die andere kinderen overkrijgt, wil ontlopen, of afvoeren via deze boom . Ik weet precies waar ik het over heb, want toen ik klein was, voelde ik mezelf op school ook altijd als een naakte baby in een cactusveld . En ik vrees, dat het er voor sommige van onze kinderen alleen nog pijnlijker op wordt . Ik zou , om nog maar eens een beeld te gebruiken willen zeggen ... dat ik het gevoel heb, dat er niet te tellen Phoenixen uit hun as opreisen, maar in hun soms roekeloze vlucht helaas neerstuiken, en uiteindelijk terechtkomen in de modder van onze wereld . Ik denk dat het onze taak is : hen deze troosteloze toekomst te besparen . Ik vind dat we iets moeten gaan ondernemen ... wat precies weet ik nog niet, maar als je ideëen hebt: laat maar komen !

28 . Ater Tumti of met andere woorden : Roma Amor !

Voor Germaine waren er een paar dagen voorbij gegaan zonder noemenswaardige gebeurtenissen, en Tony was voor een kleine week de deur uit . Er stonden een aantal lange-afstandsvluchten op het programma, en dat hield in dat hij dan vaak een paar nachten op de meest uiteenlopende lokaties op deze planeet moest overnachten . Er stonden ook een paar nachtvluchten  op, dus dat betekende dat hij bij zijn thuiskomst gerust zou moeten worden gelaten, om het eufemistisch uit te drukken . Germaine maakte van de gelegenheid gebruik om één en ander voor te bereiden in verband met een lezing die ze zou willen houden in de scholen, met de bedoeling ‘één en ander “ open te trekken, en vooral aandacht te vragen voor wat de jonge bewoners van de scholen zoal bezig hield, als ze niét bezig waren met  dingen uit het hoofd te leren . Voor haar was alles natuurlijk gesneden koek, en als ze met Victor een gesprek begon dan leek alles van een leien dakje te lopen, maar nu moest ze rekening houden met het feit dat de mensen die naar haar zouden komen luisteren, complete leken waren, en hoogst waarschijnlijk bol zouden staan van de weerstand, en cynische opmerkingen . Ze zou dus hun aandacht moeten verdienen, met iets wat iedereen zou kunnen aanspreken . Dus zeker niet zweverig gaan doen, maar met feiten aankomen, en wetenschappelijk onderbouwde beweringen . Als je een kind op de tafel wil zetten, opdat hij even groot als jij zou zijn, moet je jezelf eerst bukken om op het zelfde niveau van het kind te komen.  Alvorens het te kúnnen optillen ...

Ze had plaatsgenomen voor de computer, opende Youtube, en typte zonder te kijken drie willekeurig letters op het toetsenbord ... M.A.T.... en ... enter !

Het eerste wat ze te zien kreeg was : Matias de Stefano : Indigo revolution . Maar dat was  maar één van de vele  interviews die deze jonge man de voorbije jaren had gegeven . Andere filmpjes, waar Matias in terugkwam, droegen de subtitel : "Ater Tumti"( de hemel op aarde ),  "Roma Amor " . "Total recall by Indigo Matias de Stefano,"  "Hablando de todo " en " vivir en el universo "," De activatie van de 4 sleutels "... en "Harwitum" ....
Germaine wist dat ze goed zat . Ook al sprak die Matias vooral Spaans,was ze er gerust in, dat er zich iets zou aandienen, waardoor zij helemaal zou begrijpen waarover hij het had . En zo gebeurde het . Ze typte  nu de volledige naam Matias de Stefano in, en zette daar 'nederlands' bij, en ... van 'enter' gesproken ! Een site kondigde zich aan, waarin iets van die jongen in het  nederlands te vinden was . "Nieuwetijdskind.com " . Het had slechter kunnen uitdraaien .  Want wat bleek : op deze site had een zekere Cassandra blijk gegeven van grote moed, en had ze een nederlandse vertaling van Ater Tumti neergepoot . Dankjewel Cassandra ! Vermits Germaine de scholen wou bespelen, en ze ervan uitging dat de term 'indigo' toch al een zekere bekendheid genoot, leek haar de uitleg van Matias dé ultieme oplossing, om het gegeven van de nieuwe kinderen aan te brengen .

Wat wist hij te vertellen over de "indigo's ", dat een beetje een wetenschàppelijke aanpak had, en toch voor het gemiddelde 'oor' begrijpelijk kon overkomen  ...

Bronnen :  - Beginnersgids voor  pasgestorvenen /David Staume -   Wijsheid van een sterrenkind / Phoebe Lauren -   Channelingen van Ashtar, aarstengel Gabriël en Kryon -   De kunst van het creëren /Janosh -   Walk in  / Anne Givaudan ( Frankrijk) -   Interview met Kelemeria Myarea Elohim  (een ‘walk in’ in Boston) - De levensopdracht van de Nieuwetijdskinderen / Hans Stolp ( Nederland) - Ik kom van de zon / Flavio Cabobianco ( Argentinië )  - Ater Tumti / Matias de Stefano ( Argentinië) -