Kaat Jacobs of als het gaat spoken op de kinderkamer
Een fragment uit een interview met Kaat Jacobs, n.a.v. een televisiereportage rond de nieuwe tijdskinderen die in de maak is, onder de titel ‘ Go(o)d, better , me !! ‘
Toen mijn lichaam nog klein was... met andere woorden , toen ik nog een baby was , waren de dingen al helemaal dezelfde als nu. Dus ik kan me ook niet herinneren wanneer het begonnen is . Maar in ieder geval weet ik, dat ik vanalles zag . Ik zag de leuke dingen, die wij doorgaans de “ engeltjes “ noemen . En dat waren mijn vriendjes . Maar ik zag ook de niet leuke dingen . En die noemde ik “ de pesters” . Die mij kwamen pesten, me wakker hielden ’s nachts, die me kwamen bedreigen . Overdag had ik daar geen last van, want overdag waren die er niet . Alleen in de kelder, omdat het daar donker was . Maar ’s nachts kwamen die natuurlijk ùit de kelder, en andere donkere plekken zoals de provisiekamer, waar geen licht was . Die pesterkes, maakten het héél erg vermoeiend voor mij .
Rond mijn 7 jaar is mijn meter gestorven , en een half jaar later, is het allemaal heel erg begonnen . Dan kwamen ze af met bedreigingen , dat ze het huis waar we toen woonden, in brand gingen steken , en dat mijn broer en zus zouden sterven . En mijn broer en mijn zus, die waren alles voor mij. En dan heb ik jàren wakker gelegen . En plannen gemaakt, om mijn broer en zus te kunnen redden uit het brandend huis . En ik heb jaren proberen wakker blijven, tot ik rond mijn twaalfde , compleet op was, en mijn ouders mij alleen nog maar zagen als een onhandelbaar kind . Dat het ook zeer moeilijk had op school . Dat heb je natuurlijk, als je gedurende 4 jaar bijna niet slaapt . Ik heb ook uren met mijn zus aan de deur gezeten van de living, waar mijn moeder en vader dan TV keken . Dat was een glazen deur met een soort kunstwerk voor, dus daar kwam nog wat licht door . En dan gingen wij daar zitten . Zodat we dan toch nog een beetje in het licht zaten . Ook al was het dan midden in de winter en ijskoud, zaten we daar in ons pyjamake aan dat venster . Mijn broer had daar minder last van . Die sloot zichzelf ook meer af . Ik kon er met hem wel uren over pràten . Met mijn zus kon ik dat niet echt, want die flipte zich onnozel . Die had daar heel veel schrik van .
En dan ben ik langzamerhand op zoek gegaan, om te weten te komen, hoe het allemaal in elkaar zat . En ik heb daarbij ook de hulp gevraagd van de engelen . De ‘licht’engelen . Want er zijn ook “geen –liefdevolle” engelen . Maar langzamerhand ben ik toch het contact verloren met deze licht-engelen, en dan hebben het ‘donkere’ , de lagere frequenties het overgenomen . Dat is ook de periode, dat ik moest blijven zitten op school . Want de engelen hielpen mij ook op school . Ik was nml. zwaar dislectisch, cijfer en letterblind , en onder gegeven omstandigheden had ik die school nooit kunnen volgen, want mijn dislectie was zó zwaar . Maar de engelen kwamen mij in die tijd, dingen vertellen, die kwamen raad geven, over hoe ik bepaalde dingen moest doen ... Maar rond mijn 16 jaar is dat dus veranderd . Dan heeft het zwarte overgenomen . IK begon me ook in het zwart te kleden . Ik kreeg ook iets agressiefs, en ik wou al die lage frequenties ervaren . En dan heb ik heel lang geen contact gehad met de lichtengelen . En dan ben ik dus ook moeten blijven zitten op school . De 5de humaniora, gebuisd voor frans en wiskunde . Maar toch ben ik door die school geraakt . Vond ik zelf best uitzonderlijk . Omdat ik er toch wel