Uit : Kinderen Van Nu / Meg Blackburn

 

 

Wat zijn Orbs eigenlijk?

 

Orbs zijn ronde lichtfenomenen die vaak opduiken op foto's en video's. Ze zien eruit als een volmaakt ronde bol van licht die echter vanbinnen niet hol is. Het lijkt of deze lichtbollen zich op eigen kracht voortbewegen en ze worden vaak gezien of gefotografeerd als veelkleurige lichtbollen met allerlei ingewikkelde patronen erin. Over hun bron is men het niet eens, want de bollen komen niet allemaal van dezelfde plek. Een lichtbol is in feite een manier van communiceren die tijd, ruimte, de dimensies en zelfs de ruimte tussen de melkwegstelsels overschrijdt. Sommige mensen zien of voelen ze echt.

 

Volgens de sceptici zijn deze lichtbollen niets anders dan stofdeeltjes in de lucht. Maar niet alle orbs bestaan uit stof. Ik ben in de loop der jaren bij mijn dagelijkse bezigheden herhaaldelijk onderbroken door een stem die ogenschijnlijk uit het niets kwam en die zei dat ik 'mijn fototoestel moest pakken', 'naar buiten moest gaan' of dat ik 'me moest omdraaien', en telkens als ik dat deed, kon ik foto's nemen van orbs! Op veel van die foto's kun je echt zien hoe de lichtbollen zich bewegen, doordat ze een 'staart' of energiespoor achter zich hebben. Op een bepaalde manier zien ze eruit als kleine kometen die het fotografische veld kruisen. De geestenwereld openbaart zich soms in de vorm van een orb of een andere afwijking op een foto. Ik heb foto's van bollen gemaakt op plekken waar het, naar verluidt, 'spookt', en die zijn soms ook op het nieuws vertoond. Ik heb in de loop der jaren veel mensen ontmoet die de lichtbollen echt kunnen oproepen zodat ze op de foto's te zien zijn. Op proeffoto's die zijn genomen vóór die 'oproep' is niets te zien, maar nadat de orbs was gevraagd zich te vertonen, manifesteerden ze zich vrolijk in de fotoserie die daarop volgde. Ik ben altijd gefascineerd geweest door wat die lichtbollen echt betekenen. Per slot van rekening krijgt dit, als je het metafysisch bekijkt, een totaal nieuwe betekenis met een onbeperkt potentieel. Onlangs ben ik erachter gekomen dat dit verschijnsel veel meer is dan een vreemde, merkwaardige afwijking op je foto's: orbs zijn de belichaming van bewustzijn! Kan dat? Ja, dat is echt zo!

 

Ontdekkingsreis

 

Ik kan deze opzienbarende ontdekking het best beschrijven door te vertellen hoe de orbs contact met mij maakten. Wonderlijke ervaringen zijn mij niet vreemd. In het beginstadium van mijn 'ontwaken' traden er, naarmate ik me van mijn eigen energiestelsel meer bewust werd, spectaculaire veranderingen op in de manier waarop ik de werkelijkheid waarnam. Ik werd me sterk bewust van andere werkelijkheidsniveaus. Ik nam iedere morgen ruimschoots de tijd om die nieuwe, wonderbaarlijke ontdekkingen te onderzoeken. Het lukte me om energie te zien en ik leerde gaandeweg hoe ik subtiele energieën kon manipuleren door middel van beweging en muziek. Daarbij werd mijn vermogen om een hogere werkelijkheid waar te nemen steeds groter. Ik merkte dat ik ervaringen had waar niemand om me heen iets mee kon en dat was nogal frustrerend.

 

