Ik zou u graag een stukje uit het relaas laten lezen , dat ik 2 jaar geleden doorgestuurd kreeg van een man, die al heel zijn leven lang, bij alle wezens de aura’s ziet . Dus zowel bij mensen als dieren, als planten . Een bos moet naar het schijnt prachtig zijn . Bij mensen is dat iets minder . Maar het overkwam hem ook dikwijls dat de emoties van anderen bij hem naar binnen kwamen . Regelmatig , als kind al, hoorde hij stemmen die zijn naam riepen . Zijn naam was Peter, en hij had van engelen een opleiding gekregen om net overleden kinderen , naar het licht te brengen . Hij had me daar ooit over verteld, en ik had hem gevraagd zijn relaas neer te schrijven .

Dit is zijn verhaal . En op een site als deze , van uitzonderlijke waarde .

Het was al laat. Iedereen was al naar bed .

De avonden waren voor mij een ideaal moment om even tot rust te komen. Maar toen ik vanuit de badkamer keek in de richting van de leefruimte dacht ik mijn dochtertje van 4 te zien zitten…Op het moment, dat ik haar wou vragen wat ze zo laat nog beneden deed, draaide ze haar hoofd naar mij. Ik zag een vreemd kind met halflang bruinblond haar. Ze keek recht in mijn ogen.

Het beeld van haar lichaam fade zacht weg , naar beneden toe. Er waren geen voeten te zien, maar haar gezicht straalde .

Ik wist al van de engelen dat de kinderzielen die ik zou begeleiden meestal nog niet beseften dat ze het leven gingen inruilen voor de andere zijde. Mijn taak bestond er juist in, om een overgang voor hen te zijn . Maar…. hoe leg je aan zo’n aards kindje uit wat er aan de hand is? Al snel kwam ik tot een gesprek met het kind. Haar naam was Inge. Ze was pas 8 jaar geworden.

Om het ijs te breken vroeg ik haar wie die dame was die buiten aan de terrasdeur stond. Ik wist natuurlijk wel wie ze was, het was één van de engelen die me eerder had opgeleid. Ze zei: die mevrouw heeft mijn pijn weggenomen en heeft me gezegd dat ze me zou brengen naar een meneer die in de hemel is geweest…

Het kwam allemaal zo onrealistisch over. Alhoewel ….Ergens op deze wereld waren ouders pas hun kind verloren. En dat kind had vreemd genoeg enorm veel vertrouwen in mijn persoon. Zoveel vertrouwen had ik op dat moment niet verwacht, toch niet van een kind dat mij totaal vreemd was. Ik vroeg haar : Herinner jij je nog wat er gebeurd is vóór de dame jou heeft geholpen? Ze vertelde dat ze droomde dat haar papa haar had gezegd voorzichtig te zijn op de fiets;” ik droomde dat ik met mijn fiets gevallen was. Toen ik wakker werd stond die dame recht voor me en het was heel stil…”

Ik besefte dat ze haar dood gevonden had in het verkeer. Ik stelde haar voor een grote wandeling te maken. Ze mocht tijdens die wandeling zo veel vertellen als ze wou.

En dan kwam plots voor mezelf het eerste grote magische moment. Een moment waar ik nu nog steeds koude rillingen van krijg als ik er aan terugdenk. Ik reikte mijn hand naar de hare. Ik reikte mijn hand naar een zieltje in de overgang. Ik voelde plots een enorme energie door me heen stromen. Een kracht die elkeen wel eens voelt als hij een enorme overwinning heeft behaalt. Er vertrok een enorme pijn vanuit mijn voeten naar mijn hoofd… en ineens.. wandelde ik samen met kleine Inge en de vreemde Dame op een ongedefinieerd pad .

Elke stap die ik verder zette ont-aardde me meer en meer. Alhoewel ik heel goed besefte dat het enkel een deel van mijn ziel was dat meeging, voelde het toch veel sterker aan dan in een droom. Vooral het feit dat ik me steeds lichter ging voelen gaf me de indruk dat ik bewust wist, waarmee ik bezig was. Ik besefte dat ik iets zeer bijzonders meemaakte.

Het pad waarop we wandelden leek omgeven door vreemde zielen. Ze waren soms wazig en gehuld in een helder maar zéér zacht licht. Inge vertelde maar en vertelde maar . Haar gedachten werden geprojecteerd op het zachte licht in oneindige verten. Het leek alsof we ons bewogen door een tunnel van filmbeelden. Maar dan veel zachter en verfijnder. Op een bepaalt moment stopte Inge plots met praten. Ze stond met haar open mond te gapen naar een oudere man…. Opa! Zei ze…. Opa, ben je teruggekomen.

Wat er toen gebeurde was een moment van intense vreugde. Plots, hoe klein het kind ook was, riep ze blij: ik ga naar de hemel en opa gaat met mij mee! Ik wist niet goed of ik dat nu een spijtig of een fijn gevoel moest vinden. Ik voelde mij eigenlijk gelijk een idioot die ze gebombardeerd hadden tot hemelkenner maar die niet wist hoe het draaide of keerde in die hemel.Vanaf dat moment liep ik samen met de vreemde dame achter de opa en kleine Inge aan.Terwijl er rondom rond alweer een oase ontstond van beelden uit het leven van kleine Inge. Ik zag een slagroomtaart en een fiets met daaraan roze ballonnen. Ik zag hoe ze samen met haar schoolmeester en haar klasgenootjes wandelde aan het strand. Ik zag veel vreugde waardoor ik begon te beseffen dat dit kind, in haar korte leven, veel liefde en geluk had gekregen.

Na een relatief lange maar niet vermoeiende tocht zagen we in de verte een fel zacht licht. Hoe meer we dat licht naderden, hoe vager de “videotunnel”werd …. en er verschenen meer en meer vreemde schimmen. Ik voelde me onwennig. Het werd plots ook zo “definitief” voor het kleine meisje. De schimmen werden stilaan ook personen met een gezicht . Ik was trots op dit kind, ik kon er nog veel van leren. De schimmen stonden aan de zijlijn van het lichtend pad. Het helder zachte licht was nu overal verspreid. Ik kon alleen nog de contouren van gezichten zien.

De opa van kleine Inge nam het woord: “Van hier ga ik alleen met Inge verder”. Inge keek haar opa recht in zijn gelaat. Ik keek naar de Dame , die me teken deed, afscheid te nemen. Ik gaf kleine Inge een zachte zoen op haar voorhoofd en knikte vol respect naar haar Opa. Ze zei ,dat ze blij was dat ik was meegegaan. De levendige blik in haar ogen deden me twijfelen over de “doodsheid” van dit kind. Maar het was de uitstraling van haar ziel die me omarmde. We keken elkaar nog even na tot dat kleine Inge en haar Opa volledig verdwenen in het zachte licht.

Ik wist niet of ik op dat moment blij of verdrietig moest zijn. Het leek allemaal toch zo perfect….. zo perfect ...