Crazy Codde, Psycho Polle,... De meest besproken tv-figuur van de  week was ex VRT-omroeper Paul Codde (56). In ‘Stanley’s Route’ op VT4  danste hij maandagavond als een aapje tussen een groepje  zwarten, ging hij naaktbaden in het Victoriameer terwijl de  plaatselijke moeders de ogen bedekten van hun zwarte bloedjes en  maakte hij ook nog een lolletje van een lokale eredienst. Coddes  collega’s waren onverbiddelijk, hij vloog als eerste uit de  expeditie. «Onterecht», liet hij na de eerste tranenvloed optekenen.  En dat vindt hij nu nog altijd. «In het leven heb je maar twee  gevoelens, liefde en angst. Ik heb me door de liefde laten leiden, de  anderen door angst. Ik kan dat alleen maar betreuren .»

DIETERT BERNAERS

De gewraakte Stanley bevindt zich op de vreemdste plek waar ik ooit  iemand heb geïnterviewd.  Hij zit in lotushouding op een matras die  de helft van zijn mobilhome inneemt. Het voertuig staat op een  troosteloze parkeerplaats in Boortmeerbeek, vlak naast de  opnamestudio waar Codde morgenvroeg om 7 uur aan de schminktafel  verwacht wordt. Hij zal er enkele scènes opnemen voor ‘Sara’, een  nieuwe VTM-reeks waarin hij een nichterige couturier gestalte geeft.  Het is pikkedonker, het miezert en het is muisstil. Gezéllig!

«Lach maar, het is superpraktisch. Ik heb hier alles. Een oven, een  wc, een douche,... En bovendien ben ik hier op mijn gemak. Ik woon in  Brasschaat, als ik morgenvroeg door de file tot hier moet komen, doe  ik er misschien twee uur over en moet ik de hele crew laten wachten  omdat ik geen meter vooruit geraak.»

Het is aardedonker, het dichtstbijzijnde huis is een eind verderop.  Ik vind het maar creepy, Paul.
«Maar néé! Ik slaap hier zalig. Dikwijls zelfs beter dan thuis.  Vroeger ging ik met de aanhangwagen op reis naar Italië. Dan bond ik  die vast aan een boom en liet ik vanuit de laagste tak een muggennet  naar beneden. Daaronder sliep ik, héérlijk. In ‘Stanley’s Route’ heb  ik ook in open lucht geslapen. Het leukste wat er is. Zeker als er ‘s  nachts zo’n zwarte jongen op je schouder tikt en je zijn witte tanden in de  duisternis ziet oplichten en jou met z’n hand op het hart iets toevertrouwd in ’t Swahili .   Fantastisch!»

Die negers vonden jou een vreemde vogel. Ze noemden je een ‘tovenaar’  en dat was allesbehalve een compliment. ‘Als het er een van ons was,  verzopen we ‘m in ‘t meer’, zei iemand.
«Dat waren geen echte zwarten . Die zaten vijfhonderd  meter verderop en gingen ook naakt in het meer. Vandaar dat ik me van geen  kwaad bewust was. Maar dat vertellen de programmamakers natuurlijk  niet. De stam waar wij bij zaten, wilde met hun eigen cultuur niets te maken  hebben. Die mensen wilden gewoon Europees zijn, maar het resultaat  was een barslechte kopie van ons westerlingen. Ze droegen broeken en  jurken, ik zag zelfs een klein jongetje met een Samson-shirt. Ik wou die mensen een spiegel voorhouden . Uit respect voor hun oorspronkelijke cultuur . »

De evolutieleer volgens Paul Codde: zwarten moeten ten eeuwigen dage  textielloos voor een strooien hutje liggen.
«Néé, dat zeg ik niet. Mijn punt is dat je nooit, als individu of als  groep, iets moet doen omdat je dénkt dat anderen dat van je  verwachten. De Baganda’s deden dingen om ‘erbij te horen’, om zo  Europees mogelijk te zijn. Ik raad hen dat af. Ze moeten zichzelf  blijven.»

Ex-bokser Freddy De Kerpel gaf jou de genadeslag. Jij had je van alle  Stanley’s het minst goed aangepast, vond hij. Ik had de indruk dat  jij hem maar een onbehouwen boer vond.
«Nee, hoor. Ik ben aan het afleren om de dingen persoonlijk te nemen . Alles is  waardevol. Zelfs wat mij nu overkomen is in Stanley’s Route. Oké,  maandagavond voelde ik me ook niet super. De aflevering was net op tv  geweest en ik wist dat honderdduizenden mensen een verkeerd beeld van  me gekregen hadden. Maar ik kan me daar snel overheen zetten. Wat  anderen over mij denken, interesseert mij au fond niet. Ik leid mijn  eigen leven, ik volg mijn hart. Dat is precies wat er scheelt aan zo  iemand als Freddy. Die liet zich in zijn gedragingen leiden door  wat anderen over hem dachten. ‘Oei, die zwarten gaan mij niet graag  hebben als ik Paul niet buitenstem.’ Fout, Freddy! Wees jezelf!»