Elke morgen dat ik met energie werkte vroeg ik hardop om de hulp van iemand in het universum die tot de lichtwereld behoorde en die mij kon of wilde leiden. 'Laat het me zien', zei ik. Toen ik op een ochtend mijn dagelijkse routine afwerkte en weer om leiding vroeg, materialiseerde er zich een stralende Meester. Hij stond in mijn woonkamer - een levend, ongelooflijk helder stralend hologram! Hij was heel lang, droeg een dieprood gewaad en had lang golvend haar. Het licht dat hij uitstraalde was tegelijkertijd intens en heel zacht. Op dat moment veranderde mijn werkelijkheid onherroepelijk in één klap! De Meester liet me zien hoe ik energie kon gebruiken op manieren die nooit bij me op waren gekomen en leerde me uiteindelijk hoe ik energie kon manipuleren om te genezen, om een hogere werkelijkheid zichtbaar te maken. In de loop van de tijd was er een hele reeks Meesters, die me dingen leerden over zulke uiteenlopende zaken als de bouw van het heelal, allerlei takken van wetenschap, genezing, enzovoorts. Ook nu word ik vrijwel steeds door de Meesters geleid. Het lijkt net of ik altijd draadloos online ben, waarbij ik informatie in mijn hoofd krijg over een bepaald onderwerp. Ik weet dat dit vreemd klinkt, maar het is echt zo, en veel van wat zij mij hebben verteld is lang nadat ik die informatie had ontvangen wetenschappelijk aangetoond. Het is een verbazingwekkende reis geweest, waarin ik leerde te vertrouwen, open te staan voor het onverwachte en erop te vertrouwen dat elk moment - wat er ook aan de hand is - volmaakt is. Doe ik dat, dan treden er in mijn leven wonderbaarlijke positieve veranderingen op en word ik gedragen door een kracht die veel groter is dan ikzelf. Dit brengt me in mijn werk over de hele wereld van de ene plek naar de andere, waarbij ik duizenden mensen ontmoet. Van elk van die ontmoetingen leer ik weer iets. Wanneer we besluiten de zogenaamde controle te laten varen en echt te vertrouwen op het moment, gebeuren er de meest vreemde dingen. Je gaat synchroniciteit in je leven ervaren. Obstakels vallen weg en de ene opzienbarende gebeurtenis leidt tot de volgende en dan tot de volgende. Het leven gaat eruitzien als een tot in het oneindige gechoreografeerde dans. Er zijn geen toe-valligheden meer, alleen gelegenheden en kansen.

 

De Meesters geven me vaak wetenschappelijke informatie die me boven de pet gaat. Ik snap meestal wel waar het over gaat, maar het gaat vaak om ingewikkelde zaken waarin ik niet onderlegd ben. Ik leg dat soort informatie vaak neer bij iemand die er wel iets mee kan. Ik heb er vaak grapjes over gemaakt dat iedereen die ik moet ontmoeten uiteindelijk vanzelf bij mij op de stoep staat. De meest wonderbaarlijke mensen met de juiste achtergrond of de juiste connecties verschenen precies op het juiste moment. Had ik bijvoorbeeld informatie nodig over genetica, dan kwam er een geneticus langs. Ze arriveerde en vroeg zich verbaasd af waarom ze eigenlijk naar me toe was gekomen. Daar kwamen we al gauw achter! Tijdens het gesprek vertelde ik iets over de informatie die ik had ontvangen betreffende communicatieve veranderingen binnen de DNA-ketens. Ze stond paf over wat de Meesters me hadden laten zien, want dit was net een week daarvoor door wetenschappers ontdekt. Ik had die informatie toen al zo'n twee tot drie jaar. Het was heel leuk om rnet haar te praten over wat er vervolgens ontdekt zou worden! Mettertijd werden we echt vriendinnen. Een andere keer, toen ik op zoek was naar informatie over bepaalde aspecten van nucleaire energie, dook er een ingenieur op voor een afspraak en kon ik met hem deze informatie uitwisselen. (Later trouwde ik met hem, dus dat was twee vliegen in één klap!) Ruimtevaartdeskundigen, biologen, pathologen, naturopaten, homeopaten, acupuncturisten, filmproducers - je kunt het zo gek niet bedenken, of ze kwamen op het juiste moment naar me toe en dat zullen ze blijven doen omdat ik geloof. Ik sta open voor hogere werkelijkheden.

 

Ik heb de afgelopen jaren op allerlei manieren informatie ontvangen over de Kinderen van nu. Ik heb met heel veel kinderen en hun families gewerkt en heb gemerkt dat al die informatie met elkaar samenhangt. Dit is door de kinderen zelf bevestigd. Met name het afgelopen jaar heeft heel veel nieuwe ontdekkingen en ervaringen gebracht en daar waren dingen bij die ik toen nog niet begreep, maar nu wel. James Twyman leverde een grote bijdrage aan onze wereld toen hij ontdekte dat de Indigokinderen op paranormale wijze langs rasterlijnen in het heelal communiceren. Ze communiceren waar en wanneer dan ook met elkaar en met anderen die op deze manier zijn 'afgestemd'. Twyman heeft veel van de kinderen die op die manier met hem aan de praat waren geraakt ontmoet en heeft het ongelooflijke klaargespeeld door dit uiterst reële verschijnsel aan de wereld te openbaren. Zo communiceren sommige Kinderen van nu op een andere manier, die weliswaar buitengewoon maar toch werkelijk is. Ik kwam tot die doorbraak door een opmerkelijke reeks gebeurtenissen.