veel moest voor doen, om er te geraken . En later, vele jaren later, ben ik dan te weten gekomen, dat ik een continue informatiebron ben , en dat ik me gewoon maar een vraag hoef te stellen, en dat ik dan het antwoord krijg . Maar dat wist ik toen nog niet . En zo ben ik uiteindelijk door mijn school geraakt . Op mijn 24ste heb ik me laten testen, om te weten wat er nu eigenlijk loos was met mij, en toen zei die persoon , die die testen afnam : hoe heb jij in godsnaam, die school kunnen volgen ? En daar kon ik toen geen antwoord op geven . Het enige wat ik kon zeggen was : “Ik heb overal liedjes van gemaakt” ... En toen zei die man : leer het ons , dan kunnen wij het die andere kinderen met dislectie ook aanleren . En dan heb ik dus een lange tijd liggen worstelen met de lage frequenties . De “niet-vriendjes “ . Die toch wel een groot stuk van mijn leven hebben bestuurd . Tot ik op een bepaald moment heel duidelijke signalen kreeg . Bvb . Mijn gezicht vervormde heel erg . Ik kon enorme ups en downs hebben . Ik kon heel negatief zijn . En de andere dag kon ik heel liefdevol zijn . En als ik heel liefdevol was, dan voelde ik “mezelf” als mezelf, en dan had ik ook mijn gewoon gezicht , maar de dagen dat ik niet liefdevol was, dan herkende ik mezelf ook niet in de spiegel , en zo ben ik tot de ontdekking gekomen dat er iets niet klopte . Dan ben ik op zoek gegaan naar een manier, om dat allemaal uit mijn systeem te krijgen . Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie, dat ik zélf niet in mijn lichaam zat , maar dat iets ànders, mijn lichaam had overgenomen . En dat was waarschijnlijk al gebeurd als”kind” . Omdat ze toen, met al die angsten die ze me aandeden, al die lage frequenties bij mij naar boven haalden . Ik weet nog dat mijn moeder ooit zei : ik vond je als kind ’s ochtends altijd ondersteboven in bed ... met mijn hoofd aan het voeteneind ... maar dat was niet moeilijk, ik heb doodsangsten uitgestaan . Die pestkoppen kwamen mij ‘s nachts wakker maken . Een kind gebruikt wel eens de uitdrukking :”het spookt” , maar dat was het dan ook écht ! Dingen bewogen , ik hoorde krijsen in de nacht, ik hoorde voetstappen, de klink van de deur ging op en neer , deuren sloegen open en dicht ... en ik was niet aan het hallucineren, want mijn zus zag dat ook . Zij hóórde dat ook .
Bij mijn broer lag het anders . Hij ging de dingen, die wij hem vertelden ,in boeken opzoeken . In het geniep was hij in de bibliotheek, voorbij de bibliothecaris geglipt, en had hij zo’n boek te pakken gekregen, waar dat soort dingen instond . En toen stelde hij ons gerust . En bevestigde hij ons bepaalde dingen, want “het” bestond allemaal , want het stond in de boeken ...
Maar ja, als je het allemaal niét ziet .... Ik herinner me nog, dat ik toen ik 12 jaar, en compleet op was, naar mijn moeder ben gestapt , om haar duidelijk te maken dat ik niet kon slapen, omdat er iets in mijn kamer was . Maar voor haar bleef het alleen maar een voorwendsel van mij, om niet op tijd in mijn bed te willen ... Maar ik maakte het echt wel allemaal mee . Later toen ik volwassen was, heb ik het aan haar verteld, en toen zei ze : waarom zijt ge niet naar mij gekomen ? En dan heb ik gezegd, ik bén naar u gekomen, maar gij geloofde mij niet . En ik heb daarna, nog vele jaren , hele rusteloze nachten gehad . Jaren ! Het donker, dat vermeed ik . Alle lichten aan, en zingen en fluiten .... dan lukt het nog . Gewoon van de schrik, omdat ik wist wat er allemaal zat . En die kwamen echt spoken .