Hij lag er niet als eerste uit, jij wel. En aan je tranen te zien,  vond je dat niet fijn.
«Ik ben er inderdaad snel uitgevlogen. Maar het gevolg is dat wij  hier nu zitten te praten. Ik kan mijn boodschap kwijt. Je moet alles proberen te zien in de context van het geheel ! »

Dus als je erin was gebleven was het goed, maar nu  je er als eerste uitligt, is het ook goed.
«Dat is het hem juist! Mensen máken altijd problemen. Ik niet. Ik heb  vertrouwen. In mijn wereld is alles goed. Er zijn in het leven maar  twee gevoelens: liefde en angst. En je hebt altijd de vrije keuze om tussen  die twee te kiezen. Je kunt dus bang zijn en alles slecht vinden,  maar ik heb er sinds drie, vier jaar voor gekozen om alles wat op  mijn weg komt, a priori goed te vinden. Dat stond ook op mijn T-shirt  waar zo veel rond te doen was in Stanley’s Route. ‘Omarm de wereld,  pijn is onontkoombaar, lijden is een keuze.’ Welnu, ik heb gekozen om  niét te lijden. Als ik zo’n Joyce Van Nimmen na twee minuten tijdens  een tocht door de brousse hoor klagen en zagen, dan denk ik: ‘Ja,  schat, zo wordt het zwaar.’ Ik ben 56, voor mij is een tripje door de  jungle zeker geen sinecure. Maar ik zeg gewoon: ‘I can do it’ en dan  lukt het ook. De kracht van de menselijke geest is enorm.»

Geef eens een voorbeeld.
Onlangs kocht ik in de Brico laminaat parket. Half afgeprijsd, het  waren de laatste pakken. Toen ik de vloer aan ‘t leggen was, merkte  ik dat ik vier planken te weinig had. Een probleem, want ondertussen  waren we een week verder en waarschijnlijk zou alles uitverkocht  zijn. Negatieve gedachten. Tot ik in de auto op weg naar de Brico  dacht: ‘Hou nu toch eens op. In jouw wereld is alles positief’. Ik  kwam in de Brico, vertelde aan een verkoper wat ik aan de hand had en  die haalde triomfantelijk het allerlaatste pak vanachter de toonbank.Voor 5 euro»

Tja.
«Niks ‘tja’! Positief denken. Gedachten zijn energie. Met de kracht  van de geest kun je dingen realiseren.»

Jij gelooft in reïncarnatie, in aura’s, in mensen die uit hun lichaam  kunnen treden. Een overgrote meerderheid van de mensen vindt dat  larie en zal hierin  het bewijs zien dat Codde crazy is.
«Dat is dan hun zaak. Ze missen veel. In Stanley’s Route zag ik  tijdens een tocht langs rotsen een lange stok. Mijn onderbewustzijn  zei me dat ik die moest meenemen. Toen ik tien meter verder  struikelde, kwam die stok meteen van pas. Anders was ik in de diepte  gestort.»

Toeval.
«Toeval bestaat niet, vriend. Een ander voorbeeld: op het  theaterplein in Antwerpen werd mijn aandacht plotseling getrokken  door een papiertje. De meeste mensen zouden het waarschijnlijk laten  liggen tussen al de andere rommel, maar ik ga ervan uit dat alles op  mijn pad waardevol is, dus ik raap dat briefje op en wat lees ik? ‘Ik  ben altijd bij u.’ Da’s toch bangelijk?»

Dat is eventjes vreemd en na twee seconden smijt je dat weer in de  vuilbak.
«Jij wel. Nu nog wel. Maar daarom is dit gesprek ook zo belangrijk.  Ik ben een brug, een tussenschakel tussen jouw wereld, de wereld van  de ego’s en een andere harmonieuze, spirituele wereld waar de  mediums, de paranormaal begaafden of hoe je ze ook wil noemen, ons de weg wijzen. Elk van ons kan die bereiken. Ik ben de missionaris, de  boodschapper. Ik sta open voor hun wereld maar ik blijf geaard genoeg  om het aan de anderen over te brengen.»

Dames en heren, Jezus is terug en hij is nog omroeper geweest bij de  BRT!
(lacht) «Inderdaad. En Freddy De Kerpel is Judas. Maar hey, zo  onnozel is die vergelijking niet. Het is maar dankzij Judas dat Jezus  is kunnen worden wie hij is. En het is dankzij Freddy dat ik hier nu  mijn boodschap kan overbrengen. Dus : van harte dank Freddy .»

Heb jij altijd geloofd in het paranormale?
«Helemaal niet. Enkele jaren geleden zat ik in een zware depressie.  Plotseling kreeg ik telefoon van ene Peter. Hij bleek een technicus  te zijn met wie ik zes jaar eerder even had samengewerkt. Hij belde  me op omdat één van mijn vrienden hem dat gevraagd had. Het bleek te  gaan om mijn beste kameraad...  die al jaren overleden was. Iemand van de “overkant”  had Peter gevraagd mij te contacteren omdat ze ‘hierboven’ vonden dat het  zo niet verder kon met me. In het begin was dat uiteraard heel  vreemd, maar de boodschappen die Peter me bracht, klonken zeer  geloofwaardig. Ik ben er me meer en meer in gaan verdiepen en vandaag  ben ik er heilig van overtuigd dat sommige mensen die gaven hebben.  Ik zelf niet, maar ik wil wel de tussenschakel zijn.»

Ik hoor het de mensen al zeggen: ‘Codde is niet meer depressief maar  wel goed zot.’
« ‘t Is nochtans logisch, hoor. Als je depressief bent geweest , kom je van héél ver . Alles heeft als het ware een opfrisbeurt gekregen . Je bent in staat ballast van essentie te onderscheiden.  Je kijkt als  het ware als een onschuldig kind naar de wereld. Ik leef nu veel  bewuster. Ik herken de jonge Paul Codde weer. Een man die ik had  afgezworen om voor de televisie te kunnen gaan werken. Jarenlang heb  ik dingen gedaan omdat ik dacht dat ik daarmee anderen plezierde.  Jarenlang heb ik mijn ware ik in de frigo gestoken. Maar nu ben ik  helemaal terug. Ik voel me goed en bevrijd. Dus waar is Freddy de Kerpel . Dat ik hem omhels  !»