 

In de zomer van 2005 zei ik toe aanwezig te zullen zijn op een congres in Spokane, Washington. Ik ben daar jaren achtereen geweest en dan kijkt het publiek meestal uit naar mijn betoog over bepaalde onderwerpen die in de workshops ter sprake zullen komen. Maanden daarvoor hadden de Meesters me op een bepaald moment al gezegd dat ik over de kinderen moest praten. Ik voelde daar eigenlijk weinig voor, want ik zie mezelf tenslotte niet als een autoriteit op het gebied van kinderen. Ik had met allerlei gezinnen gewerkt, maar had voor mijn gevoel niet genoeg solide of bewijsbare informatie om een goede voordracht in het openbaar te houden. De Meesters waren echter meedogenloos. Ik hoorde telkens opnieuw in mijn hoofd: 'Spreek over de kinderen.' Ze hielden niet op. (Als de Meesters willen dat ik iets doe, gaan ze door tot ik toegeef. Dat is bij tijd en wijle heel vervelend. Ik heb geleerd dat ik er, als ze zo vasthoudend zijn, maar beter aandacht kan besteden, ook al gaat wat ze zeggen mijn verstand op dat moment te boven.) Als de Meesters me zo onder druk zetten, vindt er in mijn leven meestal een doorbraak naar een hoger niveau plaats. Ik krijg dan meer inzichten, nieuwe ideeën, zie grotere verbanden en nieuwe wegen die ik kan volgen - in feite allemaal positieve zaken. Het heeft geen enkele zin me ertegen te verzetten, want ik merk dat ik uiteindelijk toch precies doe wat zij willen. En dat is altijd perfect!

 

 

Mijn lezing over de kinderen was aangekondigd en werd over het algemeen heel goed ontvangen, zowel wat betreft het aantal deelnemers als door de mensen die ernaar toe kwamen om hun verhalen met me te delen. Er kwamen ontzettend veel mensen naar mijn stand en ze hielden me in de gangpaden staande met hun verhalen, hun vragen en hun bezorgdheid over bepaalde kinderen. Toen tot me doordrong hoeveel mensen behoefte hadden aan informatie over de Kinderen van nu, besefte ik wat de Meesters hiermee voorhadden.

 

De ochtend vóór mijn lezing hield er een vrouw, Julie, bij mijn stand halt om met me te praten. Ze had een fotoalbum bij zich, dat ze me heel graag wilde laten zien. Ze begon me haar verhaal te vertellen. Ze woonde in een kleine gemeenschap in Montana en was verpleegster en had in medisch opzicht een sterke intuïtie. Net zoals dat bij mij het geval was, werd Julie regelmatig geraadpleegd door artsen, advocaten en andere deskundigen, kinderen en gezinnen over haar werk met bepaalde soorten kinderen. Julie had net als ik geweldige verhalen over de kinderen met wie ze werkte en hoe ze hen had gevonden - of liever hoe zij haar hadden gevonden! Julie 'kreeg boodschappen'. (Nou, daar kan ik van meepraten!) Ze hoorde zomaar opeens stemmen die zeiden: 'Stap in de auto en ga op pad.' Dat deed ze terwijl ze er geen flauw idee van had waar ze naartoe ging. Als Julie haar bestemming bereikte, werd haar 'verteld' dat ze op de juiste plek was beland en dan liep ze naar de voordeur en klopte aan. Als er iemand aan de deur kwam, vroeg ze recht op de man af: 'Is er hier een kind?' En dat was er altijd! De kinderen riepen Julie telepathisch.

 

Meestal waren de kinderen die Julie riepen lichamelijk zwaar gehandicapt. Ze konden niet praten en sommigen konden zelfs niet horen of zien en dus konden ze alleen maar telepathisch communiceren. Met andere woorden, ze reikten met hun bewustzijn uit in stilzwijgende communicatie. Toen ze eens bij een bepaald huis kwam, vertelde een jongetje haar meteen bij aankomst heel vrolijk - telepathisch en in gebarentaal - alles over haar dag tot aan het moment waarop ze was gearriveerd om hem op te zoeken. Hij wist tot in de details alles wat ze die dag had gedaan, ervaren en gevoeld. Tijdens die bezoeken kwam Julie er vaak achter dat een kind op het punt stond in een instelling geplaatst te worden omdat het ernstig gehandicapt was en omdat de grote zorg die het nodig had voor zijn/haar welzijn thuis niet geboden kon worden. Dan vroeg Julie de familie of verzorgers of zij met het kind mocht werken en meestal was het antwoord bevestigend, omdat de families ten einde raad waren.