En in deze tijd, zijn er steeds meer en meer kinderen, die dat allemaal ook kunnen zien en meemaken, en die ook geen opvang krijgen . En dat betreur ik heel erg, want die kinderen staan echt doodsangsten uit . Want er zit inderdaad iets onder uw bed , en in de kast, en achter het raam ... dat staat er allemaal . Bij mij waren dat, als ik nog kind was, allemaal schimmen . En naarmate ik ouder werd, werden dat échte gedaantes . En ik kon ook overleden mensen zien . En nog later kreeg ik het verleden van mensen in ‘beelden’ te zien . Dan heb ik alles aanbeden, wat ik maar kon aanbidden, om er vanaf te geraken, want het was niet meer leefbaar . Ik was bvb. op een dag met iemand aan de praat geraakt, die ik had leren kennen via vrienden, en ineens zag ik die persoon onder het bloed,en met wonden in het gezicht . Op zo’n momenten denk je echt dat je gek aan het worden bent, en dan kijk je weg ... maar als ik dan de man in kwestie terug aankeek, dan was dat er nog allemaal . Achteraf ben ik dan te weten gekomen, dat die man een zwaar ongeval had gehad, waarin zijn vriendin zelfs omgekomen was . Maar daar heb ík niet echt een boodschap aan , als je gewoon met iemand aan de praat geraakt . En dat soort dingen werd steeds erger en erger . Dat betekent natuurlijk, dat de angsten steeds groter werden . En dat werd zo erg, dat ik het echt niet meer aan kon . Ik kon niet meer zelf functioneren . En in die periode nam ik ook alles van anderen over , zoals pijn en verdriet . Ik kon amper nog onder de mensen komen .
En dan is de switch gekomen, en herinnerde ik me, mijn “vriendjes” terug . Mijn kameraden, die me vroeger altijd zo geholpen hadden . En dan kwamen die terug in mijn leven . Want die kunnen alleen maar komen, als jij zelf erom vraagt . Om hulp . En die kunnen u niet zomaar helpen, of de dingen zomaar voor u oplossen, nee ... je moet die echte boodschappen, of opdrachten geven . Je moet echt vragen dat ... bvb... kan je mij doen inzien, waarom dit niet kan, of dit niet begrijp , of waarom dit of dat gebeurt in mijn leven . Dus niet : los dit eens effe op voor mij ! Want dat kunnen ze niet . Zij dienen u onvoorwaardelijk . In het andere geval kunnen ze u alleen maar licht sturen . Dat is alles .
Dus ik wist ze ineens terug wonen, en dan hebben ze mij duideliljk gemaakt, dat ik uiteindelijk zélf een hele tijd voor de duisternis had gekozen, en hen een hele tijd had genegeerd... dus zij konden en mochten toen niet tussenkomen. Enkel liefhebben . Maar wat kunnen we nú voor u doen wilden ze weten ...
En dan vroeg ik hen mij te helpen om tot het bewustzijn te komen om te snappen wat er loos met me was, want ik snapte het allemaal niet zo best . Ik was in die tijd ook erg destructief naar mijn eigen lichaam toe . Dat is één van de kenmerken, als de lagere frequenties het over nemen, dan ga je vaak in de vernietiging. Ik was een workaholic . Zonder te luisteren naar de signalen van mijn lichaam, dat ik voortdurend ‘pijn’ deed . Ziek, zonder stem, bronchitis... ik bleef maar doorwerken . Ik had als het ware angst voor vrije tijd . Want dan werd ik geconfronteerd met mijn ongelukkig zijn . Nu weet ik natuurlijk hoe dat kwam . Ik was mezelf niet, zoals dat soms gezegd wordt . En dat was ook létterlijk zo . Ik was niet mezelf . Ik was niet aanwezig in mijn lichaam . Dat was door iets anders overgenomen. En in die tijd liep ik ook rond met hele ‘rare’ gedachten . Vernietiging . Zelfmoord. Mijn eerste zelfmoordpoging was op mijn 12 jaar . Gelukkig heeft mijn broer mij toen ontdekt ... maar ik kan u verzekeren, dat als je écht zelfmoord gaat