 

Op dat punt gekomen, deed Julie haar fotoalbum open en liet me foto's van de kinderen zien. Ze zagen er voor het merendeel heel gewoon uit. Het waren de vreemde verschijnselen op de foto's die meteen mijn aandacht trokken. Als de kinderen werden gefotografeerd, vertoonden ze energievelden in bepaalde vormen. De foto's vertoonden gekleurde lichtbollen, die vaak gevuld waren met geometrische patronen. Toen Julie voor het eerst de afwijkingen op haar foto's ontdekte, vroeg ze zich af of de lichtbollen het gevolg waren van problemen met de camera. Ze kreeg echter al snel het gevoel dat er iets veel belangrijkers aan de hand was en dus begon ze met allerlei soorten camera's te experimenteren. Ze probeerde digitale, 35mtn en weggooicamera's, en het resultaat was altijd hetzelfde: lichtbollen met geometrische figuren in levendige kleuren. Maar deze foto's waren veel ingewikkelder dan de 'gangbare' foto's van orbs of lichtbollen. Toen ze de kinderen vroeg naar wat er op de foto's stond, zeiden ze dat ze die verschijnselen doelbewust in het leven riepen! Het kwam erop neer dat de orbs doelgerichte projecties van bewustzijn zijn. Toen ik dat hoorde, werd ik heel opgewon-den. Ik had dat idee al jaren, maar had tot op dat moment mijn theorie niet kunnen bewijzen.

 

Elke foto liet duidelijk te onderscheiden lichtbollen zien die voor het kind op de foto uniek waren. Het deed er niet toe wanneer of waar de foto was genomen. Elke lichtbol was in zijn gecompliceerdheid een identificeerbare, energetische weergave van dat kind, en de lichtverschijnselen waren door haar hele fotoverzameling heen consistent. Ze herhaalden zich op foto's die op verschillende plekken waren genomen terwijl de kinderen en hun verzorgers aan allerlei activiteiten deelnamen. De kinderen brachten doelbewust hun energetische signatuur tot uitdrukking. Maar daar bleef het niet bij. Na die eerste foto's gingen Julie en haar vrienden door met experimenteren. Op een dag namen ze twee van de jongens (van wie ze wisten dat ze telepathisch met elkaar communiceerden) mee naar verschillende sportevenementen aan weerskanten van de stad. Er werden op hetzelfde moment foto's genomen van beide jongens, elk op hun eigen locatie. De foto's van beide kinderen lieten precies dezelfde verzameling lichtbollen zien met identieke, ingewikkelde ontwerpen aan de binnenkant. De jongens hadden hun energievelden met elkaar versmolten om iets tot uitdrukking te brengen in beeldvorm. Dit kon geen toeval zijn. Ik moet toegeven dat ik diep onder de indruk was. Ik vroeg Julie of ze de foto's tijdens mijn voordracht wilde laten zien, want dit was volgens mij een waardevolle toevoeging aan het raadsel van de Nieuwe kinderen. Ik wist dat er nog veel meer achter zat, maar daar kon ik op dat moment niet de vinger op leggen.

 

Toen ik de volgende ochtend wakker werd, voelde ik me een beetje vreemd. Terwijl ik bezig was me aan te kleden, voelde ik me letterlijk uit mijn evenwicht en merkte ik dat ik, zonder dat ik daar iets aan kon, enigszins naar rechts overhelde. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde na te gaan waar die onevenwichtigheid vandaan kwam. Ik checkte mijn energievelden en wat ik toen vond was een grote verrassing: er bevond zich een heldere blauwgroene lichtbol in mijn energieveld, aan de rechterkant van mijn lichaam, vlak onder mijn schouder. Hij was qua energie zo intens dat hij zwaar aanvoel-de ten opzichte van mijn eigen energieveld. Ik had er geen idee van wat dat betekende, maar daar zou ik weldra achter komen.

 

Aan het eind van de dag bevonden er zich vier lichtbollen in mijn energieveld, allemaal aan mijn rechterkant en allemaal anders van kleur. De ene was bleek blauwgroen, de tweede bijna zalmkleurig, de derde goudkleurig en de vierde zachtgroen. Ik kon letterlijk niet meer rechtop staan door het energetische gewicht van die lichtbollen. Onnodig te zeggen, dat dit een beetje griezelig was. Maar omdat ik wel enige ervaring heb met onbekende verschijnselen, trok ik me er verder niet veel van aan.

 

Ik had het die dag op het congres heel druk, maar telkens als ik daar de kans voor kreeg 'controleerde' ik mezelf. De lichtbollen bleven de hele dag bij me en ik begon al gewend te raken aan de intensiteit van de extra energie in mijn energieveld. Langzaam maar zeker ging ik meer rechtop staan. Toen ik Julie die dag even zag, vertelde ik haar wat er aan de hand was. Ze lachte en zei dat ik was 'ingewijd'. Kennelijk worden veel mensen zich na het zien van de foto's van de kinderen meer bewust van de orbs. Dat was de enige verklaring die ze ervoor kon geven. Hoewel ik graag met Julie had doorgepraat, heb ik haar nooit weergezien. Ik wist dat het om veel meer ging dan gewoon bewustzijn. Ik was gefascineerd en geïntrigeerd en dus was ik op mijn hoede en wachtte af.

 

Ik vloog van Spokane naar Sedona, Arizona om voordrachten te houden op een weekendconferentie. Ik had een paar dagen om bij te komen vóór de conferentie begon en omdat ik was aangekomen vóór de andere deelnemers, kreeg ik de tijd die ik zozeer voor mezelf nodig had. Gedurende die twee dagen kwamen er in mijn bewustzijn steeds meer lichtbollen, die zich aan mijn energieveld hechtten. Omdat dit nieuw voor me was, duurde het even vóór tot me doordrong dat ik me ervoor moest openstellen. Toen ik dat deed, drong tot me door dat ik geestelijke lifters had opgepikt.

 

Elke lichtbol had het bewustzijn van een kind bij zich. En ze praatten met me. O, mijn God. Dit was weer zo'n moment in mijn leven waarop ik ervan overtuigd was dat alles wat ik meende te weten op zijn kop werd gezet. Net als die keer dat de Meesters voor het eerst verschenen, deed ik een zelfonderzoek. Was ik gek aan het worden? Absoluut niet! Dit was echt. Ik moet toegeven dat ik volkomen overdonderd was door de implicaties hiervan. Ook al ben ik gewend aan vreemde dingen, dit was toch volslagen nieuw voor me. En dus dacht ik, wat kan het mij ook schelen, en ik begon heel voorzichtig telepathisch met de kinderen te communiceren. Het was een heel gek gevoel om daar in Arizona in mijn eentje te zitten praten tegen mijn energieveld totdat ze terug begonnen te praten.

 

Er begonnen toen wonderbaarlijke dingen te gebeuren. Niet alleen verzamelde het bewustzijn van verschillende kinderen zich in mijn energieveld, er schaarden zich ook voortdurend gewone kinderen om me heen. Op elke vlucht gedurende de rest van de zomer -en dat waren er nogal wat - was ik vaak omringd door kinderen van alle leeftijden. Ik werd overspoeld door hele schoolklassen, school-orkesten, sportclubs en allerlei andere groepen, die allemaal om de een of andere reden op reis waren. Dat gold ook voor de luchthavens en restaurants en vrijwel alle openbare plekken waar ik me bevond. Dit was geen toeval meer. In die tijd merkte ik ook dat ik met die kinderen diepgaande gesprekken voerde over een aantal onderwerpen. Voor mij was dat allemaal pure magie - en ik wist dat er nog veel meer zou volgen!

 

Aan het begin van het jaar 2006 kreeg ik het idee voor een documentaire over de Kinderen van nu, die gebaseerd moest zijn op dit boek. Ik wilde iets laten zien van de schitterende boodschappen die deze bijzondere kinderen aan ons geven. Vlak vóór ik vertrok voor de zomertour, ontmoette ik Michael Shea, die een film aan het maken was over wat er gebeurt tussen onze verschillende levens in. Omdat ik een goed ontwikkeld zintuiglijk multidimensionaal bewustzijn heb, had Michael me ingehuurd als persoonlijk adviseur voor de speciale effecten in de film. Michael en ik voerden een lang telefoongesprek terwijl ik in Sedona zat. We waren bezig met de voorbereidingen voor de film. Tijdens dat gesprek vertelde ik Michael over de lichtbollen die toen met mij praatten en over mijn plan om daar een film over te maken. Michael was razend enthou-siast toen ik hem over mijn ervaringen vertelde. Hij vroeg: 'Waarom verwerk je jou film niet in die van mij?' Een nieuw gezichtspunt! Ik wilde mensen echt laten zien wat er voorbij de illusie van het dagelijks leven ligt en wilde ook dat ze zagen hoe deze fragiele en uitzonderlijke kinderen niet alles krijgen wat ze nodig hebben. En nu kreeg ik opeens de kans om dat allemaal te doen! Om een lang verhaal kort te maken, ik zou samen met Michael het scenario schrijven. Er is zelfs een vervolg gepland.