plegen, dan is er niémand, die dat weet . Je neemt afscheid in alle stilte . En ik had afscheid genomen van iedereen en alles , en alle leven om mij heen , en ik had alle pillen uit de pillenkast van mijn moeder bij elkaar geraapt, en dan heeft mijn broer, die op dat moment niks thuis te zoeken had maar toevallig - niet toevallig natuurlijk – langskwam, mij gevonden . Hij heeft me dan een klap in mijn gezicht gegeven,en gezegd : dat is het niet waard .... en dan is hij beginnen spreken over wat ik allemaal zou missen, als ik er niet meer zou zijn . En zo heeft hij er me eigenlijk doorgetrokken .... en uiteindelijk heeft híj zelfmoord gepleegd op zijn 33ste . En het erge was dat ik al wist dat dit zou gaan gebeuren , maar ik mocht niks zeggen, en zeker niks ondernemen . De vrije keuze ... weet je wel . Alhoewel, hij zat toen ook met een parasiet (= een zwarte entiteit )
Vergeet niet dat wij onze ziel zijn . En gij als ziel, zijt niet in staat om uw lichaam pijn te doen . Gij kunt niet tot in de late uurtjes uitgaan, en uw lichaam volkappen met alcohol en drugs ... dat kunt gij niet . Want gij ( de ziel dus ) houdt van uw lichaam . Gij kunt ook niet oordelen , noch veroordelen, niet pesten of wraakzuchtig zijn... neen ! Dat zijn allemaal die lage frequenties , die dan invloed op u hebben . En dan kunt ge kiezen . Ofwel terug u zelf zijn en in uw lichaam aanwezig zijn , of ge gaat in die vernietiging . Dus al die mensen die ’s nachts aan het vieren, en schransen zijn, op zoek naar een beetje vreugde en plezier, dat ze uiteindelijk na zoveel pintjes al helemaal niet meer kunnen waarnemen ,die zitten allemaal in die lage frequenties, maar kunnen allemaal stuk voor stuk kiezen om eruit te stappen . Aan hen die keuze . En ik heb die keuze gemaakt. Op mijn 30 jaar . Niet meer in de vernietiging te gaan . Maar er ook niet meer tegen vechten tegen die vernietiging , noch oordelen of veroordelen... want dat heb ik ook een tijdje gedaan ... Ik ga er geen angst meer voor hebben ! Ik wil het zwarte leren kennen, en hen duidelijk maken dat ik er niét meer voor kies . En dan kunnen zij ook niks meer . Het ogenblik dat je kiest voor het constructieve, in de eerste plaats voor uzelf, opbouwend, motiverend, liefdevol, creatief met uzelf omgaan , en dus niét veeleisend of demotiverend... als je daarvoor kiest, zullen ze u nog wel eens komen testen , of ge niet toch nog om te vormen zijt . Maar dat heb je dan snel door, en dan gaat het als vanzelf .
En voor de kinderen, die wél iets in hun kast hebben zitten,en onder het bed, en voor het raam... als je angst hebt, uw hart begint harder te kloppen,uw maag trekt samen, en het zweet breekt u uit, denk dan aan iets héél moois, of leuks , iets wat u onmiddellijk vreugde brengt ! En vreugde heeft een heel hoge frequentie. Je kan dat beschouwen als een enorm licht . En daar kan het zwarte niet tegen . En dan moeten ze weg . Dus als je angstig bent, als je iets ziet of voelt, iets waarneemt, als je iets ruikt ( want ze stinken soms verschrikkelijk ) als je ineens een kou voelt, of iets anders onbehaaglijk met het onderliggende gevoel van : ik ben hier niet alleen ... ( want je hoeft ze daarom nog niet te zién, je kan ze ook op andere manieren waarnemen ) ... roep dan onmiddellijk vreugde op. Bij mij als kind was dat frieten !!! Want bij ons als het frieten waren, dan was het feest . En die vreugde kon ik gemakkelijk en snel oproepen in een moment van angst ... en dan gingen ze weg . Maar dat heb ik wel véél te laat ontdekt . Jammer genoeg, want anders had ik als kind niet zo veel angst hoeven te hebben .
|
 |