 

Niet alleen beïnvloeden de kinderen mijn leven, ze helpen ons ook met het script. Toen ik de telefoon had neergelegd, begon ik een telepathisch gesprek met de lichtbollen, de kinderen die om me heen hingen. Natuurlijk hadden ze gehoord wat er net in dat telefoongesprek met Michael was gebeurd. Ik vroeg hun of ze me wilden hel-pen met het script. (Het was nooit bij me opgekomen dat dit juist een van de redenen was waarom ze waren verschenen!) Later toen ik voor mijn computer zat, vertelde ik de lichtbollen dat het een fantastische tijd was om te praten omdat ik hun nu mijn volle aandacht kon schenken en hun boodschappen kon intypen zodat ik die niet zou vergeten. Ik wilde al hun boodschappen opschrijven. Ik vroeg de lichtbollen, de kinderen, wat zij wilden dat ik in mijn boek zette en wat zij in de film wilden laten zien. Dat begonnen ze me te vertellen, waarbij ze hun filosofieën en observaties van deze wereld en van andere werelden met me deelden. Ze lieten me ook allerlei wonderlijke taferelen zien die we later in het script verwerkten. Hierbij enkele van de dingen die ze te zeggen hadden.

 

 

Over het leven op aarde

 

Ik herinner me hoe het was vóór ik hier kwam. ledereen sprak de waarheid en niemand had ooit pijn of verdriet. Niets op aarde is zo belangrijk al.s iedereen denkt. Dat zijn allemaal kleine dingen. De eeuwigheid is het enige wat echt telt. Hoe kan het toch dat mensen zich niet herinneren dat alles eens volmaakt was? Dat is het nog steeds, weet je.

 

Over relaties

 

Ik wou dat de mensen konden zien wat ze elkaar aandoen. Dan zonden ze misschien leren beter met elkaar om te gaan. Liefdevol zijn is heel iets anders dan erover te denken. Zoveel mensen lijken ongelukkig. Dat komt doordat ze zich niet herinneren wie ze werkelijk zijn...

 

Over tijd

 

Sta hier eens bij stil. Wat als gisteren nu was en morgen ook? zou dat niet betekenen dat het altijd nu is? Nou, dat is ook zo.

 

Over de vrijheid van het zelf

 

Gisternacht dacht ik dat ik droomde ik dat ik kon vliegen en toen merkte ik dat ik helemaal niet droomde. Ik kon echt vliegen.

 

Als je werkelijkheid zo ingrijpend verandert, kun je maar beter je onderscheidingsvermogen gebruiken en jezelf wat ik een 'reality check' noem geven. Ik doe dat heel vaak, want mijn werkelijkheid verandert om de haverklap! Ik heb mijn orb-vriendjes dus verteld dat hun lichtbollen geweldig waren en dat ik hen - als ze hier ten-minste waren - ook heel graag in levende lijve zou ontmoeten. Ik had er geen flauw idee van wat er vervolgens zou gebeuren!

 

William

 

Vlak nadat ik de kinderen die met de lichtbollen verbonden waren had gevraagd of ik hen kon ontmoeten, had ik een afspraak voor een reading met een nieuwe cliënt die ik nooit eerder had gezien. Mensen maken vaak een afspraak met me per e-mail naar aanleiding van mijn maandelijkse nieuwsbrief. Meestal hebben we daarvóór geen persoonlijk of telefonisch contact gehad. Op de afgesproken tijd ging de telefoon en er kwam een vrouw aan de lijn. Ze begon ons gesprek met zich te verontschuldigen. De sessie was eigenlijk niet voor haarzelf maar voor haar zoon van elf, die niet kan praten en nog veel meer lichamelijke problemen had. Hij had om de afspraak gevraagd.

 

Toen ze me over William begon te vertellen, begonnen de orbs in mijn energieveld te kwetteren. Ze waren vreselijk opgewonden en ik schoot onwillekeurig in de lach. 'Ik vraag me af', zei ik zonder nadere uitleg tegen zijn moeder 'of William een van de kinderen is die met me praat.' Toen begon zij ook te lachen. Ze zei dat zij zich had afgevraagd of ik daar iets over zou zeggen omdat haar zoon haar had verteld dat hij en ik al een tijdje contact hadden. WAUW. Tja, ik had hier zelf om gevraagd. Met die afspraak begon een fascinerende en vertederende relatie tussen William, zijn moeder en mij die tot op de dag van vandaag voortduurt.

 

Na onze sessie had ik de tegenwoordigheid van geest om de orbs die nog steeds in mijn veld rondhingen te vragen: 'Wie van jullie is William?' Hij maakte zich kenbaar als de licht zalmkleurige lichtbol vlak boven mijn hoofd. Het leven was al weer een tikkeltje vreemder geworden, maar tegelijkertijd viel alles eindelijk op zijn plaats. Sinds deze gedenkwaardige ontmoeting hebben William en ik samen een paar heel bijzondere momenten gehad. Ik deelde aanvankelijk het verschijnsel van de lichtbollen alleen met een paar zorgvuldig uitgekozen mensen en ik had dat nog niet gedaan of zij begonnen het ook te ervaren.

 

Dillon

 

Er werd een beroep gedaan op mijn vriendin Pam, een paranormaal begaafde vrouw, genezeres en sjamaan, om te werken met een jongen die heel ziek was geworden nadat de orkaan Katrina de Golfkust had geteisterd. Ik zal hem 'Dillon' noemen. Dillon werd heel ziek toen hij na de ramp naar zijn totaal verwoeste buurt terugkeerde. Hij en een stel familieleden gingen naar het gebied terug om te helpen en te zien hoe hun huis erbij stond. Het bleek volledig verwoest te zijn. Tijdens de tocht door besmet vloedwater kwam het gezin de ene verschrikking na de andere tegen - overal dreven lijken rond! Zo'n week daarna werd Dillon heel ziek. Hij kreeg hoge koorts -meer dan veertig graden Celsius - en belandde al gauw in het ziekenhuis. Toen hij maar achteruit bleef gaan en men met de gewone medische tests de oorzaak van de aandoening niet konden vinden, nam een van zijn onderwijzers contact op met Pam. Dillon was vóór de storm een heel gezond kind geweest en zijn ziekte was de mensen die probeerden voor hem te zorgen een levensgroot raadsel. Hij raakte al gauw in coma en je kon niet meer op de gangbare manier met hem communiceren.

 

Pam praatte telepathisch met Dillon en hij praatte terug. (Tot dat moment had ik alleen tegen Pam gezegd dat ik orbs in mijn energie-veld had, maar ik had haar niet gezegd wie of wat ze waren.) Pam werd zich ook bewust van orbs in haar energieveld, vlak voor haar voorhoofd. Toen Dillon met Pam begon te praten, vroeg ze hem intuïtief of hij een van de vier orbs was die ze voelde. Uiteraard! Toen Pam Dillon vroeg hoe ze communiceerden, vertelde hij haar dat je er als je vanuit je hart communiceert, ook in toestemt communicatie te ontvangen. In principe openen we door via liefde te com-municeren alle deuren die zich, als ze gesloten zijn, tegen ons intuïtieve zelf verzetten. Dillon legde uit dat de enige reden dat kinderen in staat zijn op die manier te reizen en te communiceren is dat zij nog een bepaald niveau van zuiverheid bezitten. Ze zijn onschuldig en hebben, anders dan de meeste volwassenen, nog geen verdedigingsmuren opgetrokken. Dillon legde uit dat hun bewustzijn door in de vorm van een orb te bewegen veilig en zonder te verdwalen zelfs de kleinste paadjes in de schepping kan bewandelen.

 

Dillon zei dat hij zich in zijn lichaam heel ongemakkelijk voelde omdat het niet uitzette en samentrok zoals het dat deed in zijn natuurlijke staat als energielichaam vóór hij naar de aarde kwam. Hij vertelde Pam dat naar de aarde komen altijd een keuze is en dat je kunt kiezen of je dit al dan niet wilt ervaren. Dillon zei dat hij ervoor had gekozen zijn aardse ervaring niet voort te zetten omdat zijn leerproces niet zo snel verliep als hij wel zou willen en omdat hij liever 'van daaruit' wilde leren.

 

Als een genezer emotioneel bij een cliënt betrokken raakt, kan dat leiden tot ongewenste resultaten. Diepgevoeld mededogen is één ding, maar die emotionele lijn overschrijden maakt de genezer uitermate kwetsbaar en kan zelfs de zuiverheid van de genezing aantasten. Als je met kinderen werkt, is het soms heel moeilijk om neutraal te blijven. Pam was al heel snel aan Dillon gehecht geraakt, ook al wist ze als deskundige dat dit niet zo'n goed idee was. Omdat ze zich hier zorgen over maakte, vroeg ze Dillon waarom het haar niet lukte een emotionele band met hem te vermijden. Zijn uitleg was voor Pam een prachtige les. 'Tot nu toe', zo zei Dillon, 'begreep je de omvang van het werk dat je doet niet. Je schept een intellectuele band en dat is niet de waarheid. Je moet de behoefte aan resultaten loslaten. Authentieke gevoelens komen voort uit het hart. Nu leer je het verschil.'

 

Dillon kwam niet meer bij bewustzijn en overleed niet lang daarna. Hij sprak met Pam tijdens zijn overgang. Toen Pam hem naar zijn vertrek vroeg, zei Dillon: 'De invloed van het huidige collectieve bewustzijn van de mensen op aarde druist tegen de wetten van het heelal, van de hele schepping, in. Het collectieve bewustzijn heelt een emotionele basis. Emoties hebben niets van doen met scheppen of vernietigen, tenzij je je intenties voedt met passie om de werkelijkheid te manifesteren. Een goed voorbeeld daarvan is bidden. Als je bidt met je hele hart en ziel dan worden je gebeden verhoord. Dat is eigenlijk geen emotie. Dat is scheppen vanuit zuivere liefde. Je kunt met emoties de energie van de hogere vibratie niet vasthouden omdat je je niet in de waarheid bevindt. Alles wat werelds is, moet toe naar een plek waar geluk heerst. Je moet je god-delijkheid beoefenen net zoals je je lichaam oefent.'

 

Pam was helemaal ondersteboven. Ze zei tegen Dillon: 'Wat ben jij wijs ! Hij antwoordde: 'Je hebt een bewustzijnsniveau in je dat de emoties te boven gaat en dat berust op lichtfrequenties, maar daar ga je aan voorbij door wat je leert. Je moet evenwichtiger worden. Zo kun je jouw uitstraling veranderen die zijn oorsprong vindt in de pijnappelklier, die het begin vormt van de rivier des levens.'

 

Pam vroeg: 'Waarom ik, terwijl er zoveel anderen waren met wie je had kunnen praten?' Dillon antwoordde: 'Pam, toen je probeerde te begrijpen wat je overkwam, riep je het universum aan. Je dacht dat je God aanriep, maar wij zijn allemaal God. Velen van jullie kunnen ons nu horen. Jullie moeten luisteren, want wij kunnen jullie helpen. De mensen die in jullie wereld bezig zijn te ontwaken, beginnen zich te herinneren wie ze zijn, ze hoeven het zich alleen maar te herinneren. Stop met je zelfmedelijden en treur niet om mij, wees blij om mij! Help mijn ouders. Zij hebben jou nu nodig. Kijk rechtstreeks naar de orbs die je bezoeken. Je communicatie met hen begint in jouw hersenen. Je hebt je voor hen opengesteld. Dit is geen DNA-verandering. Jouw energetische handtekening klinkt als een klaroenstoot dwars door het hele universum. Ik heb door op deze manier te vertrekken de bewuste keuze gemaakt om een hele gemeenschap door mijn ziekte en heengaan te beïnvloeden. Levens ondergaan voorgoed een verandering en iedereen die erbij betrokken was heeft nu de keus wat hij/zij daarmee wil doen. Dit heeft niet alleen invloed op mijn familie, het heeft invloed op vrienden, buren, op de hele gemeenschap. Kijk maar eens hoezeer het feit dat je mij hebt ontmoet jou beïnvloed heeft.

 

Langzaam vervaagde de communicatie met Dillon toen hij nog verder wegging, terug naar waar hij wilde zijn - en toen was hij verdwenen.

 

Nu steeds meer kinderen contact maken met mij en met mensen die hen kunnen horen, merken we allemaal dat dit eigenlijk heel gemakkelijk gaat. Het is als een gedachte de wereld in sturen en op antwoord wachten, en dat komt vrijwel altijd meteen. Deze kinderen spreiden een verbazingwekkend bewustzijn ten toon. Het is alsof ze overal en aldoor met alles in harmonie zijn. Nieuwe orbs komen en gaan en sommige blijven bij ons. Ze zijn erop gespitst een stem te geven aan wat ze te zeggen hebben. Veel van deze kinderen hebben tot uitdrukking gebracht dat hun enige levensdoel is ons te herinneren aan de liefde, aan wie we zijn en aan het feit dat mens zijn veel meer is dan onze menselijkheid.

 

Uit : Kinderen Van Nu / Children of now / Meg Blackburn Losey ISBN 978.90.8840.0018

 

Over Indigokinderen, Kristalkinderen, sterrekinderen, engelen op aarde Nieuwe evolutionaire ontwikkelingen

 

 

Door ons bewustzijn erop uit te sturen in een volmaakt geometrische vorm worden we onbegrensd in de ruimte en niet belemmerd door de tijd. Als we zo werken binnen het bestel waaruit alles is voortgekomen, kan er niets misgaan.

 

DE SALAMANDERORB